Ο ΓΙΟΣ ΜΑΣ

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΕΚΑΣ
Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ
Σελ. 424, Σεπτέμβριος 2020

      Το μυθιστόρημα που παρουσιάζω σήμερα, είναι το πέμπτο του Β. Μπέκα, ο οποίος έχει στο ενεργητικό του και δύο βραβευμένα σενάρια για ταινίες μεγάλου μήκους.

     Ο Αϊ Γιώργης, είναι ένα χωριό κοντά στα σύνορα με την Τουρκία στον Έβρο. Εκεί ζει ο Νίκος Ντούσκας με τη γυναίκα του Μάγδα και τον επτάχρονο γιό του Γιωργάκη. Ο Νίκος έχει τελειώσει το Πολυτεχνείο στη Θεσσαλονίκη, έζησε για λίγο καιρό εκεί, αλλά οι οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπισε ο πατέρας του, τον ανάγκασαν να επιστρέψει και να εγκατασταθεί στο χωριό. Όπου συνέχισε να ζει ακόμα και μετά την απώλεια της οικογενειακής περιουσίας και τον θάνατο του πατέρα του. Αντίθετα, ο μικρός αδελφός του Δημήτρης, ζει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη κι έρχεται στο χωριό μόνο ως επισκέπτης.

     Αν και ήταν πάντα αντίθετος στη χρήση των όπλων, μια μέρα υποκύπτει στις έντονες παρακλήσεις του γιου του και αποφασίζει να πάνε μαζί για κυνήγι. Προσπαθώντας να βρει ένα πέρασμα σε ένα μικρό χείμαρρο- είναι άνοιξη λίγο πριν το Πάσχα, τα χιόνια λιώνουν και να νερά είναι φουσκωμένα- πέφτει, ζαλίζεται ελαφρά και σπάζει το παγούρι του. Ο μικρός, πρόθυμος να βοηθήσει και να φανεί χρήσιμος, λέει στον πατέρα του, ότι θα επιστρέψει στο σπίτι, να φέρει ένα άλλο παγούρι, το οποίο θα τους ήταν απαραίτητο, μια και το πόσιμο νερό από το συγκεκριμένο σημείο και πάνω, θα ήταν δυσεύρετο. Στη συνέχεια θα συνεχίσουν το κυνήγι. Ο μικρός φεύγει τρέχοντας. Όμως η ώρα περνάει και ο Γιωργάκης είναι άφαντος. Ο Νίκος επιστρέφει στο χωριό και αρχίζει να τον ψάχνει. Μετά από αναζήτηση κάποιας ώρας σε όλα τα πιθανά σημεία μέσα στο χωριό, καταλαβαίνει ότι ο μικρός έχει εξαφανιστεί. Κάτι που έχει ξανακάνει. Τώρα που κάπως μεγάλωσε, όταν ακούει τον Νίκο με τη Μάγδα να μαλώνουν, έφευγε από το σπίτι και κρυβόταν στο δάσος. «Δεν άντεχε τους τσακωμούς μου με τη Μάγδα. «Σταματήστε μπαμπά, σταματήστε» μας έλεγε, αλλά εμείς τον χαβά μας. Μάλλον γι’ αυτό κρυβόταν στο δάσος, γι’ αυτό ήθελε να μας τη σπάσει». Μετά από λίγο όμως ηρεμούσε κι εμφανιζόταν. Κάτι που δεν συνέβη αυτή τη φορά.

     Ο Νίκος επιστρέφει στο δάσος και ξεκινά την αναζήτηση σε σημεία που μπορούσε να έχει κρυφτεί. «Πήγα τον έψαξα παντού στις στάνες στα χωράφια, το σώμα μου πέτρα απ’ την ένταση. Κι ο σφυγμός να χτυπά μες στα αυτιά μου. Έφτασα κι ως τη στάνη του Σαγρή προς τα σύνορα. Βρόμα, μύγες, μυρωδιές από γουρούνια. Φώναξα το όνομά του με όλη μου τη δύναμη, μα ο μικρός πουθενά. Άφησα τη στάνη και μπήκα στο δάσος, πήρα την ανηφόρα να πάω πάλι να τον ψάξω στην πηγή. Τσαλαβουτούσα στις λάσπες βιαστικός και η φανέλα μου έγινε μούσκεμα στον ιδρώτα. Ανέβηκα στα βράχια πριν τον γκρεμό και είδα από μακριά την πηγή και τον βούρκο. Πουθενά το παιδί μου».

     Όταν όλες οι προσπάθειες δεν φέρνουν αποτέλεσμα, ο Νίκος ζητά τη βοήθεια του προέδρου του χωριού, ο οποίος βάζει στην αναζήτηση όλους τους ανθρώπους των ανθηρών επιχειρήσεών του. «Ο πρόεδρος και οι δικοί του πιάσανε όλα τα μονοπάτια προς τα σύνορα, ο Ράμπο πήγε για τον χείμαρρο κι εγώ απ’ την άλλη μεριά, προς την κορφή του βουνού. Κάθε τόσο έβλεπα τα χακί τους αδιάβροχα, ίσα που ξεχώριζαν ανάμεσα στα δέντρα, τα σκυλιά τους γάβγιζαν και η βροχή δυνάμωνε διαρκώς».

     Κι ενώ οι ώρες της αναζήτησης γίνονται μέρες, έρχονται διάφορες φήμες να επιτείνουν τη σύγχυση. Όπως ότι ομάδες απρόσεκτων κυνηγών κυκλοφορούν στο δάσος, ότι ο αδελφός του Νίκου έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με επικίνδυνα άτομα του υποκόσμου της Θεσσαλονίκης ή ότι στο γειτονικό χωριό που βρίσκεται στην άλλη πλευρά των συνόρων, μόλις επέστρεψε από την Συρία, ένας επικίνδυνος τζιχαντιστής του ISIS.

     Ομολογώ ότι δεν έχω διαβάσει κάποιο προηγούμενο έργο του Β. Μπέκα. Το συγκεκριμένο όμως είναι συναρπαστικό. Η εξαφάνιση ενός παιδιού και η ασθματική αναζήτηση του από τον πατέρα του, φέρνει στο φως κρυμμένα μυστικά, ψέματα, αμαρτίες του παρελθόντος που επηρεάζουν και διαμορφώνουν το παρόν.  Αποκαλύπτει χαρακτήρες που έχουν συγκεκριμένες συμπεριφορές, πάθη και συναισθήματα. Εξαιρετικός ο μύθος και η σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Μοναδική η απόδοση της ατμόσφαιρας και του τοπίου, με την υγρασία και την ομίχλη, να παίζουν καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Πολύ αξιόλογο ανάγνωσμα!    

 

ΜΙΑ ΛΟΞΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

 200 ΧΡΟΝΙΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΛΑΥΣΙΓΕΛΟΥ
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΣ
Εκδόσεις ΤΟΠΟΣ
Σελ. 478, Σεπτέμβριος 2020

 

     Από την ίδρυση του ελληνικού κράτους ως τις μέρες μας, παρατηρούμε ιστορίες-γεγονότα στην πολιτική και οικονομική ζωή, καθώς και στην καθημερινότητά μας, να επαναλαμβάνονται με ελαφρές παραλλαγές, ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν την κάθε εποχή. «Οι ιστορίες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Περισσότερο ή λιγότερο έντονα, καθεμία με τον τρόπο της μας θέτει μπροστά στο αιώνιο ερώτημα εάν η Ιστορία επαναλαμβάνεται». Τέτοιες ιστορίες είναι π.χ. η εμπλοκή του ονόματος της Siemens σε «υποθέσεις» (ο αναγνώστης μπορεί να αλλάξει τη λέξη «υποθέσεις» με τη λέξη σκάνδαλα) του μεσοπολέμου, του 1953-1957 και φυσικά του 1990! Η «νόμιμη» κλοπή των οικονομιών των ελληνικών οικογενειών μέσω των μετοχών και των χειραγωγούμενων διακυμάνσεων των τιμών τους, δεν είναι «εφεύρεση» του 1999. Έχει βαθιές ρίζες που πάνε πίσω στο 1872 με τη χειραγώγηση των τιμών των μεταλλείων του Λαυρίου, την οποία διοργάνωσε κι εκτέλεσε ο «μέγας ευεργέτης» Ανδρέας Συγγρός και άλλοι ευυπόληπτοι κεφαλαιούχοι. Μίσος ανάλογο με αυτό που βιώνουν σήμερα οι πρόσφυγες, είχαν αντιμετωπίσει και οι ξεριζωμένοι από τις εστίες τους Πόντιοι και Μικρασιάτες «τουρκόσποροι» και «παστρικές» το 1922. Μπορεί το υποβρύχιο Παπανικολής να γέρνει, αλλά τουλάχιστον είναι ενταγμένο στον ελληνικό στόλο. Γιατί την περίοδο του Μεσοπολέμου, η Ελλάδα παρήγγειλε και χρυσοπλήρωσε ένα θωρηκτό, το «Σαλαμίς», σε γερμανικά ναυπηγεία, το οποίο δεν παρέλαβε ποτέ!! Γεγονότα που δεν καταλαμβάνουν χώρο στα βιβλία της Ιστορίας, αλλά φανερώνουν πολλά για την κατάσταση του ελληνικού κράτους.

     Αυτές και ανάλογες τέτοιες υποθέσεις, έψαξε και ανέδειξε με το βιβλίο του, ο δημοσιογράφος Δ. Ελευθεράτος. «Περιλαμβάνει 27 ιστορίες-υποθέσεις, από τα οθωμανικά χρόνια έως και τη δεκαετία του 1970, ασχέτως εάν ορισμένες προεκτάσεις θεμάτων εκτείνονται και στον 21^ο αιώνα. Οι ιστορίες αφορούν (λίγες) ένοπλες συρράξεις και (περισσότερες) ειρηνικές ή «ειρηνικές» περιόδους. Κοινωνία και οικονομία. Ανθρώπους και ήθη. Πολιτικά και πολιτισμικά φαινόμενα. Σοβαρά κι ευτράπελα».

     Για τους σκοπούς, τη στόχευση του βιβλίου και το τι θέλει να πετύχει, με αυτό ο συγγραφέας γράφει: «Να αναδειχθεί η λογική που ατενίζει την Ιστορία, για να την δει καλά, όπως είναι. Το «όπως είναι» απέναντι στο «όπως πρέπει». Η Ιστορία της αλήθειας, απέναντι στην «Ιστορία» του «καθήκοντος». Φιλοδοξία του βιβλίου αυτού είναι να αποτελέσει μια μικρή συνεισφορά σε αυτή την ευκταία κίνηση. Η ακαμουφλάριστη Ιστορία χρειάζεται πρωτίστως τους συνεπείς ιστορικούς, χρειάζεται όμως και τους ιστοριοδίφες. Την επιστημονική ανάλυση, αλλά και την προσεκτική παρατήρηση. Κάπου προς το δεύτερο πεδίο προσπάθησα να κινηθώ με το βιβλίο αυτό (άλλωστε δεν είμαι ιστορικός για να μπω στο πρώτο) […] Πρόθεσή μου δεν ήταν, στο βιβλίο αυτό, να καλυφθούν διαδοχικές περίοδοι της νεοελληνικής ιστορίας, με ισοβαρείς καταγραφές και αυστηρή αποτύπωση της ιστορικής συνέχειας. Π.χ. στο βιβλίο, η περίοδος της ναζιστικής κατοχής και του Εμφυλίου εμφανίζεται μόνο ως «φόντο», όχι ως «καρδιά» υποθέσεων. Θεωρώ όμως ότι εξασφαλίζει κάποια αντιπροσωπευτικότητα διαφορετικών εποχών αυτό το… κυνήγι του déjà vu».

     Για να πετύχει τον σκοπό του ο συγγραφέας, ξεκοκάλισε κυριολεκτικά τον Τύπο. Με τον μοναδικό σχολιασμό του προσεκτικά επιλεγμένων αποσπασμάτων από δημοσιεύματα, δίνει τα βασικά στοιχεία κάθε υπόθεσης, πολλές φορές ιδωμένη από διαφορετικές οπτικές γωνίες, ανάλογα με την πολιτική στόχευση και προτίμηση κάθε εφημερίδας.  

     Εξαιρετικό βιβλίο, που αν και αρχικά φαντάζει διασκεδαστικό-το χιούμορ είναι ένα από τα «προσόντα» του βιβλίου-σε μια δεύτερη ανάγνωση μόνο θλίψη και οργή μπορεί να προκαλέσει. Αφού απεικονίζει με τα μελανότερα χρώματα τη διαχρονική καταλήστευση και κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος από διάφορους επιτήδειους και «ανθρώπους του κόμματος» όπως ο Γκρούεζας της γνωστής ταινίας, αλλά και τις συνεχείς πολιτικές διαμάχες, που οφείλονται κυρίως σε μωροφιλοδοξίες και προσωπικές «ατζέντες» και που αποκλείουν ακόμα και την παραμικρή συνεννόηση και κατά συνέπεια την προκοπή του τόπου.    

ΚΥΝΗΓΗΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΣΚΑΡΑΚΗΣ
Εκδόσεις ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ
Σελ. 583, Οκτώβριος 2020

      Την ιστορία του Ανέστη Πετριδάκη από τις Μουρνιές των Χανίων και του Γιάννη Βεσταβάκη από τη Στέρνα της Ανατολικής Θράκης αφηγείται στο αξιόλογο ιστορικό μυθιστόρημά του «Κυνηγημένοι Από Την Ιστορία», ο Γ. Λασκαράκης.

     Αν και γεννήθηκαν σε τόπο μακρινό ο ένας από τον άλλο, ήταν κοντά ηλικιακά. Το Ιούλιο του 1880 «γεννήθηκε ο Γιάννης Βεσταβάκης. Πριν από δύο χρόνια είχε γεννηθεί ένα άλλο κοπέλι, ο Ανέστης Πετριδάκης. Κυνηγημένοι και οι δύο από την Ιστορία, θα βιώσουν τις παράλληλες διαδρομές τους και θα περάσουν μέσα από τη φωτιά και τα πάθη των πολέμων».

     Ο Ανέστης έμεινε ορφανός σε εφηβική ηλικία. Ο πατέρας του σκοτώθηκε στην επανάσταση του Θέρισου, για την ενσωμάτωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Το 1897, παρασυρμένος από τις μεγαλοστομίες, τα δημαγωγικά κηρύγματα και τους –ανέφικτους και χιμαιρικούς όπως αποδείχτηκε-στόχους που έθετε η Εθνική Εταιρεία, βρέθηκε εθελοντής στην Θεσσαλία, για να πολεμήσει για την απελευθέρωση της Μακεδονίας. Όμως, «αντικρουόμενοι εφήμεροι στόχοι, εύκολες μεγαλοστομίες, κατηγορίες περί προδοσίας, ατολμία αντίστασης στον αγοραίο λόγο του εθνικισμού», και άκρατος λαϊκισμός με την εξωτερική πολιτική να «ασκείται» στα καφενεία με κραυγές κι όχι ορθό λόγο, οδήγησαν στην ταπεινωτική ήττα την χώρα και τον Ανέστη στην αιχμαλωσία. Κατάφερε να δραπετεύσει και να φτάσει στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί χάρη στην ευφυΐα και την οξυδέρκειά του, έγινε σημαίνον στέλεχος της ομογενειακής κοινότητας. Όπως και της Οργάνωσης, που είχε κύριο στόχο την «ένωση της φυλής και τη διάσωση της ομογένειας μέσα σε ένα μεγάλο πολυεθνικό κράτος της Ανατολής», δηλ. της νέας Τουρκίας. Αυτή η εμπλοκή του, τον έβαλε σε ακόμα μεγαλύτερες περιπέτειες, αφού συνελήφθη και πάλι, για μεταφορά όπλων αυτή τη φορά και καταδικάστηκε σε καταναγκαστικά έργα. Με μυθιστορηματικό τρόπο και μετά από περιπέτειες και κακουχίες, επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη με την οικογένεια που είχε εν τω μεταξύ δημιουργήσει.  

     Ο Γιάννης ζούσε με την οικογένειά του στη Στέρνα. Όταν οι δύο του αδελφές παντρεύτηκαν και μετανάστευσαν στην Αυστραλία κι ενώ σχεδίαζε να παντρευτεί και ο ίδιος, κάποιος κακόψυχος συγχωριανός του, τον κατηγόρησε στις τουρκικές αρχές ότι με δωροδοκία απέφυγε στη στρατιωτική θητεία. Αυτό του κόστισε πέντε χρόνια στα τάγματα εργασίας, όπου οι συνθήκες ήταν τραγικές. Όμως άντεξε, επέστρεψε και παντρεύτηκε την αγαπημένη του.

     Οι δύο αυτοί νέοι που έζησαν σε εποχές μεγάλων αλλαγών, αναταραχών και ανακατατάξεων «στιγμές της Ιστορίας που οι βουλές της μοιάζουν σκοτεινές και δόλιες, χωρίς κανείς να μπορεί να διακρίνει τον δρόμο της αρετής από τον δρόμο της κακίας», είναι οι πρόγονοι του συγγραφέα, οι οποίοι μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών κατέληξαν στην Καβάλα.

     Ο Γ. Λασκαράκης γράφει: «Πρόθεσή μου, βέβαια, δεν είναι να διδάξω Ιστορία, αλλά μέσα από την αφήγηση της ιστορίας των προγόνων μου να αποκομίσει ο αναγνώστης γνώση για άγνωστες, ενδεχομένως, σε εκείνον πτυχές της Ιστορίας και πρωταγωνιστών της». Όντως μέσα από την αφήγηση του, που βασίζεται σε πολυπληθείς πηγές, μαθαίνουμε για όχι και τόσο γνωστές λεπτομέρειες της Ιστορίας της εποχής εκείνης, που ακόμα και σήμερα, διδάσκεται κάπως «συσκοτισμένη» στα σχολεία. Γράφω «ακόμα και σήμερα» γιατί την εποχή των δικών μου σχολικών χρόνων, η εποχή αυτή «απουσίαζε» από την διδακτέα ύλη. Όποιος δεν ενδιαφέρθηκε αργότερα να διαβάσει και να μάθει κάποια γεγονότα, έχει μια πολύ θολή εικόνα των όσων συνέβησαν. Συναρπαστική είναι και η αφήγηση που αφορά τους πρωταγωνιστές της οικογενειακής ιστορίας, που έζησαν ζωή έντονη, ενδιαφέρουσα και κάποιες φορές επικίνδυνη. Ο έντεχνος συνδυασμός αυτών των δύο (δηλ. της Ιστορίας με Ι κεφαλαίο και της ιστορίας των δύο οικογενειών) κάνει το βιβλίο ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτο και το συνιστώ ανεπιφύλακτα!

     Σαν υστερόγραφο, να αναφέρω ότι με ιδιαίτερη ικανοποίηση, είδα ότι τα βιβλία των εκδόσεων Επίκεντρο, «επέστρεψαν» στην άρτια επιμέλεια, μετά από μια περίοδο, στην οποία δεν δινόταν η δέουσα προσοχή στην επιμέλεια (κειμένων και τυπογραφική).       

ΚΑΛΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ

ROMY HAUSMANN
Μετάφραση ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ
Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 
Σελ. 410, Δεκέμβριος 2020

      Εντυπωσιακό είναι το ντεμπούτο της γερμανίδας R. Hausmann στο χώρο της λογοτεχνίας, με το εξαιρετικό ψυχολογικό θρίλερ «Καλό Μου Παιδί».

     Όλα ξεκίνησαν λίγο μετά την ανατολή της νέας χιλιετίας, όταν μια νεαρή φοιτήτρια από το Μόναχο, η Λένα Μπεκ, εξαφανίστηκε μετά την αναχώρησή της από ένα πάρτι. Οι γονείς της, ο Ματίας και η Κάριν, κάνουν ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να την εντοπίσουν. «4.825 μέρες. Τις έχω μετρήσει και τις έχω καταραστεί μία μία. Τα μαλλιά μου έχουν ασπρίσει κι άλλο, ο παλμός της καρδιάς μου έχει γίνει ακανόνιστος. Τον πρώτο χρόνο ακολουθούσα καθημερινά την τελευταία της διαδρομή. Τύπωσα φυλλάδια και δεν άφησα κολόνα για κολόνα που να μην τα κολλήσω. Ανέκρινα μόνος μου υποτιθέμενους φίλους, ρίχνοντας και καμία σφαλιάρα όποτε χρειαζόταν. Τηλεφωνούσα πολλές φορές τη μέρα στον παλιό μου φίλο, τον Γκέρντ, τον Γκέρντ Μπρίλινγκ, που, ως γενικός αστυνομικός επιθεωρητής, ήταν επικεφαλής της ομάδας ερευνών […] Η Λένα αγνοείται εδώ και 4.825 μέρες. Και νύχτες. Δηλαδή σχεδόν δεκατέσσερα χρόνια. Δεκατέσσερα χρόνια, στη διάρκεια των οποίων κάθε κουδούνισμα του τηλεφώνου θα μπορούσε να σημαίνει ότι θα ακούγαμε τη μία και μοναδική είδηση που θα άλλαζε τα πάντα».

     Ώσπου, ένα βράδυ δεκατέσσερα χρόνια μετά, το πολυαναμενόμενο τηλεφώνημα έρχεται. Αυτός που τους καλεί, είναι ο γενικός αστυνομικός επιθεωρητής. «Άκου Ματίας, δεν είναι σίγουρο. Αλλά μου τηλεφώνησαν οι συνάδελφοι από το Καμ. Μια νεαρή γυναίκα έπεσε στις ρόδες ενός αυτοκινήτου σε μια δασική περιοχή κοντά στα σύνορα με την Τσεχία. Απ’ ότι φαίνεται, ονομάζεται Λένα. Υποθέτουν ότι το ατύχημα συνδέεται με κάποια υπόθεση απαγωγής, γι’ αυτό και έψαξαν στη βάση δεδομένων αγνοουμένων. Υπάρχουν ορισμένα κοινά σημεία, όπως, για παράδειγμα, η ουλή στο μέτωπο. Ωστόσο, η κοπέλα έχει υποστεί βαριά τραύματα από τροχαίο ατύχημα. Νοσηλεύεται στη Μονάδα Χειρουργικής Ατυχημάτων και αυτή τη στιγμή δεν έχει επικοινωνία με το περιβάλλον». Οι γονείς της Λένας ξεκινούν αμέσως για το νοσοκομείο του Καμ, παρά τις αντιρρήσεις του αστυνομικού. «Έπειτα από σχεδόν δεκατέσσερα χρόνια, μας χωρίζουν μονάχα εκατόν ογδόντα χιλιόμετρα από το παιδί μας». Όμως τους περιμένει μια τεράστια απογοήτευση. Η κοπέλα μοιάζει, αλλά δεν είναι η Λένα. Όταν ετοιμάζονται να επιστρέψουν, ένα νέο σοκ τους περιμένει. Στέκουν αποσβολωμένοι να κοιτούν ένα μικρό κορίτσι να περπατά στο διάδρομο του νοσοκομείου με τη συνοδεία μιας νοσοκόμα. Βρέθηκε στο χώρο του ατυχήματος και σύμφωνα με τα όσα είπε στο νοσηλευτικό προσωπικό, είναι η κόρη της τραυματισμένης γυναίκας. Είναι ολόιδια η Λένα. «Το βλέμμα της Κάριν. Το χλωμό της πρόσωπο, τα γουρλωμένα έκπληκτα μάτια της. Η Λένα, που προχωράει προς το μέρος μας στον διάδρομο κρατώντας το χέρι μιας νοσοκόμας. Το παιδί μας, η μικρή μας Λένα, το Λενάκι μου, σε ηλικία έξι ή επτά ετών». Τότε ξεκινά μια σειρά καταιγιστικών εξελίξεων…

     Όπως γράφω και στην αρχή, το πρώτο βιβλίο Hausmann, είναι εντυπωσιακό. Δίκαια μεταφράζεται σε 19 γλώσσες. Αριστοτεχνική πλοκή. Μοναδικά δομημένοι χαρακτήρες. Ένταση που κλιμακώνεται και αναπάντεχες ανατροπές. Εξαιρετική ψυχολογική σκιαγράφηση όλων χαρακτήρων. Το βιβλίο μάλιστα γίνεται τραγικά επίκαιρο στην Ελλάδα, όπου εδώ κι εβδομάδες κυριαρχούν στην επικαιρότητα περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης. Μέσα στις σελίδες του, θα βρουν απαντήσεις κι αυτοί που είτε αφελώς, είτε έχοντας δεύτερες σκέψεις στο μυαλό τους, ρωτούν «γιατί τώρα». Δείχνει πόσο δύσκολο είναι να διαχειριστεί ακόμα κι ο πιο δυνατός χαρακτήρας καταστάσεις κακοποίησης. Το μόνο που θέλω να συμπληρώσω είναι ότι σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να διαβάσετε αυτό το βιβλίο!    

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΡΙΚΟΥΝΑΚΗΣ

      Ο Κωνσταντίνος Τρικουνάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Χανιά. Είναι συγγραφέας και εραστής του απλού. Η συγγραφική του προσπάθεια είχε αιτία την ασίγαστη ανάγκη να πει πράγματα και αφορμή την πρόκληση του να δείξει ότι στην πορεία της ιστορίας δεν έγιναν όλα όπως τα πιστεύουμε. Ούτε καν ότι τα πράγματα γύρω μας λειτουργούν όπως πιστεύουμε. Αρθρογραφεί για μη μυθιστορηματικά βιβλία στο έγκυρο λογοτεχνικό site literature.gr. Ζει και εργάζεται στα Χανιά. Το πρώτο του βιβλίο, με τον τίτλο Μίστικο, διακρίθηκε για τις ιστορικές αναφορές στο 15ο διεθνές συνέδριο για την αραβοκρατία στην Ορθόδοξο Ακαδημία Κρήτης το Μάρτιο το 2019. Αποσπάσματά του διδάχτηκαν στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Κρήτης το 2018. Έργα του: «Μίστικο» (2017, Κλειδάριθμος), «Αλέξανδρος Και Εσπερία» (2020, Bell).

     Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας «Αλέξανδρος Και Εσπερία»;

    Έχω την πεποίθηση πως στα παραλειπόμενα της Ιστορίας, κρύβονται πληθώρα βιωμάτων που μπορούν να γίνουν καλά μυθιστορήματα. Σκαλίζοντας τους ιστορικούς της εποχής, έπεσα πάνω στο γεγονός της σύλληψης ενός κυκλώματος σαρακηνών κατασκόπων στο Μπάρι της Ιταλίας την εποχή που πραγματεύομαι. Έτσι γεννήθηκε η Εσπερία, γεννήθηκε η ιστορία της μέσα στην Ιστορία καλύπτοντας δυο βασικά ζητούμενα.

 

     Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με το αυτό και ποιο είναι αυτό;

      Ξέρετε, πολλές φορές έχουμε μερικά πράγματα κατά νου, που προσπαθούμε συνειδητά να μεταφέρουμε κατά τον τρόπο που τα αντιλαμβανόμαστε. Ταυτόχρονα αρκετά εξωτερικεύονται ασυνείδητα, με μια ευστοχία που εκπλήσσει και τον γράφοντα σαν τα εντοπίσει. Επίσης πιθανό είναι τα ασυνείδητα να είναι άστοχα ή να βγάζουν κάτι λάθος. Είναι μια παγίδα για όσους εκτίθενται με γραπτό λόγο. Το κυρίως μήνυμα που θέλω να περάσω είναι πως μερικά πράγματα είναι διαχρονικά. Ο έρωτας, η επιδίωξη ισχύος, ο πλουτισμός, οι ηθικές αξίες υπήρχαν και θα υπάρχουν. Στο συγκεκριμένο έργο, η εξαπάτηση, ως μέσο να επιτευχθούν ανάλογοι σκοποί, κυριαρχεί.

     Σας αρέσει περισσότερο να γράφετε «ιστορικό μυθιστόρημα» και γιατί;

      Όχι, δεν μου αρέσει ιδιαίτερα. Μου αρέσει η πλοκή, η περιπέτεια, τα αισιόδοξα μηνύματα, η έγκυρη πληροφορία, η εσωτερικοί αγώνες των ανθρώπων. Εντελώς συγκυριακά η περίοδος της αραβοκρατίας προσφέρθηκε για όλα αυτά, συν το γεγονός πως είχε να δώσει εν πολλοίς άγνωστα και ενδιαφέροντα στοιχεία. Με την συγγραφή του πρώτου μου βιβλίου («Μίστικο» από τις εκδόσεις Κλεδάριθμος, 2017), ένοιωσα το χρέος να μιλήσω για όλη την περίοδο των εκατόν τριάντα ετών περίπου που διήρκησε. Το κατά την γνώμη μου αξιόλογο υλικό έπρεπε να αποκαλυφθεί επαρκώς, σα μια δουλειά που δεν μπορούσε να μείνει μισοτελειωμένη. Οι κυλιόμενες ιστορίες λοιπόν που θα επιφορτιστούν αυτήν την υποχρέωση, θα έχουν συνέχεια.

     Η λογοτεχνία μπορεί να είναι μια κοινωνική πράξη;   

     Πολύ ξεκάθαρα! Οτιδήποτε από το να μοιράζεσαι ένα ποτήρι κρασί, ως το να ανταλλάζεις σκέψεις και συναισθήματα, είναι κοινωνική δράση. Είναι πράξη, δράση, προσφορά, όλα σχεδόν ταυτόσημα μεταξύ τους. Οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά όντα και έχουμε διαπρέψει για αυτόν ακριβώς το λόγο. Θα ακούσετε κάποιους να μιλούν ως προς τα αίτια κυριαρχίας του ανθρώπου σαν είδος, για το νεοφλοιό του εγκεφάλου, για τον έναρθρο και νοήμονα λόγο, για τον αντιτακτό αντίχειρα και άλλα, μα δίχως την μεταξύ μας αλληλεπίδραση και συνεργασία, όλα αυτά θα ήταν άχρηστα. Θα πλατειάσω λίγο λέγοντας πως το πρώτο δείγμα πολιτισμού, που συνηγορεί με την άποψή μου, είναι ένα μηριαίο οστό ηλικίας εκατό χιλιάδων ετών, που αποκαταστάθηκε μετά από συντριπτικό κάταγμα. Αυτό δείχνει ότι κάποιος φρόντισε τον τραυματία να μην γίνει βορά των θηρίων, να μην πεθάνει από πείνα και κρύο. Η δυναμική της κοινωνικότητας σε όλη της την ομορφιά!

     Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε συγγραφέας;

     Νομίζω ότι σπάνια ισχύει το «τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις». Κάποιοι διατείνονται πως συνηγορεί το σύμπαν, ότι έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, ότι προσπαθεί κανείς αρκετά για ένα συνειδητό στόχο. Δεν θα τα ακυρώσω αυτά, μα θα δώσω περισσότερη βαρύτητα στην τυχαιότητα που θεωρώ ότι είναι ο κυρίαρχος ρυθμιστής της πορείας μας. Πώς επιλέγει κάποιος το επάγγελμά του; Το σύντροφό του, τον τόπο που θα ζήσει ή το προϊόν που θα αγοράσει; Στην περίπτωσή μου, είχα από μικρός μια έφεση αλλά δεν βρέθηκε ας πούμε η κατάλληλη στιγμή να το δουλέψω. Έγινε όψιμα έχοντας απαλλαγεί από οικογενειακές υποχρεώσεις. Διερευνώ την επίδραση που είχε μια μούσα χωρίς να έχω καταλήξει.

     Ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;

     Εδώ έχουμε ένα παράδοξο. Στο πρώτο μου βιβλίο εξ αρχής δεν ήμουν ευχαριστημένος στη συνεργασία μου με τους ανθρώπους του εκδοτικού οίκου. Φαντάζομαι είναι φταίξιμο και των δύο πλευρών. Δυστυχώς αυτό συνεχίστηκε προς το χειρότερο. Όμως όταν κράτησα το αντίτυπο, μάλλον ένοιωσα πως  είχα παραδώσει την τύχη του σε λάθος ανθρώπους. Πράγμα που εξακολουθώ να πιστεύω.

   Αντιθέτως στο δεύτερο ένοιωσα επιτέλους περήφανος, ενθουσιασμένος κι αν θέλετε δικαιωμένος αφού το κείμενο έγινε αποδεκτό παρά την γνώμη της κυρίας που είχα σα μάνατζερ ότι ήθελε δουλειά ακόμα. Κι όχι μόνο, αλλά τρίτος γνωστός οίκος το ήθελε μάλιστα χωρίς επιμέλεια. Αυτός ακριβώς ήταν και ο λόγος που δεν συνεργαστήκαμε.

   Επομένως χρωστώ ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους της Bell, που ήταν συνεργάσιμοι, ανοιχτόμυαλοι, φιλικοί και πάνω απ’ όλα αποτελεσματικοί. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει η κυρία Κατερίνα Ασήμου η επιμελήτρια του έργου για την ενδελεχή δουλειά της.

      Τι συμβαίνει στους ήρωες των βιβλίων σας, όταν τελειώνει η συγγραφή;

     Μου αρέσει το «έζησαν αυτοί καλά και ‘μείς καλύτερα». Προτιμώ ένα αίσιο τέλος κάπως απότομο. Αφήνω τον αναγνώστη να αναρωτιέται αν υπάρχει συνέχεια και για τούτο έχω γίνει αποδέχτης διαμαρτυριών. Αυτό που σίγουρα όμως συμβαίνει, είναι ότι βγαίνουν όχι αλώβητοι αλλά πιο ώριμοι, συνετοί και δυνατοί. Μια διαδικασία που θα ήταν ευχή να συνέβαινε σε όλους μας.

     Έχετε βιώσει συναισθήματα παρόμοια με αυτά των ηρώων σας;

     Κάποια ναι και κάποια όχι. Παρότι έχουμε μάθει να τα αναγνωρίζουμε στους εαυτούς μας και στους άλλους, ο καθένας τα βιώνει με ένα μοναδικό υποκειμενικό τρόπο. Μάλιστα το ίδιο ερέθισμα (αίτιο) μπορεί να προκαλέσει διαφορετικά συναισθήματα σε διαφορετικούς ανθρώπους. Ακόμη παραπέρα, στην αλληλουχία ερέθισμα-συναίσθημα-συγκίνηση (δράση), πάλι δυο ίδια συναισθήματα μπορούν να προκαλέσουν διαφορετικές αντιδράσεις. Επιτρέψτε μου ένα παράδειγμα για να γίνει κατανοητό. Δυο άτομα βλέπουν ένα τρίτο να κουτουλά μια πινακίδα. Ο ένας εκπλήσσεται αλλά βάζει τα γέλια, ο άλλος τρομάζει μα τρέχει να δει αν μπορεί να κάνει κάτι.

 

     Σας μοιάζει κάποιος από τους ήρωες σας;

     Έχω περάσει στοιχεία που θα μου άρεσε να έχω, ίσως και κάποια να υπάρχουν σε μένα χωρίς να μου είναι διακριτά. Οι ήρωες κυρίως είναι δομημένοι για να εξυπηρετήσουν τη ιστορία, χωρίς να καταφεύγω στην υπερβολή. Όμως μόνο τώρα, με αφορμή την ερώτηση, διαπιστώνω πως έχω αρκετά κοινά στοιχεία με τον Αλέξανδρο.

     Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας;

     Ως, τώρα ήταν η μούσα που ανέφερα πιο πάνω. Δεν πιστεύω όμως ότι είναι το κατάλληλο πρόσωπο για να σχολιάσει το κείμενο, κάτι που φαντάζομαι οι συγγραφείς επιδιώκουν διακαώς.

     Ποιος είναι ο ιδανικός αναγνώστης για σας;

     Εκείνος που θα ενστερνιστεί έστω κι ένα μικρό μέρος από ότι νέο μαθαίνει. Που θα το χρησιμοποιήσει για να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Αυτό δεν προϋποθέτει τη συμφωνία του με τα γραφόμενα.

     Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;

     Η γραφή είναι κατά το ήμισυ εσωτερική αναζήτηση και εξωτερίκευση των συμπερασμάτων. Ναι λοιπόν, γράφοντας ανακαλύπτεις πράγματα για τον εαυτό σου, τους άλλους μα και την ίδια την φύση των πραγμάτων.

     Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;

     Δεν μπορώ να το πω. Όμως κατά τη διάρκεια της απαραίτητης έρευνας συνέβη συχνά, καθότι αυτή σε φέρνει πιο κοντά στην αλήθεια.

     Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;

     Ναι. Η συγγραφή και η ανάγνωση είναι μονοσήμαντη αντιστοιχία. Η συζήτηση όμως είναι αμφίδρομη, είναι όμορφη όσο και ωφέλιμη και για τα δύο μέρη. Ακόμη περισσότερο - κάτι που μου αρέσει ιδιαίτερα- δίνει την ευκαιρία να αναπτυχτούν θέματα που  στο κείμενο δεν είχαν την τύχη.

 

     Σε συζητήσεις με αναγνώστες, έτυχε να σας «υποδείξουν» πτυχές του έργου σας, που εσείς δεν είχατε φανταστεί ότι υπάρχουν;

     Θα μου άρεσε, μα δεν έχει γίνει. Το αντίθετο είναι συχνό φαινόμενο και προβληματίζομαι αν πρέπει να πρέπει να περικόψω ουσία από το λόγο μου.

     Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;

     Προφανώς εννοείτε στον τρόπο γραφής. Μπορώ να αναφέρω τον Wilbur Smith για την ανάλαφρη περιπέτεια εποχής στην οποία τον θεωρώ μάγο. Ο Richard Dawkins, ο γνωστός βιολόγος διαμόρφωσε σημαντικά τον τρόπο σκέψης μου και παράθεσης γεγονότων, ιδεών και επιχειρημάτων  ώστε να είναι καθαρά, επαρκή και ισχυρά. Έχω εγκαταλείψει συχνά αναγνωστικές προσπάθειες γιατί διακρίνω ανακρίβειες ή αερολογίες. Το ίδιο ελάττωμα επεκτείνεται και στους περιγραφόμενους χαρακτήρες κάνοντάς τους εντελώς αφύσικους..

     Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;

     Η συγγραφή πότε τρέχει και πότε κολλά. Όλοι γνωρίζουν ότι συνεπικουρούν δύο παράγοντες: η έμφυτη ικανότητα και οι τεχνικές – είτε αυτοσχέδιες είτε που διδάχτηκαν. Όμως ένα σκάφος που κινείται με πανιά ξεχωρίζει από ένα που κινείται με κουπιά. Οπότε το ιδεατό είναι να υπάρχει ένα ομαλό ταίριασμα αυτών των δύο στοιχείων.

     Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη, το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες, ετοιμάζετε κάτι άλλο; Έχετε «υλικό» έτοιμο στο συρτάρι σας;

     Μα ναι! Θα ακολουθήσει σύντομα ελπίζω μια ακόμα ιστορία στην ίδια εποχή με ισχυρές αναφορές στην πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη των επιστημών τότε. Για να δελεαστεί το γυναικείο κοινό – το λέω χαριτολογώντας- χρειάζεται παράλληλα μια επίσης δυνατή ερωτική ιστορία. Τέλος να αποκαλύψω ότι για να ολοκληρωθεί το αφήγημα θα χρειαστεί και τέταρτο βιβλίο. Επίσης θα χρειαστεί για να συμπληρωθεί ο γρίφος που κρύβεται στις εικόνες των εξώφυλλων –μην αρχίσετε να ψάχνετε από τώρα!

Σας ευχαριστώ πολύ!

ΕΞΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΡΥΓΟΣ...

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΤΑΡΗΣ-ΜΑΡΙΑ ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ
Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ
Σελ. 350, Νοέμβριος 2020

      Τον βίο του και την φιλοσοφία που τον διέπει, αφηγείται στο αυτοβιογραφικό έργο «Εξήντα Χρόνια Τρύγος…», ο γνωστός οινοποιός (από πολλούς αποκαλείται «Πάπας του ελληνικού κρασιού») και πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης.

     Ο Γ. Μπουτάρης, αφηγήθηκε τη ζωή του και η συγγραφέας Μ. Μαυρικάκη, ανέλαβε να μετατρέψει τον προφορικό λόγο σε γραπτό κείμενο. Κάτι που είναι πολύ πιο δύσκολο απ’ ότι νομίζει το ευρύ κοινό. «Η ακροβασία στο όλο εγχείρημα σχετίζεται με την αποτύπωση της εκφοράς του. Μιας εκφοράς που εμπεριέχει μεγαλοσύνη και αντιφατικότητα, τελεσιδικία και διστακτικότητα. Οφείλω να σταθώ ταπεινή απέναντι στο ξετύλιγμα της αλήθειας και του μύθου του, ευγνώμων για την εμπιστοσύνη του, αλλά και θρασεία για να γίνει η δουλειά σωστά. Ανερυθρίαστα να κάνω την πένα μου φακό και να φτάσω σε μέρη ημίφωτα ή και θεοσκότεινα, όπου κρύβονται όσα θα μπορούσε να είχε πει και όσα εννοεί μέσα από τα λεγόμενά του».

     Ο Γιάννης Μπουτάρης, μιλάει για όλους και για όλα και με δεδομένο τον χαρακτήρα και τη νοοτροπία του, ο αναγνώστης είναι σίγουρος ότι δεν κρύβει λόγια. «Ψέματα λέω μόνο μικρά και αθώα, από αυτά που βοηθάνε στη ζωή και διευκολύνουν τον κοινό βίο […] Στα μεγάλα όμως ζητήματα αδυνατώ να προσποιηθώ και βρίσκομαι απροστάτευτος απέναντι στα πυρά και στις αγκυλώσεις».

     Ξεκινά από τη γέννηση του το 1942 στη Θεσσαλονίκη. Μιλά για τα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια που περνούσε ανάμεσα σε καδιά, βαρέλια και μπουκάλια στην έδρα της επιχείρησης στη Νάουσα και το κατάστημα της Θεσσαλονίκης. Τις σπουδές του στο Χημικό και την αναπόδραστη ενασχόλησή του, με δεδομένη την οικογενειακή παράδοση, με το κρασί. Για την ποιότητα του οποίου πιστεύει ότι παρά την όποια εξέλιξη της τεχνολογίας, τον κυρίαρχο ρόλο παίζει ο άνθρωπος. «Δεν αντιλέγω με την τεχνολογία πράγματι μπορείς να κάνεις θαύματα, το ερώτημα όμως είναι πως θα καταφέρεις να χωρέσεις στη φιάλη την ιδιαιτερότητα του κάθε terroir, με μηχανικό τρόπο. Για να αποδοθούν οι χάρες από τις συνιστώσες, δηλαδή από το έδαφος, τον αέρα και το μικροκλίμα, κυρίαρχος του παιχνιδιού παραμένει ο άνθρωπος. Το χέρι του οινοποιού είναι εκείνο που προσδίδει τη μοναδικότητα στην κάθε ετικέτα. Και όταν λέω χέρι, το εννοώ, μιλώ για κάτι απτό, για φυσική και όχι εικονική παρουσία».

     Περιγράφει τη «χρυσή εποχή» της επιχείρησης με τη δημιουργία κρασιών που άφησαν εποχή. Αλλά και τις προσπάθειές του για τη συνένωση και την ενεργοποίηση όλων των οινοποιών μέσα από τα συλλογικά όργανα, στη δύναμη των οποίων πιστεύει, φτάνει να λειτουργούν σωστά. Λέει για το πώς και γιατί δημιουργήθηκαν οι ξενώνες και το καταφύγιο «Αρκτούρος» στο Νυμφαίο, καθώς και για τις προσπάθειες του για τη δημιουργία μικρών επισκέψιμων οινοποιείων μέσα στους αμπελώνες σε περιοχές με ξεχωριστές ποικιλίες και οινική παράδοση. Δεν κρύβει την περιπέτειά του με τον αλκοολισμό, τη μάχη που έδωσε σε κέντρο του εξωτερικού, αφού στην Ελλάδα δεν υπήρχαν αντίστοιχες δομές και τις προσπάθειες που έκανε να βοηθήσει όσους περισσότερους εξαρτημένους μπορούσε. Μεγάλο σταθμό στη ζωή του θεωρεί τη δημιουργία του κτήματος στο Γιαννακοχώρι Νάουσας, (που σήμερα αριθμεί εξακόσια στρέμματα), την αποχώρησή του από την οικογενειακή επιχείρηση και την δημιουργία της δικής του με την επωνυμία «Κυρ-Γιάννης». Όπως και τη διεκδίκηση του δημαρχιακού θώκου της Θεσσαλονίκης, τον οποίο διατήρησε για δύο συνεχείς θητείες, από το 2011 μέχρι το 2019, για την Ιστορία της οποίας εξακολουθεί να αγωνίζεται «…ώστε να μην απωθείται στο συλλογικό ασυνείδητο αλλά να αναδύεται στην επιφάνεια η μακρά διαδρομή της πόλης μου μέσα από πολιτισμούς και θρησκείες, η γενική διοίκηση του 1912, το μακεδονικό ζήτημα, το προσφυγικό, οι καπνεργάτες, η Φεντερασιόν. Μάλιστα έχω κατεβάσει και την ατάκα «Αν δεν γνωρίζεις το παρελθόν σου, δεν μπορείς να χτίσεις το μέλλον σου» που επαναλαμβάνω συχνά». Τέλος δεν παραλείπει να ενημερώσει τους αναγνώστες του βιβλίου του, για τις ενέργειες που κάνει εδώ και είκοσι χρόνια, για την υλοποίηση του οράματός του. Δηλ. τη δημιουργία ενός αμπελώνα 500 στρεμμάτων στα πρώην βασιλικά κτήματα στο Τατόϊ και της Κιβωτού του Ελληνικού Αμπελώνα, που θα αναλάβει να διατηρήσει και να διασώσει «τις τριακόσιες πενήντα γηγενείς ποικιλίες σταφυλιού που υπάρχουν στη χώρα μας».

     Το πολύ αξιόλογο αυτό βιβλίο είναι η  εκ βαθέων εξομολόγηση μιας ιδιόμορφης προσωπικότητας και η αφήγηση μιας ζωής ξεχωριστής και συναρπαστικής σαν μυθιστόρημα. Αξίζει την προσοχή των αναγνωστών!

ΜΕΣΑΚΤΗ

ΜΑΚΗΣ ΜΑΛΑΦΕΚΑΣ
Εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ
Σελ. 231,Ιούνιος 2020

 

     Ο συγγραφέας Μιχάλης Κρόκος, που γνωρίσαμε στο μυθιστόρημα «Δε Λες Κουβέντα» (παρουσίαση εδώ: https://bibliodiktis.blogspot.com/2019/03/blog-post.html), είναι ο κεντρικός χαρακτήρας και στο «Μεσακτή», το νέο μυθιστόρημα του Μάκη Μαλαφέκα (συνέντευξη εδώ: https://bibliodiktis.blogspot.com/2019/03/blog-post_13.html). Μεσακτή, είναι το όνομα μιας παραλίας της Ικαρίας.

     Είναι καλοκαίρι και ο Κρόκος έχει κανονίσει να πάει διακοπές με τον φίλο του Άγγελο στη Σχοινούσα. Για να βγάλει τα έξοδα των διακοπών, έχει νοικιάσει το σπίτι του για το εικοσαήμερο που θα λείπει, στο Airbnb. Παράλληλα, ψάχνει και τον εκδότη του, για να συζητήσουν για την έκδοση του νέου του βιβλίου. Κι ενώ ο εκδότης τον στήνει για μια ακόμη φορά στο ραντεβού, έρχεται το τηλεφώνημα του Άγγελου για να ολοκληρώσει την κακοτυχία. Του ανακοινώνει ότι οι διακοπές στη Σχοινούσα αναβάλλονται. Ο ανέστιος πια Κρόκος, καταλαβαίνει ότι θα αναγκαστεί να περάσει το εικοσαήμερο αντί για τις παραλίες του αιγαιοπελαγίτικου νησιού, στο… ειδυλλιακό Seat Ibiza (μοντέλο του ’90), του οποίου είναι ιδιοκτήτης.

     Προσπαθώντας να συμφιλιωθεί με την ιδέα ή να κατεβάσει κάποια καλύτερη, κατευθύνεται στην Πλάκα για να πιεί καμιά μπύρα. Εκεί τον είδε! «Είδα από μακριά μες στη βαβούρα μια γνώριμη μορφή. Κρατούσε τσάντες μια ψώνια κι έναν χαρτοφύλακα και μιλούσε στο κινητό. Κοντοστάθηκε στα δέκα μέτρα και κατέβασε λίγο τα γυαλιά του, όπως κι εγώ. Με αναγνώρισε, μου έκανε σήμα με το χέρι του ότι μιλάει μισό λεπτό, έκλεισε, με ξανακοίταξε καλά καλά και ήρθε προς το μέρος μου». Ήταν ο Βαλάντης, παλιός γνώριμος από τα χρόνια των σπουδών στο Παρίσι, εκδότης τώρα της free press εφημερίδας City Life. Μετά από μια σύντομη αναπόληση των χρόνων της νεότητας, ο Κρόκος, χωρίς καν να ξέρει τον λόγο, του εκμυστηρεύτηκε την αλληλουχία ατυχών γεγονότων που του συνέβη τη συγκεκριμένη μέρα. «Ήπια δυο τρεις γουλιές ακόμα, ανέβασα τα γυαλιά μου που γλιστρούσαν απ’ τον ιδρώτα και για κάποιο λόγο του είπα ό,τι είχε γίνει σήμερα. Ήρεμα κι ωραία. Για το βιβλίο, για τον εκδότη, για το  Airbnb και τις διακοπές μου. Του είπα μέχρι και ότι σκεφτόμουν να κοιμηθώ στο αμάξι για να βγει η ενοικίαση».

     Τότε ο Βαλάντης, του προσφέρει μια διέξοδο. Είχε ένα σπίτι στην Ικαρία. Του το παραχωρούσε για το καλοκαίρι, με την υποχρέωση να γράψει κάποια «κομμάτια» για την εφημερίδα του. «Επειδή ξέρεις να γράφεις. Βασικά, επειδή είσαι και γαμώ τους γραφιάδες. Κι εγώ θέλω μια μεγάλη καλοκαιρινή ιστορία για τη City Life. Σε συνέχειες. Με τη δική σου υπογραφή. Με παραλία και μπιτσόμπαρα και γκομενάκια μπικίνι και περιπέτειες και κυρίως: με σέρφερ. Η Μεσακτή είναι μια παραλία με μεγάλο surf community, απ’ τα μεγαλύτερα του Αιγαίου. Κι εγώ θέλω ακριβώς αυτό: μια ιστορία με σέρφερ στο Αιγαίο. Είναι και η Ικαρία, ούτως ή άλλως, το απόλυτο εναλλακτικό trend εδώ και πέντε χρόνια τουλάχιστον […] Κρατάς όλα τα λεφτά του Airbnb σου, πας τζάμπα διακοπές και σου δημοσιεύω κείμενα όλο το καλοκαίρι».

     Ο Κρόκος, έφερε κάποιες –εντελώς αδύναμες είναι η αλήθεια-αντιρρήσεις, έτσι για «την τιμή των όπλων» και αποδέχτηκε μια πρόταση που τον έβγαλε από μεγάλο αδιέξοδο. Μόνο που ποτέ δεν μπόρεσε να διανοηθεί, σε τι είδους περιπέτεια είχε μόλις μπλέξει…

     Το «Μεσακτή», είναι ένα καλοκαιρινό, καλογραμμένο μυθιστόρημα, που θα διασκεδάσει τον αναγνώστη με τις έξυπνες ατάκες, τις πινελιές (μαύρου κυρίως) χιούμορ, όσο και με την αναπάντεχη εξέλιξη της ιστορίας του.