ΑΚΟΥΣΕ ΜΕ

ΜΑΝΙΝΑ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ

Εκδόσεις ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Σελ. 319, Μάιος 2018

     Τη νέα «περιπέτεια» της Δώρας, της ηρωίδας που γνωρίσαμε στο μυθιστόρημα «Κάτι Μου Κρύβεις» (παρουσίαση Οκτώβριος 2017), θα βρούμε στο καινούριο βιβλίο της Μ. Ζουμπουλάκη με τίτλο «Άκουσέ Με».

     Η Δώρα, που πλησιάζει «επικίνδυνα» τα πενήντα, συστήνεται ως «χωρισμένη, με δύο μεγάλα παιδιά, πρώην φιλόλογος, αρχαιολάτρης, δούλευα σε ωραίες δουλειές παλιά, αλλά εδώ και μια επταετία είμαι ξεναγός της αρπαχτής και πάλι καλά, μου αρέσει η μυθολογία και η Ιστορία και το να είμαι στους δρόμους…». Ειδικεύεται στις ξεναγήσεις ειδικών γκρουπ τουριστών. Που αποτελούνται δηλ. από ανθρώπους πιο «ανήσυχους», που θέλουν να εμβαθύνουν στην ελληνική μυθολογία και Ιστορία αφ’ ενός και αφ’ ετέρου έχουν και ιδιαίτερο σεξουαλικό προσανατολισμό, πράγμα που σε ορισμένες περιπτώσεις, επηρεάζει την εστίαση των ξεναγήσεων! Όμως η Δώρα έχει κι ένα «χάρισμα». Ευλογία και κατάρα ταυτόχρονα. Μπορεί να «βλέπει»- ειδικά σε συνθήκες πίεσης και έντονου στρες-πράγματα που έχουν οι άνθρωποι στο μυαλό τους και τους βασανίζουν ή ακόμη και πράγματα που θα συμβούν στο κοντινό μέλλον. Όμως σαν άλλη Κασσάνδρα, δεν γίνεται πιστευτή, έξω από έναν μικρό κύκλο δικών της ανθρώπων.

     Τώρα, μέσα στο καταχείμωνο, έχει αναλάβει την ξενάγηση ενός γκρουπ από οκτώ σουηδέζες λεσβίες. Στη διάρκεια μιας ξενάγησης στο Κολονάκι, το γκρουπ «πέφτει» πάνω στο πτώμα ενός άστεγου. Ο οποίος έχει δολοφονηθεί, όπως είναι εμφανές, από το βαθύ τραύμα που φέρει στο κεφάλι. Η θέα του πτώματος, πυροδοτεί το «χάρισμα» της Δώρας. «Βλέπει» ότι μία από τα μέλη του γκρουπ, αν και της εκμυστηρεύεται κάποια πράγματα, δεν είναι απόλυτα ειλικρινής μαζί της. Ακόμη ότι έχει ένα παλιό και βαρύ μυστικό. Ακόμη «βλέπει» εικόνες αστέγων, που δεν μπορεί να ερμηνεύσει. Έτσι καταφεύγει στη βοήθεια του πρώην άντρα της, ο οποίος απασχολείται περιστασιακά στο αστυνομικό ρεπορτάζ του τηλεοπτικού καναλιού Βήτα. Αυτός, μετά από-μια σχετικά πρόχειρη- έρευνα που θα κάνει, θα ανακαλύψει ότι το πρόβλημα με τις δολοφονίες των αστέγων, είναι μεγαλύτερο απ’ ότι αρχικά φάνηκε. «Κάποιος τους έφαγε είπαμε, όλους τους άστεγους, τους έσπασε το κεφάλι με ένα βαρύ αντικείμενο, κάτι σαν κλομπ, πως τα λένε αυτά, με μπαστούνι του μπέιζμπολ ή με σφυρί. Με ρόπαλο. Μπορεί με μια μεγάλη πέτρα, τι να σου πω».

     Η Δώρα, που με βάση τα όσα «βλέπει» θα αρχίσει να υποψιάζεται ακόμα και κοντινά της πρόσωπα (μέχρι και τον νεαρό φίλο της κόρης της), στο τέλος θα μπορέσει να βρει τα κομμάτια που λείπουν, ώστε να συνθέσει την πλήρη εικόνα, που θα οδηγήσει στην αποκάλυψη του δολοφόνου.

     Η Μ. Ζουμπουλάκη, όπως και άλλοι σύγχρονοι συγγραφείς αστυνομικών, χρησιμοποιεί την ιστορία της ως όχημα, για να αναφερθεί σε προβλήματα κοινωνικά, όπως η οικονομική κρίση και η προστασία των αστέγων και άλλων ευάλωτων ομάδων, σχέσεων (ερωτικών, οικογενειακών, φιλικών κλπ) και γενικά σε προβλήματα που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο, βάζοντας το δίπολο «έγκλημα- εξιχνίαση» σε δεύτερο επίπεδο και δίνοντας άλλη, πιο ευρύτερη διάσταση, στο μυθιστόρημά της, που είναι γραμμένο με χιούμορ, και το οποίο βέβαια-ως αστυνομικό που «σέβεται τον εαυτό του»- επιφυλάσσει αγωνία, σασπένς και ανατροπές μέχρι τις τελευταίες σελίδες.

  

Ο ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΗΣ ΧΑΡΙΖΕΙ ΒΙΒΛΙΑ

   Ο ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΗΣ ΧΑΡΙΖΕΙ ΒΙΒΛΙΑ 

      Από τον μήνα Ιανουάριο και για πέντε μήνες, ο Σελιδοδείκτης αποφάσισε να χαρίσει βιβλία στους αναγνώστες του. Θα κληρώνει ένα βιβλίο κάθε μήνα. Όποιος επιθυμεί να συμμετάσχει, μπορεί απλά να στέλνει στις ημερομηνίες που θα ανακοινώνονται, με μήνυμα στο mouratidisd@hotmail.com μια ηλεκτρονική διεύθυνση (e-mail) που είναι ενεργή και στη συνέχεια θα αναλάβει η θεά Τύχη να αποφασίσει. Είναι απαραίτητο το e-mail να είναι ενεργό, για να είναι εφικτή η επικοινωνία με τον νικητή. To e-mail, μπορεί να προστεθεί και ως σχόλιο σε αυτή την ανάρτηση. Οι ηλεκτρονικές διευθύνσεις, θα χρησιμοποιηθούν ΜΟΝΟ για την κλήρωση και την ειδοποίηση του νικητή. Δεν θα χρησιμοποιηθούν για άλλους σκοπούς, ούτε θα παραχωρηθούν-για οποιονδήποτε λόγο- σε κάποιον τρίτο. Μετά την κλήρωση το αρχείο στο οποίο τηρούνται οι διευθύνσεις διαγράφεται.

     Το βιβλίο αυτού του μήνα (Φεβρουάριος) είναι το μυθιστόρημα «Το Γκρι Ταγιέρ» του Αντρέα Καμιλλέρι. «Ο μετρ της αστυνομικής λογοτεχνίας αποδεικνύει για άλλη μια φορά τις ικανότητές του ως ανατόμου της γυναικείας ψυχής. Για άλλη μια φορά, επίσης, δεν διστάζει να θίξει τον αστικό καθωσπρεπισμό και την απαράμιλλη υποκρισία που χαρακτηρίζουν την «καλή»-και διεφθαρμένη-κοινωνία της σύγχρονης Σικελίας».

     Συμμετοχές γίνονται δεκτές από σήμερα μέχρι 20 Φεβρουαρίου.

Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ

ΦΙΛΟΜΗΛΑ ΛΑΠΑΤΑ

Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Σελ. 377, Οκτώβριος 2018

     Το δεύτερο μέρος της τριλογίας «Οι Κόρες Της Ελλάδας» με τίτλο «Ο Διχασμός», κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες. Αν και το μυθιστόρημα αυτό αποτελεί μέρος μιας τριλογίας, διαβάζεται και αυτοτελώς. Απλώς όποιος έχει διαβάσει το πρώτο μέρος, θα αντιληφθεί καλύτερα τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα κάποιων προσώπων που είτε πρωταγωνιστούν, είτε συμμετέχουν και σε αυτό το δεύτερο μέρος.

     Η Λέγκω Βαρβαρέσου (πρώην Ασλάνογλου και νυν Δούκα), μετά την επιστροφή της από την Κωνσταντινούπολη, με τη συμπεριφορά της και τους χειρισμούς της, καθιερώνεται ως οικοδέσποινα μιας από τις πιο σημαντικές οικογένειες της μετεπαναστατικής αθηναϊκής κοινωνίας. Σε πείσμα του αμείλικτου κοινωνικού περίγυρου, παντρεύτηκε το νεανικό της έρωτα Ροβέρτο Δούκα. «Ήταν καημός παλιός η Λέγκω, η αρραβωνιαστικιά της νιότης του. Καημός αγάπης και προδοσίας. Δικιάς της. Γι’ αυτό πόναγε περισσότερο. Ήταν και παράπονο μαζί. Την αγαπούσε πικραμένα. […] Χρειάστηκε να γίνουν υπερβάσεις εκατέρωθεν για να ξανασμίξουν εκείνοι οι δύο. Κι ας σχολίαζε ο περίγυρος εκείνο την ηλικιωμένο έρωτα που είχε έρθει σχετικά αργά στη ζωή τους. Κι ας φλυαρούσαν με μοχθηρία οι Αθηναίοι για το παρελθόν».  

     Με τον σύζυγό της, έναν από τους πρώτους γιατρούς-επιστήμονες της πόλης, έκτισαν μια μεγαλοπρεπή, αρχοντική κατοικία, ακριβώς απέναντι από τα ανάκτορα. Απέκτησαν μια κόρη, την Ελισάβετ. Αλλά η Λέγκω αποφάσισε να υιοθετήσει κι ένα κοριτσάκι που γεννήθηκε τις ίδιες μέρες με την Ελισάβετ και που κάποια γυναίκα εγκατέλειψε στα σκαλοπάτια του σπιτιού τους. Και είχε πολύ σοβαρούς λόγους να το κάνει. «Το δικό της παιδί δεν θα ζούσε στην αθλιότητα των φτωχών συνοικιών της Πλάκας. Θα μεγάλωνε σε μέγαρο με μαρμάρινα δάπεδα, πολυελαίους, πίνακες και γαλλικά έπιπλα. Αναμφίβολα το παιδί της ανήκε αλλού. Που ακριβώς, δεν ήταν βέβαια. Για ένα πράγμα μόνο ήταν απόλυτα σίγουρη, ότι τη δική της κόρη, ήθελε να τη μεγαλώσουν χέρια απαλά, δίχως ρυτίδες και σκασίματα από βρόμικα νερά και πατσαβούρες, χέρια ευγενικά με λιμαρισμένα νύχια και δαχτυλίδια με μονόγραμμα».

     Όμως οι κόρες της και ο γιός της από τον πρώτο της γάμο, όταν μεγάλωσαν, δημιούργησαν με τη συμπεριφορά τους προβλήματα και χρειάστηκε η συνδρομή ορισμένων έμπιστων κι εχέμυθων προσώπων-φίλων της οικογένειας, για να αποφευχθεί το σκάνδαλο. Πρόσωπα που εκτός από την πολύτιμη έμπρακτη βοήθεια, δίνουν και σοφές συμβουλές. «Ορισμένα παθήματα της ζωής δεν έχουν εξήγηση, δεν έχουν «γιατί». Πολλά απ’ όσα προγραμματίζουμε ανατρέπονται και δοκιμάζονται απ’ την πραγματικότητα. Παρ’ το απόφαση, Λέγκω, ένας αγώνας αντοχής είναι η ζωή και μη χάνεις το χρόνο σου, την υπομονή και το σθένος σου. Δέξου τα γεγονότα που δεν είσαι σε θέση να ελέγξεις, όπως σου έρχονται, και μην αποθαρρύνεσαι γιατί η ζωή συναγωνίζεται σε υπερβολή τους χειρότερους φόβους μας και καταλήγει να τους δικαιώνει».

     Το μυθιστόρημα καλύπτει την περίοδο 1840-1875. Εκτός από τις περιπέτειες της οικογένειας Δούκα, περιγράφεται με εξαιρετικό τρόπο και η περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα και κυρίως η κοινωνική ζωή. Οι Έλληνες όπως πάντα, όπως συμβαίνει ακόμη και σήμερα, βρίσκουν λόγους για να διχάζονται. Από εντελώς αστείους (όπως π.χ. για το αν τα… αποχωρητήρια των ανακτόρων θα έπρεπε να βρίσκονται εντός του κτιρίου ή στους κήπους, ζήτημα για το οποίο ασκήθηκε σφοδρή κριτική κι έγιναν μέχρι και… διαδηλώσεις!), μέχρι πολύ σοβαρούς (όπως π.χ. η μορφή του πολιτεύματος). Ιδιαίτερα απολαυστικές είναι οι περιγραφές του αθηναϊκού τοπίου και της πόλης της εποχής, που περιορίζεται στις υπώρειες της Ακρόπολης και στην περιοχή που καταλαμβάνει σήμερα η Βουλή και η πλατεία Συντάγματος (χαρακτηριστικά να αναφέρω ότι το Κολωνάκι του τότε, ήταν γεμάτο μαντριά!), των χαρακτηριστικών τύπων που κυκλοφορούσαν στους δρόμους, είτε προέρχονταν από τις λαϊκές τάξεις, είτε από την «αριστοκρατία» που μόλις έχει αρχίσει να δομείται από οικογένειες με οικονομική επιφάνεια. Για να αποδώσει με τον πιστότερο τρόπο τα όσα περιγράφει η συγγραφέας, εντρύφησε σε βιβλιογραφία (μέρος της οποίας παρατίθεται στο τέλος του βιβλίου) και σε αρχεία, πραγματοποιώντας πολύχρονη πρωτογενή έρευνα. Φυσικά όλα αυτά, γραμμένα με τον μοναδικά γοητευτικό τρόπο γραφής της Φ. Λαπατά, που μετουσίωσε ένα βιβλίο που βρίθει ιστορικών στοιχείων, σε λογοτεχνία υψηλού επιπέδου, κάνοντας το «Διχασμό» ένα απολαυστικό ανάγνωσμα, που θα χαρούν τόσο οι φιλίστορες αναγνώστες, όσο και οι λάτρεις της λογοτεχνίας.   

ΚΩΔΙΚΟΣ ΓΚΑΝΤΕΡ

Ο ΑΝΔΡΑΣ ΠΟΥ ΣΗΜΑΔΕΨΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

ΦΩΤΕΙΝΗ ΤΟΜΑΗ

Εκδόσεις Ε.Ο.ΛΙΒΑΝΗ

Σελ. 285, 2018

     Μια, από τις πολλές άγνωστες, αλλά πολύ ενδιαφέρουσες πτυχές του Β! παγκοσμίου πολέμου, μας παρουσιάζει η Φ. Τομαή στο βιβλίο της. Αφορά τη δράση του Αλέξανδρου Γεωργιάδη από την Κάρπαθο που έφυγε μετανάστης την Αμερική και ο πόλεμος άλλαξε δραματικά τη ζωή του.

     Ο Alex Frank Georgiadis, γεννήθηκε στο χωριό Όθος της Καρπάθου. Το 1912, όταν τα Δωδεκάνησα άλλαζαν κατακτητή και περνούσαν από τους Οθωμανούς στη δικαιοδοσία των Ιταλών, ο Αλέξανδρος πήγε στην Αθήνα για να ολοκληρώσει τις γυμνασιακές του σπουδές. «Στη συνέχεια μετανάστευσε στην Αμερική, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη. Σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανολόγος στο Κάρνεγκι του Πίτσμπουργκ και άνοιξε μια μικρή βιοτεχνία φωτιστικών στην ίδια πόλη…».

     Με το ξέσπασμα του Β! παγκοσμίου πολέμου, οι κυβερνώντες τις ΗΠΑ, αντιλήφθηκαν ότι βρισκόταν πίσω στον τομέα κατασκοπίας-αντικατασκοπίας. Για το σκοπό αυτό ιδρύθηκε το OSS (Office of Strategic Services). Για την επάνδρωση των τμημάτων που θα δρούσαν σε χώρες της Ευρώπης,  οι υπεύθυνοι έκαναν μια έξυπνη κίνηση. Έψαξαν και βρήκαν πρόθυμους και γενναίους «…Αμερικανούς που είχαν γεννηθεί σε χώρες της κατεχόμενης Ευρώπης, κι επειδή γνώριζαν τη γλώσσα προέλευσής τους μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως σύνδεσμοι με τη Συμμαχική Διοίκηση στο Κάιρο για πράξεις δολιοφθοράς κατά του Άξονα».

     Ένας από αυτούς ήταν και ο Γεωργιάδης. Αφού έκανε κάποια εκπαίδευση για να αποκτήσει ορισμένες απαραίτητες δεξιότητες, τον Απρίλιο του 1943 με  το κωδικό όνομα «Γκάντερ» (αρσενική χήνα), αναχώρησε για το Κάιρο ενώ στη συνέχεια τοποθετήθηκε στο ελληνικό προξενείο της Αδριανούπολης, που βρίσκεται πολύ κοντά στα ελληνοτουρκικά σύνορα, στον Έβρο. Στη διάρκεια του πολέμου, πέρασε πολλές φορές το ποτάμι και ήρθε σε επαφή με τα αντάρτικα σώματα του ΕΛΑΣ που δρούσαν στην περιοχή  και διοργάνωσαν μαζί με αμερικανούς κομάντος, πολλές επιχειρήσεις δολιοφθοράς. Όπως η ανατίναξη δύο σιδηροδρομικών γεφυρών, που σταμάτησαν για αρκετές μέρες, τη ροή από την Τουρκία προς τη Γερμανία πρώτων υλών, που ήταν απαραίτητες για την πολεμική βιομηχανία των Ναζί. Για τη δράση του, τιμήθηκε με το μετάλλιο της Λεγεώνας της Τιμής.

     Μετά τη λήξη του πολέμου, του έγινε μια εξαιρετικά δελεαστική πρόταση να προσληφθεί στην υπό δημιουργία τότε CIA, (που αποτελούσε την μετεξέλιξη του OSS) αλλά δεν την δέχτηκε. Η άρνησή του, σε συνδυασμό με τις επαφές που είχε- εκτελώντας διαταγές των ανωτέρων του- στη διάρκεια του πολέμου με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, όταν έφτασε η μαύρη εποχή του μακαρθισμού, τον κατέστησαν ύποπτο ως συμπαθούντα τον κομμουνισμό. Υπέστη πολλές διώξεις που του κόστισαν κοινωνικά, οικονομικά και ψυχολογικά. Πολλές φορές το σπίτι και η επιχείρησή του έγιναν στόχος ερευνών της CIA και του FBI. «Για όλους αυτούς τους λόγους, παρέμεινε επί δεκαετίες στην αφάνεια και μόλις τη δεκαετία του ’80 αναδείχτηκε ο ρόλος του από παρουσίαση που έκανε σε συνέδριο της Modern Greek Studies Association, η βυζαντινολόγος και μετέπειτα υφυπουργός στην κυβέρνηση Κώστα Σημίτη, αείμνηστη Αγγελική Λαΐου που χάθηκε πρόωρα».

     Η αναφορά αυτή, λειτούργησε ως αφορμή κι ως πρόκληση για τη συγγραφέα. Αρχικά, αναζήτησε αναφορές στο αρχείο του ελληνικού ΥΠΕΞ, για τον Α. Γεωργιάδη. Το 2000, ήταν το έτος καμπή. Η συγγραφέας έδωσε μια συνέντευξη για το θέμα σε τηλεοπτικό κανάλι του Πίτσμπουργκ, την οποία είδαν συγγενείς του Γεωργιάδη και επικοινώνησαν με τα παιδιά του, τα οποία της παραχώρησαν ιδιόχειρες σημειώσεις του, αντίγραφα των Αμερικανικών Εθνικών Αρχείων και της βιβλιοθήκης της CIA στη Βιρτζίνια. «Το πλήρες κείμενο καταγραφής αναμνήσεων της δράσης του ο Γεωργιάδης […] το δακτυλογράφησε μόνος του σε μια εκατοστή σελίδες αρκετά σημεία των οποίων διόρθωσε και συμπλήρωσε εκ των υστέρων με χειρόγραφες σημειώσεις του».                                   

  Έχοντας όλο αυτό το υλικό, η συγγραφέας έγραψε ένα βιβλίο φόρο τιμής, σε έναν παρεξηγημένο και άγνωστο στο ευρύ κοινό ήρωα του Β! παγκοσμίου πολέμου που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του, αλλά κυνηγήθηκε και λοιδορήθηκε σε εποχές μαύρες για τη δημοκρατία και τις ατομικές ελευθερίες, χωρίς μέχρι σήμερα να βρει τη δικαίωση και την αναγνώριση που του αξίζει.   

ΜΙΝΩΣ ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗΣ

Ο Μίνως Ευσταθιάδης γεννήθηκε το 1967. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και στο Αννόβερο. Ζει κοντά στη θάλασσα. Έργα του: «Έξοδος» (Ανατολικός 2001), «Χωρίς Γλώσσα» (Καστανιώτης 2004), «Το Δεύτερο Μέρος Της Νύχτας» (Ωκεανίδα 2014, στα γερμανικά Acabus 2014), «Ο Δύτης» (Ίκαρος 2018) και το θεατρικό «Το Γεύμα» (Ευρασία 2012) που έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ουγγρικά.

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας;

     Μια πραγματική ιστορία που άκουσα πριν από τριάντα και πλέον χρόνια σε μια γειτονιά του Αιγίου. Κι ένα ετεροχρονισμένο ατύχημα στο Παρίσι.Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια της άγνωστης συγγραφικής περιπέτειας είναι ακριβώς αυτό: Γεγονότα που αρχικά θεωρούσες «δευτερεύοντα», ξυπνούν απότομα δημιουργούν ένα καινούργιο σύμπαν.

Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με αυτό και ποιο είναι αυτό;

     Η μεταφορά μηνυμάτων μέσω των βιβλίων είναι πλέον αναποτελεσματική και σίγουρα χρονοβόρα. Καλύτερα κάποιος να χρησιμοποιήσει το Facebook, το twitter, το instagram (κλπ κλπ). Η λογοτεχνία αποτελεί ίσως ένα από τα (τελευταία;) κρησφύγετα. Έναν τόπο που βασιλεύουν οι ίδιες οι λέξεις, οι μύθοι και τα ιπτάμενα χαλιά τους. 

Η λογοτεχνία μπορεί να είναι μια κοινωνική πράξη;

     Φυσικά μπορεί. Όπως και κάθε τι που απελευθερώνεται στην δημόσια σφαίρα. Νομίζω όμως πως δεν είναι αυτός ο (κύριος) ρόλος της. Και τότε ποιος είναι; Να εκφράσει αυτό που δεν μπορεί να εκφραστεί με κανένα άλλο τρόπο.  Η λογοτεχνία δίνει ξανά φωνή στους νεκρούς, καλεί τους αγέννητους για να γιορτάσει μαζί τους, πίνει νερό παρέα με τα φαντάσματα. Δημιουργεί θαύματα.

Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε συγγραφέας;

     Περίμενα στην ουρά μια τράπεζας και κάποτε ήρθε η σειρά μου. Μόλις έφτασα ακριβώς μπροστά στον γκισέ, μια μαυροντυμένη γριά ξεπήδησε από το πουθενά και άρχισε να μου ρίχνει δυνατές κατάρες ή παθιασμένες ευχές. Σχεδόν όλοι γύρω μου προσπαθούσαν να καταλάβουν, κι εγώ βέβαια το ίδιο. Κανένας δεν τα κατάφερε. Η γριά συνέχισε απτόητη. Το ίδιο βράδυ συνειδητοποίησα ότι ήθελα να γράψω. Ίσως να είναι μια κατάρα. Ίσως μια ευχή. Εκείνη ήξερε.

Ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;

     Μια αλλόκοτη στιγμή. Σα να υπήρχε κάποιος άλλος που το είχε κάνει όλο αυτό (την συγγραφή, την έκδοση κλπ) και την τελευταία στιγμή είχε απροσδόκητα εξαφανιστεί, αφήνοντας εμένα στην θέση του. Ακόμα ψάχνω να βρω ποιος ήταν.

Τι συμβαίνει στους ήρωες των βιβλίων σας, όταν τελειώνει η συγγραφή;

     Ελπίζω πως συνεχίζουν να ζουν. Κάποιοι απ’ αυτούς επιστρέφουν και σε ανύποπτο χρόνο μου υπενθυμίζουν ποιος ευθύνεται για την γέννησή τους.

Έχετε βιώσει συναισθήματα παρόμοια με αυτά των ηρώων σας;

     Όποιος προσπαθήσει να γράψει για άγνωστα συναισθήματα, νομίζω πως είναι προορισμένος καταστρέψει πολλά δέντρα χωρίς λόγο. Η γραφή έχει τον τρόπο να τραβάει τις μάσκες, όσο προσεκτικά κι αν τις έχουμε φορέσει.

    Σας μοιάζει κάποιος από τους ήρωες σας;

Αναπνέω (έστω για λίγο) μέσα σε όλους τους «ήρωές» μου.    Βάζω την λέξη σε εισαγωγικά γιατί δεν μου αρέσουν οι ήρωες. Εγώ τους αποκαλώ πρωταγωνιστές, ακόμα κι αν έχουν δεύτερους ρόλους. Εξάλλου, συχνά, οι δεύτεροι ρόλοι κρύβουν τα πιο εκκωφαντικά μυστικά.

      Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας;

     Ο εαυτός μου. Ξέρω ότι ακούγεται κάπως αφελές ή αστείο. Μα αυτός που γράφει -τουλάχιστον ενόσω γράφει- είναι αδύνατον να διαβάσει. Πρέπει να σταματήσει, να ξεπεζέψει στην πραγματικότητα. Όταν ξαναδιαβάζω, ως αναγνώστης πια, τα όσα έγραψα… θέλω να διαγράψω τα μισά. Ίσως και όλα. Η συγγραφή περνάει μέσα και από την διαγραφή. (Μιλάω βέβαια, όπως πάντα, μόνο για μένα).

Ποιος είναι ο ιδανικός αναγνώστης για σας;

     Δεν υπάρχει ιδανικός αναγνώστης, όπως δεν υπάρχει ιδανικός εραστής. Ή ίσως ο ιδανικός εραστής να είναι ο ιδανικός αναγνώστης.

Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;

     Συνεχώς κάτι τέτοιο γίνεται. Νομίζεις ότι ανακαλύπτεις πράγματα για τους άλλους και στο τέλος συνειδητοποιείς ότι κοιτούσες τους καθρέφτες.

Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;

     Η συγγραφή (τουλάχιστον αυτή που τραβάει εμένα) είναι μια πορεία μέσα στο σκοτάδι. Όχι κατ’ ανάγκη στον ζόφο. Σίγουρα όμως στο σκοτάδι. Δεν υπάρχει τίποτα τραγικό σ’ αυτό. Από το πουθενά ξεπηδάνε περίεργα φώτα, εκθαμβωτικές αντανακλάσεις, ακατανόητοι ήχοι. Δεν μπορείς όμως να έχεις καμιά σιγουριά για όλα αυτά. Τις πεποιθήσεις σου τις έχεις εγκαταλείψει στην είσοδο.

Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;

     Χαίρομαι πολύ όταν παίρνω μηνύματα κι ακόμα περισσότερο όταν μου μιλάνε. Συνήθως θέλω να τους ρωτήσω περισσότερα πράγματα απ’ όσα ρωτάνε εκείνοι εμένα.

Σε συζητήσεις με αναγνώστες, έτυχε να σας «υποδείξουν» πτυχές του έργου σας, που εσείς δεν είχατε φανταστεί ότι υπάρχουν;

     Πολλές φορές, ευτυχώς. Είναι μεγάλη τύχη να σου δείχνουν μια άλλη όψη όσων φαντάστηκες.

Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;

     Υπάρχει μια (ανακατεμένη) σειρά από συγγραφείς που με σημάδεψαν. Τα πρώτα «τυχαία» ονόματα που μου έρχονται στο νου: Πόε, Μπόρχες, Κάφκα, Καβάφης, Μπέκετ, Αισχύλος, Μπάροουζ, Χειμωνάς, Μπουλγκάκοφ, Κορτάσαρ.Μακάρι να με έχει επηρεάσει (έστω και λίγο) κάποιος απ’ αυτούς.  

Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;

Η διαδρομή είναι ανηφορική και δεν μπορείς να κάνεις ωτοστόπ. Πώς γίνεται να γράφεις και να ξαναγράφεις ασταμάτητα ένα κείμενο 250 σελίδων (τόσος ήταν «Ο Δύτης») για 3 χρόνια…χωρίς να έχεις ροκανίσει και τα δέκα σου δάχτυλα; Από την άλλη βέβαια, είναι μια ανοιχτή πρόσκληση σε άλλους κόσμους.

Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη, το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες, ετοιμάζετε κάτι άλλο; Έχετε «υλικό» έτοιμο στο συρτάρι σας;

     Τα «συρτάρια» μου (οι υπολογιστές μας γλίτωσαν από τα τριξίματα και μας φόρτωσαν με ψευδαισθήσεις) είναι γεμάτα από σελίδες που δεν έχουν τυπωθεί. Μπορεί να μην άξιζαν, μπορεί να μην έχει έρθει ακόμα η ώρα τους. Ποιος ξέρει; Εγώ πάντως, για να πάρω εκδίκηση, συνεχίζω να γράφω. 

ΜΟΝΑΧΟ

ROBER HARRIS

Μετάφραση: ΧΡΥΣΑ ΜΠΑΝΙΑ

Εκδόσεις: ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Σελ. 380, Οκτώβριος 2018

     Ένα ιστορικό, κατασκοπευτικό μυθιστόρημα είναι το νέο βιβλίο του Ρ. Χάρις με τίτλο «Μόναχο» που σας παρουσιάζω σήμερα.

     Τον Σεπτέμβριο του 1938, τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν πάνω από την Ευρώπη. Οι Ναζί του Χίτλερ, μετά την προσάρτηση της Αυστρίας, έχουν θέσει στο στόχαστρο τη Σουδητία, μια περιοχή της Τσεχοσλοβακίας στην οποία υπάρχει μια γερμανική μειονότητα και είναι αποφασισμένοι να την εντάξουν στη Γερμανία με κάθε μέσον. Για να αποτρέψουν έναν πόλεμο για τον οποίο δεν είναι προετοιμασμένες, η Αγγλία πρωτίστως και η Γαλλία, θα προσπαθήσουν- και τελικά θα καταφέρουν- να συγκληθεί μια τετραμερής διάσκεψη (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία-η κατ’ εξοχήν ενδιαφερόμενη χώρα, η Τσεχοσλοβακία θα μείνει εκτός) στο Μόναχο για να διευθετηθεί το πρόβλημα.

     Στην αποστολή που θα συνοδεύσει τον άγγλο πρωθυπουργό Ν. Τσάμπερλεν, συμπεριλαμβάνεται και ο Χιου Λέγκατ, μέλος της Διπλωματικής Υπηρεσίας της Αυτού Μεγαλειότητας, ο οποίος προστέθηκε την ύστατη στιγμή. Αυτή η προσθήκη, έχει σχέση με ένα έγγραφο που έφτασε στα χέρια του-κάποιος άγνωστος το άφησε στο σπίτι του-και το οποίο παρέδωσε στην υπηρεσία του για να ελεγχθεί η γνησιότητα και το περιεχόμενό του.

     Οι μυστικές υπηρεσίες της Αγγλίας, πιστεύουν ότι ο αποστολέας του εγγράφου είναι ο Πάουλ φον Χάρτμαν, στέλεχος του υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας, που υπήρξε επιστήθιος φίλος του Λέγκατ όταν σπούδαζαν μαζί στην Οξφόρδη, αλλά είχαν να συναντηθούν από το 1932, όταν ο Λέγκατ τον επισκέφθηκε στο Μόναχο για διακοπές, αλλά διαφώνησαν και ψυχράνθηκαν. Ο Χάρτμαν έγινε μέλος του ναζιστικού κόμματος-πράγμα απαραίτητο για κάθε δημόσιο λειτουργό-αλλά «Φαίνεται ότι ο παλιός σου φίλος, συνεργάζεται τώρα με την αντιπολίτευση στον Χίτλερ. Η θέση του μέσα στο Υπουργείο Εξωτερικών του έχει δώσει πρόσβαση σε απόρρητο υλικό το οποίο είναι διατεθειμένος να μοιραστεί μαζί μας-ή πιο συγκεκριμένα να μοιραστεί μαζί σου».

     Για να διατηρήσουν και να επεκτείνουν αυτή την χρήσιμη «επαφή», οι μυστικές υπηρεσίες αναθέτουν στον Λέγκατ να συναντήσει όσο πιο διακριτικά γίνεται τον παλιό του φίλο. Όμως και ο Χάρτμαν επιθυμεί διακαώς αυτή τη συνάντηση, αφού έχει στα χέρια του ένα ακόμη απόρρητο έγγραφο, που αποκαλύπτει τις πραγματικές προθέσεις του Χίτλερ για το μέλλον της Γερμανίας και της Ευρώπης, το οποίο θέλει να παραδώσει μέσω του φίλου του, στον Άγγλο πρωθυπουργό. «Το έγγραφο που έχετε στα χέρια σας αποτελεί αδιάσειστη απόδειξη πως όταν ο Χίτλερ ισχυρίζεται ότι «δεν έχει περαιτέρω εδαφικές αξιώσεις στην Ευρώπη» ψεύδεται. Κάθε άλλο: σχεδιάζει επεκτατικό πόλεμο για να κερδίσει ζωτικό χώρο για τον γερμανικό λαό». Όσοι στο εσωτερικό της Γερμανίας αντιτίθενται στους Ναζί, θεωρούν ότι μια ενδεχόμενη υπογραφή ειρήνης, θα ισχυροποιήσει τον Χίτλερ. Αντίθετα, αν η διάσκεψη αποτύχει, πιστεύουν ότι θα καταφέρουν να στρέψουν τον στρατό εναντίον του και να τον ανατρέψουν.

     Οι δύο φίλοι προσπαθούν να συναντηθούν χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τους χαφιέδες των Ες-Ες που καραδοκούν, για να εκπληρώσουν την αποστολή τους, αλλά και να αναλογιστούν το κοινό τους παρελθόν και να επουλώσουν πληγές και τραύματα. 

     Ο Ρ. Χάρις, έχει την μοναδική ικανότητα, σε κάθε του βιβλίο  να μεταπλάθει την Ιστορία σε λογοτεχνία υψηλού επιπέδου. Έτσι και σε αυτό το μυθιστόρημά του, μετατρέπει όσα διαμείφθηκαν στην διάσκεψη του Μονάχου τον Σεπτέμβριο του 1938, όταν εν πολλοίς καθορίστηκε το μέλλον και η πορεία της Ευρώπης, σε ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα.                                 

ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ ΒΙΒΛΙΑ!!

ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ ΒΙΒΛΙΑ!!

     Από τον μήνα Ιανουάριο και για πέντε μήνες ο Σελιδοδείκτης, αποφάσισε να χαρίσει βιβλία στους αναγνώστες του. Θα κληρώνει ένα βιβλίο κάθε μήνα. Όποιος επιθυμεί να συμμετάσχει, μπορεί απλά να στέλνει στις ημερομηνίες που θα ανακοινώνονται, με μήνυμα στο mouratidisd@hotmail.com μια ηλεκτρονική διεύθυνση (e-mail) που είναι ενεργή ή να αφήσει τη διεύθυνσή του ως σχόλιο στην παρούσα ανάρτηση και στη συνέχεια θα αναλάβει η θεά Τύχη να αποφασίσει. Είναι απαραίτητο το e-mail να είναι ενεργό, για να είναι εφικτή η επικοινωνία με τον νικητή.

     Το βιβλίο που θα κληρωθεί αυτό το μήνα, είναι το ιστορικό μυθιστόρημα «Μόναχο» του Ρόμπερτ Χάρις, από τις εκδόσεις Ψυχογιός. «Σεπτέμβριος 1938. Ο Χίτλερ είναι αποφασισμένος να ξεκινήσει τον πόλεμο. Ο Τσάμπερλεν προσπαθεί απεγνωσμένα να διατηρήσει την ειρήνη. Η απόφαση θα ληφθεί σε μια πόλη που θα μείνει εφεξής στην Ιστορία για όσα συνέβησαν εκεί: στο Μόναχο. Καθώς το αεροπλάνο του Τσάμπερλεν διασχίζει τη Μάγχη και το τρένο του Φύρερ αγκομαχά από το Βερολίνο, δύο νέοι άντρες ταξιδεύουν κρύβοντας ο καθένας τα δικά του μυστικά. Ένα κατασκοπευτικό θρίλερ για την πίστη και την προδοσία, με φόντο τη μοιραία Διάσκεψη του Μονάχου όπου παίχτηκε η τύχη της Ευρώπης μεταξύ των τεσσάρων Μεγάλων Δυνάμεων: Της Αγγλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Γαλλίας».

     Μηνύματα μπορείτε να στέλνετε από σήμερα μέχρι 25 Ιανουαρίου 2019, για το βιβλίο αυτού του μήνα.
     Απαραίτητη και αναγκαία διευκρίνηση. Τα e-mail που θα συγκεντρωθούν, θα διατηρηθούν σε αρχείο μέχρι την ημέρα της κλήρωσης και στη συνέχεια θα ΔΙΑΓΡΑΦΟΥΝ. Δεν θα χρησιμοποιηθούν για διαφημιστικούς σκοπούς και φυσικά δεν θα παραχωρηθούν σε κάποιον τρίτο. Τα βιβλία είναι μια προσφορά στους αναγνώστες του blog και δεν κρύβεται κάποιος "κακός" ή "ύποπτος" σκοπός από πίσω.