ΠΑΡΑΤΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΣΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΤΟΥ

HARALD LUDERS
Μετάφραση ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Εκδόσεις ΚΨΜ
Σελ. 526, Μάιος 2023

      Ένα ακόμη πολιτικό θρίλερ, του γερμανού συγγραφέα Χ. Λούντερς κυκλοφόρησε πρόσφατα.

     Όπως και το προηγούμενο που έχει τίτλο «Ζοφερή Εξουσία» (παρουσίαση Φεβρουάριος 2023), αποτελεί μέρος μιας τριλογίας, στην οποία δεν είναι απαραίτητο να έχεις διαβάσει το πρώτο βιβλίο για να καταλάβεις το επόμενο. Κάθε βιβλίο διαβάζεται αυτοτελώς. Η τριλογία έχει θέμα την ανεξέλεγκτη πολλές φορές δράση των μυστικών υπηρεσιών και τη σύνδεσή τους με εξτρεμιστικές ακροδεξιές-φασιστικές ομάδες.

     Αυτό που συνδέει τα βιβλία, είναι ο κεντρικός τους χαρακτήρας, που είναι ο δημοσιογράφος Μιτς Μπέργκερ, ο οποίος βρίσκεται και πάλι σε μια φάση ανεργίας. Οι κατά καιρούς έρευνες που κάνει, οδηγούν σε σημαντικές αποκαλύψεις κι εκτινάσσουν την κυκλοφορία των εντύπων που τις δημοσιεύουν. Αυτός όμως δεν μπορεί να στεριώσει σε μια δουλειά, λόγω του ιδιόρρυθμου χαρακτήρα του. Κάτι που έχει φυσικά σοβαρές επιπτώσεις στον τραπεζικό του λογαριασμό.

     Να όμως που ένα περιοδικό μεγάλης κυκλοφορίας, θα χρειαστεί τις υπηρεσίες του. «Αυτή τη φορά ο Μιτς παίζει εντός έδρας. Το περιοδικό θέλει ένα μεγάλο άρθρο για την περιοχή γύρω από τον σιδηροδρομικό σταθμό της Φραγκφούρτης, για μια συνοικία που αυτήν την εποχή ζει μεγάλες δόξες. Οι τιμές των ακινήτων έχουν φτάσει στο Θεό, γεγονός που προσελκύει το ενδιαφέρον πολλών επενδυτών από όλο τον κόσμο». Οι οδηγίες που παίρνει από τον αρχισυντάκτη σχετικά με τη στόχευση του άρθρου που αφορά «μια μεγάλη γειτονιά με ειρηνική πολυπολιτισμική συνύπαρξη-αν όχι συνύπαρξη τουλάχιστον ανεκτικότητα» είναι οι εξής: «Θέλω να μάθω πως κυλάει η ζωή εκεί, δηλαδή πως τα πάνε μεταξύ τους οι άνθρωποι, οι Τούρκοι έμποροι με τους νεοφερμένους χίπστερ, οι επισκέπτες του τζαμιού με τα τζάνκια, οι πόρνες με όσους υπερήλικες εναπέμειναν στην περιοχή. Άλλαξε τίποτε από τότε που ήρθαν οι πρόσφυγες; Και μετά θα διηγηθείτε στους αναγνώστες μας τι πρόκειται να συμβεί, άμα πάνε και πέσουν σε μια τέτοια περιοχή κάμποσες εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ σε επενδύσεις». Κι ακριβώς επειδή η συντριπτική μερίδα των εμπόρων της περιοχής είναι Τούρκοι, ο αρχισυντάκτης τον υποχρεώνει να συνεργαστεί με έναν νεότερο δημοσιογράφο, τον τουρκικής καταγωγής, δεύτερης γενιάς μετανάστη, Ενίς Τσίτογλου. Κάτι που δεν πολυαρέσει στον Μπέργκερ, αλλά δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς, αν θέλει να πάρει τη δουλειά.

     Ενώ οι δύο συνεργάτες αρχίζουν να μελετούν τα δημοσιεύματα και τα στατιστικά στοιχεία που αφορούν την περιοχή πριν βγουν για έρευνα στους δρόμους, σημειώνεται μια επίθεση στο χώρο που χρησιμοποιείται για τζαμί. Ένας άντρας εισέβαλε με πυροβόλο όπλο. Σκότωσε έξη και τραυμάτισε πολλούς. Η αστυνομία σύντομα παίρνει μια ανώνυμη πληροφορία σχετικά με την ταυτότητα του άνδρα που έκανε την επίθεση. Πρόκειται για έναν ξενοφοβικό μεθύστακα που μένει εκεί κοντά. Ο Μπέργκερ έχει σοβαρές αμφιβολίες για το αν ο συγκεκριμένος άνθρωπος θα μπορούσε να οργανώσει και να εκτελέσει μια τόσο σοβαρή ενέργεια.

     Η πόλη παρακολουθεί «μουδιασμένη» τις εξελίξεις. Τότε μια ομάδα νεαρών θερμοκέφαλων μουσουλμάνων αποφασίζει να εκδικηθεί κι επιτίθεται με μολότοφ κατά μιας εκκλησίας με αποτέλεσμα έναν νεκρό. Η Φραγκφούρτη κινδυνεύει να μετατραπεί σε εμπόλεμη περιοχή. «Ξέρω πολλούς κυνικούς που θα πουν ότι τώρα ισοφαρίστηκε το σκορ, έγινε 1-1, τη μια σκοτώθηκαν μουσουλμάνοι, τώρα μουσουλμάνοι είναι οι δράστες. Αυτοί κι εμείς, εσείς εναντίον μας, αυτό επιζητούν. Κατ’ ουσίαν αυτό θέλουν: να διασπαστεί η κοινωνία, να διαλύσουν τη συνοχή, και να σκεφτεί κανείς ότι ισλαμιστές και ναζί είναι μία από τα ίδια, χρειάζεται ο ένας τον άλλο. «Ισοπαλία», σου λέει ο άλλος, το βλακεία κι αυτή! Αν θέλει κανείς να ξέρει πόσο τελικά είναι το ματς, θα ‘πρεπε να πει ότι η Φραγκφούρτη χάνει 2-0».

     Ένα εκπληκτικό πολιτικό θρίλερ, που παρουσιάζει ανάγλυφα το πώς διάφορα συμφέροντα εκμεταλλεύονται την ξενοφοβία, τον ρατσισμό, την μισαλλοδοξία και τον θρησκευτικό φανατισμό, για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους σκοπούς κι επιδιώξεις.   

ΠΑΝΟΣ ΚΕΡΑΜΕΥΣ/ ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

  Ο Πάνος Κεραμεύς γεννήθηκε το 1991 στην Κομοτηνή. Σπούδασε Φιλοσοφία, Παιδαγωγική και Ψυχολογία στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Ψυχολογία στο ΑΠΘ κι έκανε μεταπτυχιακό πάνω στη θεραπεία των εξαρτήσεων. Ερευνητικά του άρθρα για μειονοτικές ομάδες, κοινωνικές ταυτότητες και εξαρτήσεις, έχουν δημοσιευτεί σε επιστημονικά περιοδικά. Διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά.

     Ο Αντώνης Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε το 1947 στην Αθήνα. Σπούδασε Μηχανικός Παραγωγής στο ΕΜΠ κι εργάστηκε υπό διαφορετικές ιδιότητες σε μεγάλες επιχειρήσεις. Έργα του «Ηγεσία, η Τέχνη της αλλαγής» ( εκδ. Καρμάνωρ, 2000), «Απλά θέματα γαστρονομίας για όλους» (εκδ. ΕΓΤΑΚ 2020).

 

     Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας «Uforia»;

Π.Κ.    Το Uforia ήταν μια πρόταση που ξεκίνησε ως ένα παιχνίδι ανάμεσα σε εμένα και τον Αντώνη, όταν διάβασα ένα έργο του, όπου είχε συλλέξει καταγεγραμμένες μαρτυρίες θέασης ή/και επαφής με UAP (Unidentified Anomalous Phenomena). Θα παίρναμε όποιες μαρτυρίες μας «προσκαλούσαν» και θα φτιάχναμε μυθοπλαστικά διηγήματα πάνω σε αυτές και μετά θα τα ανταλλάσαμε. Ήταν κάτι από εμάς για εμάς και στη συνέχεια είδαμε ότι μπορούμε να το ανοίξουμε και σε άλλους αναγνώστες και να συνομιλήσουμε μαζί τους.

Α.Π.    Μια πραγματεία που έγραψα το 2019 πάνω στα UFO με τίτλο «Το Παράδοξο του Fermi» και η αντίδραση του Πάνου μόλις την είδε. Είπε: «Δεν θα είχε πλάκα…» Συμφώνησα. Και πράγματι, το πόσο το διασκεδάσαμε, δεν λέγεται!

       Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με αυτό και ποιο είναι αυτό;

 Π.Κ.    Προσωπικά, με αυτό το βιβλίο ήθελα να μιλήσω για τα όρια της φαντασίας. Πώς μπορούμε να παίξουμε με το άγνωστο, να του δώσουμε μορφή και να το γνωρίσουμε. Το μήνυμα είναι να πιστέψουμε στο μη λογικό, ώστε να του επιτρέψουμε να συμβεί.

Α.Π.    Το μήνυμα που προσπάθησα να περάσω είναι «Δεν πάει άλλο. Ξυπνήστε από την πλύση εγκεφάλου που σας έχουν κάνει. ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΤΕΙΤΕ!» Το πόσο δικαιωμένος νοιώθω σήμερα που τα έχουν παραδεχτεί ΟΛΑ, μόλις μήνες από την έκδοση της UFORIA, μπορείτε να το καταλάβετε.

 

      Κάποτε το θέμα UFO, απασχολούσε έντονα το ενδιαφέρον των ΜΜΕ και του κοινού. Τώρα νομίζω ότι υπάρχει κάποια κάμψη αυτού του ενδιαφέροντος. Ισχύει αυτό;

Π.Κ.    Δεν έχω την ίδια εικόνα. Μπορεί κάτι τέτοιο να ισχύει για τα κλασικά ΜΜΕ, αλλά συνεχίζω να βλέπω αναφορές συχνά σε ηλεκτρονικά media, podcasts κτλ. Πρόσφατα βγήκε η είδηση για τις μαρτυρίες στο Κογκρέσο. Τα UFO και οι εξωγήινοι έχουν πιστούς θαυμαστές, κάτι που φαίνεται και από την ποπ κουλτούρα και τα franchises όπως X-Files, Alien, Star Trek κτλ, που αν και μετράνε δεκαετίες, συνεχίζουν να είναι έντονα δημοφιλή. Το άγνωστο θα μας ελκύει πάντα. Και τι πιο άγνωστο από το απέραντο διάστημα;

Α.Π.     Κάποτε, οι φωνές που γέμιζαν με θόρυβο όλο τον τύπο, ήταν τα παπαγαλάκια του Πενταγώνου, της CIAκαι των υποτελών τους που είχαν επωμιστεί το φιλανθρωπικό έργο της παραπληροφόρησης του κοινού, για την “προστασία” του.

Από το 2017 που παραδόθηκαν επίσημα τα πρώτα ντοκουμέντα και η μία αποκάλυψη διαδέχεται την άλλη, τα παπαγαλάκια σωπαίνουν και οι σοβαροί δημοσιογράφοι και επιστήμονες λένε αυτό που πρέπει: Να δούμε… να μελετήσουμε… να ερευνήσουμε… Ίσως… Μάλλον…

     Προέρχεστε από διαφορετικό περιβάλλον σπουδών κι εργασίας και ανήκετε σε διαφορετική ηλικιακή ομάδα. Πως ήταν η συνεργασία σας;

Π.Κ.    Οι δυσκολίες για εμένα αφορούσαν την απόσταση (Αθήνα ο ένας και ο άλλος Κρήτη), και την αμεσότητα στην επικοινωνία. Κατά τα άλλα, η συνεργασία ήταν αρμονική. Κάθε φορά που ολοκληρώναμε ένα διήγημα, το στέλναμε στον άλλο για ανάγνωση, ανταλλαγή ιδεών και επιμέλεια. Ακούγαμε ο ένας τις προτάσεις του άλλου και τις εφαρμόζαμε. Τα γνωστικά αντικείμενα και των δύο, μας αλληλοσυμπληρώνανε. Δεν ήρθαμε ποτέ σε σύγκρουση, γιατί ξέραμε πως οι εκάστοτε παρατηρήσεις, σκοπό έχουν να βελτιώσουν.

Α.Π.    Με τον Πάνο ήμασταν συμμαθητές σε σεμινάρια δημιουργικής γραφής, με δασκάλα την Αμάντα Μιχαλοπούλου. Μας συνδέει μεγάλη συναδελφική εκτίμηση, η ίδια χιουμοριστική διάθεση και μερικές μπουκάλες κρασί.

Η συνεργασία μας ήταν ΤΕΛΕΙΑ. Ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον.

      Κάποια από τα διηγήματα του βιβλίου, κυρίως αυτά που είναι γραμμένα από τον Π.Κ. έχουν μια πιο χιουμοριστική διάθεση σε αντίθεση με άλλα που αποπνέουν διαφορετικά συναισθήματα. Είναι τυχαίο ή έχει σχέση με την ιδιοσυγκρασία και τον χαρακτήρα των συγγραφέων τους;

Π.Κ.     Ακολουθώντας την προηγούμενη ερώτηση για τη συνεργασία, νομίζω ότι ήταν σημαντικό ο καθένας να διατηρήσει το ύφος του και να μην είναι ομοιογενή τα κείμενα. Άλλωστε βλέπαμε τα γεγονότα από διαφορετικές οπτικές και αυτό ήταν κάτι που όχι μόνο δεν μας εμπόδισε, αλλά μας βοήθησε να εξελιχθούμε. Για εμένα, το χιούμορ ήταν στόχος. Μεγαλώνοντας, η οικογένειά μου λάτρευε το μεταφυσικό, άλλα εμένα με τρόμαζε. Το χιούμορ ήταν ένας μηχανισμός άμυνας, ένας τρόπος να «ξορκίσω» τους φόβους μου, να έρθω σε επαφή μαζί τους και να μπω σε μια διεργασία ενηλικίωσης.

Α.Π.    Προφανώς  έχει σχέση τόσο με τον χαρακτήρα του καθενός, όσο και με τις βαθύτερες σκέψεις μας πίσω από τα γεγονότα.

     Το ότι τα διηγήματα εκτυλίσσονται σε μεγάλο χρονικό εύρος, αλλά και σε διαφορετικά μέρη της γης, σας δημιούργησε κάποια δυσκολία;

Π.Κ.    Όχι. Αντιθέτως, ήταν μια ευκαιρία να εξερευνήσω τα όρια της δημιουργικότητάς μου, να κάνω έρευνα και να μελετήσω. Κάποια διηγήματα δεν εκτυλίσσονται καν στη Γη, αλλά έχουν γραφτεί από την πλευρά των εξωγήινων, κάτι που έκανε τη διαδικασία ακόμα πιο απολαυστική.

Α.Π.    Ίσα – ίσα, αυτό ήταν το αλατοπίπερο της δουλειάς μας. Την έκανε πιο ενδιαφέρουσα, πιο προκλητική. Το να προσπαθείς να μπεις στα παπούτσια κάποιου ή κάποιας που ζει σε άλλη εποχή και σε άλλο τόπο, μπορεί να γεννήσουν πολλές διασκεδαστικές και, σε κάθε περίπτωση, ενδιαφέρουσες σκέψεις.

     Έχετε και οι δύο δημοσιεύσει έργα σας στο παρελθόν. Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε συγγραφέας;

Π.Κ.    Ακόμα δεν το έχω καταλάβει! Δεν είναι μια ταυτότητα που έχω οικειοποιηθεί ή ενσωματώσει προς το παρόν. Μου αρκεί να ξέρω ότι γράφω και ότι εκφράζομαι και μοιράζομαι ή συνομιλώ μέσω αυτής της τέχνης. Ίσως βέβαια, αυτό να σημαίνει «συγγραφέας» στην πραγματικότητα, αλλά αν πάλι όχι, δεν πειράζει.

Α.Π.    Σε αντίθεση με τον Πάνο, δεν θεωρούσα τον εαυτό μου λογοτέχνη. Γράφω όμως δοκίμια, εκθέσεις, άρθρα και πραγματείες συνεχώς από τα δεκαεπτά μου. Πριν από πέντε μόλις χρόνια, συνειδητοποίησα ότι με την μυθοπλασία μπορείς να περάσεις πιο εύκολα τις ανησυχίες σου. Κι έκατσα στο θρανίο.

      Ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;

Π.Κ.   Ακολουθώντας την προηγούμενη ερώτηση, θα έλεγα ότι το πρώτο συναίσθημα ήταν μια «γλυκιά αμηχανία». Ότι τώρα υπάρχει κάτι απτό που καλούμαι να εκπροσωπήσω. Ένα αίσθημα ευθύνης ίσως. Και ενθουσιασμός. Σίγουρα και ενθουσιασμός.

Α.Π.    Ότι αλλάζει ο κόσμος! Μετά μου πέρασε

    Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας;

Π.Κ.    Η φίλη μου η Δώρα. Είναι δασκάλα και δεινή αναγνώστρια. Θα μου πει τι της αρέσει και τι όχι. Τι να αλλάξω και τι να κρατήσω. Τι της θυμίζει το κείμενο και τι αισθήματα της ξυπνά.

Α.Π.    Τα παιδιά μου.

    Ποιος είναι ο ιδανικός αναγνώστης για σας;

Π.Κ.    Μάλλον αυτός που δεν θα μου «χαϊδέψει τα αυτιά» και θα προβεί σε μια ειλικρινή κριτική για να με βελτιώσει και να με εξελίξει. Αυτός που θα είναι ανοιχτός να συνομιλήσει.

Α.Π.  Αυτός που θα επικοινωνήσει μαζί μου γιατί αισθάνθηκε την ανάγκη να μου κάνει παρατηρήσεις ή να ανοίξει συζήτηση. Με κάποιους -λίγους-αναγνώστες μου απέκτησα στενή σχέση. 

    Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;

Π.Κ.    Νομίζω πως συνεχώς ανακαλύπτω μέσω της γραφής. Υπάρχουν ολόκληρες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις που χρησιμοποιούν το εργαλείο της γραφής για την προσωπική ανάπτυξη. Η γραφή είναι θεραπευτική, είναι εμψύχωση και ενδυνάμωση. Αναδύει τις επιθυμίες μας και μόνο έτσι μπορούμε να ανακαλύψουμε, όχι μόνο πράγματα για τον εαυτό μας, αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Α.Π.    Υπάρχουν θέματα που προσφέρονται γι’ αυτό και θέματα που δεν προσφέρονται γι αυτό. Το UFORIA ανήκει στην δεύτερη κατηγορία για μένα. Το πρώτο μου ισχυρό  σοκ ήταν σε μια πραγματεία που έγραψα το 2002 με τίτλο «Περί θεών» και το δεύτερο σε ένα μυθιστόρημα του 2023 που δεν έχει εκδοθεί ακόμα, τον «Γαλάζιο Παράδεισο».

     Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;

Π.Κ.    Συχνά αστειεύομαι πως σε αυτό το βιβλίο ο Αντώνης είναι ο Mulder και εγώ η Scully, από τα X-Files. Όσο κι αν με ελκύει το μεταφυσικό, είχα και έχω μια σκεπτικιστική τάση απέναντι στα ανεξήγητα φαινόμενα. Γράφοντας, και κυρίως μελετώντας, αυτά τα περιστατικά, πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται, «κι αν τα πράγματα έγιναν όντως έτσι…» ή «τι μπορεί να μας κρύβουν;» Ήταν περισσότερο μια αίσθηση του «θέλω να πιστέψω».

Α.Π.    Αυτό συμβαίνει κάθε φορά. Κάθε βιβλίο που έχω γράψει, πρέπει να έχει πίσω του μια σοβαρή μελέτη. Μια σοβαρή μελέτη, όσο εμβαθύνει στο αντικείμενο που εξετάζει, τόσο σου δείχνει συσχετίσεις με άλλα. Αν φτάσεις σε πολύ βάθος, βλέπεις τον Δημιουργό στα μάτια.

    Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;

Π.Κ.    Ναι! Ένας από τους λόγους που μου αρέσει η γραφή είναι αυτή η επικοινωνία, το μοίρασμα, η δημιουργία σχέσεων.

Α.Π.    Αυτό και μόνο αυτό δίνει νόημα στην συγγραφή

    Σε συζητήσεις με αναγνώστες, έτυχε να σας «υποδείξουν» πτυχές του έργου σας, που εσείς δεν είχατε φανταστεί ότι υπάρχουν;

Π.Κ.    Όχι τόσο του έργου, αλλά περιστατικά που μπορεί να μη γνώριζα. Μου αναφέρουν άλλες καταγεγραμμένες μαρτυρίες ή και δικές τους ιστορίες θέασης ή επαφής με ανεξήγητα φαινόμενα, που μου κάνουν κι εμένα εντύπωση! Μου λένε να τις συμπεριλάβουμε, αν ποτέ γραφτεί η συνέχεια.

Α.Π.    Αυτό συμβαίνει πιο συχνά όταν θέμα της συγγραφής είναι ένα γνωστικό αντικείμενο με το οποίο δεν έχω εξοικειωθεί. Γι’ αυτό προσπαθώ να εξασφαλίσω ειδικούς αναγνώστες πριν την έκδοση.

     Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;

Π.Κ.    Οι συγγραφείς που θαυμάζω και επηρεάζουν τη γραφή μου γενικότερα είναι οι, Terry Pratchett, Neil Gaiman, Gabriel Garcia Marquez, η Αμάντα Μιχαλοπούλου και η Ζυράννα Ζατέλη.

Α.Π.    Όχι. Θεωρώ τον εαυτό μου αντι-συγγραφέα.

     Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;

Π.Κ.    Η συγγραφή έρχεται όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν. Όταν έχω κάτι να πω και όταν έχω την ενέργεια να το πω. Έχω πάντα πάνω μου ένα σημειωματάριο, όπου καταγράφω ό,τι μου κάνει εντύπωση. Από ένα διάλογο που θα κρυφακούσω στο δρόμο, μέχρι τυχαίες λέξεις. Αυτό από μόνο του το θεωρώ συγγραφή. Όσο για το τι είναι το γράψιμο, όπως είπα πιο πριν, για εμένα είναι εμψύχωση και επικοινωνία.

Α.Π.    Τις περισσότερες φορές είναι απίστευτα εύκολη. Είχα κόμπλεξ ότι έγραφα πάντα εύκολα και διαβαζόμουνα δύσκολα. Μετά έμαθα να γράφω και τώρα τις περισσότερες φορές, τα κείμενά μου βγαίνουν γρήγορα και σωστά.

Με μια εξαίρεση: Τα βρήκα μπαστούνια στο βιβλίο που γράφω τώρα. Ό τίτλος είναι «Λέγε με Χαλ» και είναι η περιπέτεια μιας πειραματικής τεχνητής νοημοσύνης που την διηγείται η ίδια. Προχωρεί αργά, με οδύνη, με συνεχή μελέτη και ονειροπόληση. Και δέος…

    Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη, το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες, ετοιμάζετε κάτι άλλο; Έχετε «υλικό» έτοιμο στο συρτάρι σας;

Π.Κ.    Έχω γράψει ένα μυθιστόρημα για μάγισσες που παίζουν μπιρίμπα. Αν και το έχω ολοκληρώσει, η διεργασία της επιμέλειας δεν λέει να σταματήσει. Γράφω κείμενα μαγικού ρεαλισμού, λαογραφικού τρόμου, με παραμυθητικές τάσεις. Μου αρέσει να το λέω, το αλλόκοσμο μέσα στο τετριμμένο της καθημερινότητας.

Α.Π.    Τον Σεπτέμβρη εκδίδεται το ElanVital μου από την Πηγή. Στο συρτάρι μου είναι Ο «Γαλάζιος Παράδεισος» που είναι σε αξιολόγηση, το «Σχέδιο Διογένης», και «Το Κιούπι» που δεν είναι ώριμο για έκδοση.

Σας ευχαριστώ πολύ και τους δύο!

  

 

ΓΚΑΝΙΑΝ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ
Εκδόσεις ΛΟΓΟ_ΤΥΠΟ
Σελ. 94, Ιούνιος 2023

      Στη σειρά Κωλότσεπη των εκδόσεων Λογότυπο, η οποία θα περιλαμβάνει βιβλία φτιαγμένα έτσι που να χωράνε στην πίσω τσέπη του παντελονιού,  κυκλοφόρησε το βιβλίο του Β. Κιμούλη,  ανθρώπου πολύ γνωστού στο χώρο των εκδόσεων, με τίτλο «Γκανιάν».

     Το Γκανιάν είναι ιπποδρομιακός όρος. Συγκεκριμένα, έτσι ονομάζεται ένα άλογο, που είναι το φαβορί για να κερδίσει την κούρσα σε μια ιπποδρομία.

     Σε αυτό το ιδιαιτέρως ξεχωριστής εκτύπωσης βιβλίο, ο Β. Κιμούλης, μας ξεδιπλώνει μια άλλη πτυχή των ταλέντων του και σταχυολογεί στιγμιότυπα του βίου-πραγματικά ή φανταστικά- δεκαεννέα προσωπικοτήτων, τα οποία παρουσιάζει με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο. «Με εξαιρετικά γκανιάν διάθεση, λοιπόν, αυτό το βιβλίο ήρθε για να λύσει την αιώνια απορία «Τι θα γινόταν αν…». Και αν η επόμενη ερώτηση είναι «Τι είναι αυτό που κάνει τόσο γκανιάν αυτό το βιβλίο», απλά σκέψου όλες τις φορές που δεν ήσουν και όσο γκανιάν θα ήθελες!».

     Οι προσωπικότητες που κέντρισαν το ενδιαφέρον του συγγραφέα καλύπτουν ένα ευρύτατο πεδίο κάθε μορφής Τέχνης και είναι πολυτάλαντοι. Είναι

ο μουσικός και συγγραφέας Μπόρις Βιάν

η συγγραφέας Μαργαρίτα Καραπάνου

ο λογοτέχνης και ζωγράφος Έντουαρντ Έστλιν Κάμινγκς

ο ζωγράφος Φράνσις Μπέικον

ο τραγουδοποιός Ζωρζ Μπρασένς

ο πολύ αγαπημένος συγγραφέας του Β.Κ. Χαρούκι Μουρακάμι

ο συγγραφέας Γιέρζι Κοζίνσκι

η ποιήτρια και θεατρική συγγραφέας Σάρα Κέιν

ο ποιητής και τραγουδιστής του θρυλικού συγκροτήματος της ροκ μουσικής Doors, Τζιμ Μόρισον

ο συγγραφέας Μπρούς Τσάτουιν

ο ρωμαίος φιλόσοφος-αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος

ο ποιητής Σαρλ Μποντλέρ

η χορεύτρια-χορογράφος Πίνα Μπάους

ο ζωγράφος Λούσιαν Φρόιντ

ο σκηνοθέτης, ποιητής, ηθοποιός και συγγραφέας-σεναριογράφος Πιέρ Πάολο Παζολίνι

η συγγραφέας Τζέιν Άουερ Μπόουλς

ο ζωγράφος Νικολά Ντε Σταλ

η θρυλική αιγύπτια τραγουδίστρια Ουμ Καλσούμ και

η τραγουδίστρια Στέλα Χασκιλ, ενώ υπάρχει κι ένα εικοστό κείμενο, αφιερωμένο στο Γκανιάν.

     Τα κείμενα πρωτοδημοσιεύτηκαν σε είκοσι τεύχη του free press «Η Πόλη Ζει» από τον Ιούνιο του 2020 έως τον Δεκέμβριο του 2022, χρόνια δύσκολα και «δίσεκτα».

     Το βιβλίο συνοδεύουν είκοσι επιστολικά δελτάρια (καρτ ποστάλ).

UFORIA

ΠΑΝΟΣ ΚΕΡΑΜΕΥΣ-ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Εκδόσεις ΠΗΓΗ
Σελ. 226, Απρίλιος 2023

      Σύμφωνα με την Wikipedia, «Ο όρος Άγνωστης Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα (ΑΤΙΑ) ή Unidentified Flying Objects (UFO), αναφέρεται σε αντικείμενα που εμφανίζονται στον ουράνιο θόλο ή μερικές φορές και στο διάστημα και δεν μπορούν να κατηγοριοποιηθούν σε γνωστά ανθρώπινα κατασκευάσματα ή σε αντίστοιχες δημιουργίες της φύσης».

     Αναφορές για θεάσεις τέτοιων αντικειμένων έχουν γίνει σε όλο τον κόσμο, από την αρχαιότητα ακόμη. Το 1948, η Αμερικανική Πολεμική Αεροπορία, για ευνόητους λόγους, (ο Ψυχρός πόλεμος είχε ήδη ξεκινήσει), συνέστησε ειδικό πρόγραμμα επίσημων αναφορών ΑΤΙΑ υπό το τίτλο Blue Book. Μέχρι το 1969 που το πρόγραμμα καταργήθηκε, υπήρχαν 12.620 αναφορές, οι περισσότερες από τις οποίες είχαν απόλυτα πειστικές εξηγήσεις (φυσικά φαινόμενα, μετεωρολογικές συσκευές κλπ). Υπήρξαν όμως και ορισμένες που δεν εξηγήθηκαν ποτέ.

     Κι ενώ το ενδιαφέρον την κοινής γνώμης έφθινε λίγο-λίγο και ατόνησε, τον Απρίλιο του 2020, το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ, πυροδότησε εκ νέου τη συζήτηση περί επισκέψεων από εξωγήινους πολιτισμούς, με τη δημοσιοποίηση βίντεο, στα οποία παρουσιάζονται τρεις περιπτώσεις ανεξήγητων φαινομένων.

     Το ερώτημα αν υπάρχει εξωγήινη ζωή, δεν έχει απαντηθεί με σιγουριά. Η NASA πιστεύει ότι μικροβιακή ζωή μπορεί να έχει αναπτυχθεί στο νότιο πόλο της Σελήνης και σχεδιάζει επανδρωμένη πτήση για το 2025 που θα κάνει αντίστοιχες έρευνες. Υπάρχουν όμως εξωγήινοι πολιτισμοί; Κι αν υπάρχουν μπορούν να μας προσεγγίσουν; Σύμφωνα με απόρρητα έγγραφα του αμερικανικού Πενταγώνου που αποκάλυψε η βρετανική εφημερίδα Sun, είναι πιθανό- υπό πολλές προϋποθέσεις- να υπάρχουν σε όλο το Σύμπαν, περίπου 4.500 εξωγήινες κοινωνίες! Όμως η κοντινότερη απόσταση ανάμεσα σε αυτούς τους πολιτισμούς είναι τα 1.933 έτη φωτός. Το έτος φωτός είναι μονάδα που μετρά απόσταση κι όχι χρόνο και είναι 9.460.730.472.580.800 μέτρα!!! Αποστάσεις τρομακτικές ακόμη και να τις φανταστεί κανείς, πόσο μάλλον να τις διανύσει, με όσο εξελιγμένη τεχνολογία κι αν διαθέτει.

     Οι συγγραφείς του βιβλίου «Uforia», αποφάσισαν να «παίξουν» με τις πιο διάσημες και γνωστές θεάσεις, από την Αρχαία Αίγυπτο, μέχρι τις μέρες μας. Αντλώντας έμπνευση από κάποιες από αυτές, γράφουν 30 μικρής έκτασης κείμενα, που προσεγγίζουν το φαινόμενο μυθοπλαστικά, με τη βοήθεια της φαντασίας και σε αρκετές περιπτώσεις διανθισμένα με λεπτό χιούμορ. «Αυτή η συλλογή διηγημάτων είναι ένα παιχνίδι. Πιστεύεις στους εξωγήινους; Τόλμα να πεις ναι. Τώρα είσαι συνωμοσιολόγος, στην καλύτερη περίπτωση ένας περίεργος.[…] Αν πάλι πεις όχι, τότε είσαι λίγο νάρκισσος. Είναι δυνατόν σε ολόκληρο το σύμπαν να είμαστε μόνοι μας; Μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου».

     Έξυπνο βιβλίο, που προσεγγίζει με ανάλαφρο τρόπο και χιούμορ, ένα δύσκολο κι αμφιλεγόμενο ζήτημα για το οποίο υπάρχουν πολλές και αντικρουόμενες απόψεις.       

ΤΟ ΓΚΟΛΕΜ ΤΗΣ ΠΡΑΓΑΣ

ΚΙΚΗ ΤΣΙΛΙΓΓΕΡΙΔΟΥ
Εκδόσεις BELL
Σελ. 341, Ιούνιος 2023

      Μετά την τριλογία με πρωταγωνίστρια την ξεχωριστή αστυνόμο Στέλλα Άνταμς (βλ. παρουσίαση 8 Μαΐου 2021 ) και το μυθιστόρημα «Η Τελευταία Θυσία» (παρουσίαση 13 Οκτωβρίου 2022), η Κ. Τσιλιγγερίδου, επιστρέφει μ’ ένα μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται στην πόλη που γεννήθηκε: την Πράγα.

     Η Αγκάτα Γέσενσκα, είναι από τις πιο γνωστές συγγραφείς αστυνομικών ιστοριών της Τσεχίας. Τα βιβλία της γίνονται best seller μόλις κυκλοφορήσουν, το αναγνωστικό κοινό την λατρεύει και στις παρουσιάσεις της, γίνεται το αδιαχώρητο. Ζει μια πλούσια κι άνετη ζωή στην Πράγα με τα ποσοστά που εισπράττει από τις πωλήσεις των βιβλίων της, σε μια πανέμορφη μοντέρνα μονοκατοικία στους λόφους που περιβάλλουν την πόλη. Παράλληλα, διδάσκει σε μια μικρή ομάδα ενήλικων «μαθητών», στη Σχολή Δημιουργικής Γραφής Τσάπεκ. Ανάμεσα τους και η πιο νεαρή απ’ όλους, η Ζούζκα Φαμπιάνοβα, που εκτός από το ότι είναι η αγαπημένη της μαθήτρια, έχει συνάψει μαζί της ερωτικό δεσμό.

     Όμως ξαφνικά όλα φαίνεται να αλλάζουν. Κάποιος, για άγνωστους λόγους, θα βάλει την στο στόχαστρο και θα βαλθεί να καταστρέψει αυτή την ευτυχισμένη ζωή. Θ’ αρχίσει να αναπαριστά άγρια εγκλήματα που περιγράφονται στα βιβλία της-τα οποία φαίνεται να γνωρίζει πολύ καλά-στοχεύοντας σε αγαπημένα της πρόσωπα, με τελικό και απώτερο στόχο την ίδια, για την οποία επιφυλάσσει τον βίαιο φόνο από το έβδομο και τελευταίο στη σειρά βιβλίο της. «Είμαστε στο μικροσκόπιο ενός τρελού αναγνώστη-έτσι δεν είναι; Κάποιος αναγνώστης αστυνομικής λογοτεχνίας έχει βάλει στο μάτι μια συγγραφέα αστυνομικής λογοτεχνίας και κάνει μικρά εγκλήματα εμπνεόμενος από τα βιβλία της. Με τη σειρά […] Είναι σαν τα πράγματα που γράφω […] Απλώς αυτός σκέφτηκε να τα βγάλει από τις σελίδες και να τα τρίψει στη μούρη μου. Με μισεί».

     Έτσι η Αγκάτα με την αγαπημένη της Ζούζκα αλλά και τη βοήθεια ενός κάπως ιδιόρρυθμου («διαγνωσμένου» στα όρια του αυτισμού όπως αποκαλύπτει ο ίδιος) και ευφυούς αστυνομικού, θα αποδυθούν στην αναζήτηση του επίδοξου δολοφόνου στους δρόμους και τα σοκάκια της βροχερής, φθινοπωρινής και πανέμορφης Πράγας.

     Το μυθιστόρημα «Το Γκόλεμ Της Πράγας», είναι ένα αγωνιώδες θρίλερ, που έχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία που πρέπει να περιλαμβάνει ένα βιβλίο του συγκεκριμένου είδους. Αυτό όμως που ξεχειλίζει είναι η αγάπη για την Πράγα και τους μυστηριακούς θρύλους που την περιβάλλουν!