Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑΣ

ROBERT KAPLAN

Μετάφραση ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΤΣΟΥΛΑΣ

Εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ

Σελ. 602, Οκτώβριος 2017

     Τη σχέση της Γεωγραφίας με την γεωπολιτική εξετάζει και αναδεικνύει, στην σπουδαία μελέτη του, ο αμερικανός συγγραφέας και δημοσιογράφος Ρ. Κάπλαν. «Η αναγνώριση της επίδρασης της γεωγραφίας στην πολιτική δεν είναι κάτι καινούριο. Αυτή ήταν ήδη γνωστή από την αρχαιότητα. Η συστηματική μελέτη όμως της σχέσης μεταξύ γεωγραφίας και πολιτικής αναπτύχθηκε πολύ αργότερα, στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα. Και παρότι οι ρίζες της λέξης είναι ελληνικές, εμπνευστής του όρου «γεωπολιτική» είναι ο Σουηδός επιστήμονας Ρούντολφ Κγιέλεν…».

     Για τον χαρακτήρα του βιβλίου γράφει ο Σ. Κατσούλας που έχει κάνει τη μετάφραση κι έχει γράψει μια εκτενή κι ενδιαφέρουσα εισαγωγή. «Η «Εκδίκηση Της Γεωγραφίας» μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα σπάνιο είδος, γεωπολιτικού οδοιπορικού. Ο Ρόμπερτ Κάπλαν πρωτοστατεί σε αυτό το είδος,  συνδυάζοντας στα περισσότερα βιβλία του, τις διεθνείς εξελίξεις με τις βιωματικές εμπειρίες και τις εντυπώσεις του από τις χώρες που έχει ο ίδιος επισκεφθεί με την ιδιότητα του εξωτερικού ανταποκριτή. Ύστερα από μια σταδιοδρομία σαράντα ετών, οι χώρες αυτές ξεπερνούν πλέον τις εκατό, δηλαδή περισσότερες από τις μισές χώρες του πλανήτη. Αυτό είναι και το μεγάλο προτέρημα του συγγραφέα. Δεν γράφει ως καθαρά ακαδημαϊκός, βασισμένος σε αποκλειστικά σε θεωρητικές αναλύσεις, μελέτες και στατιστικές […] Ούτε γράφει, όμως, ως δημοσιογράφος, υπερτονίζοντας το εφήμερο στην υπηρεσία της επικαιρότητας. Αντιθέτως, ο Κάπλαν δείχνει μεγάλο σεβασμό στην ιστορία και τον πολιτισμό κάθε συλλογικής οντότητας που καταλαμβάνει έναν συγκεκριμένο χώρο στο παγκόσμιο χάρτη».

     Μέχρι την έκδοση της παρούσας μελέτης, η πλειονότητα των αναλυτών, υποστήριζε ότι η γεωγραφία παίζει αμελητέο ή και μηδενικό ρόλο στις εξελίξεις. Όμως ο συγγραφέας, απέδειξε με την εμπειρία του και την επιτόπια έρευνα στα πεδία των αντιπαραθέσεων ότι είχαν άδικο και υποστήριξε σθεναρά ότι «Η γεωγραφία αποτελεί τη σκηνή επί της οποίας διαδραματίζεται η ίδια η ανθρώπινη ιστορία» για να συνεχίσει λέγοντας (γράφοντας), «Καθώς οι πολιτικές αναταράξεις πολλαπλασιάζονται και ο κόσμος μοιάζει να γίνεται όλο και λιγότερο διαχειρίσιμος, με τα ερωτήματα για το πώς πρέπει να κινηθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους να πληθαίνουν διαρκώς, η γεωγραφία προσφέρει έναν τρόπο για να γίνει τουλάχιστον κάπως καλύτερα κατανοητή η παρούσα κατάσταση. Ανασύροντας παλαιότερους χάρτες και ανατρέχοντας σε γεωγράφους και γεωπολιτικούς αναλυτές παλαιότερων εποχών, επιχειρώ να παρουσιάσω μια γεωγραφική απεικόνιση του κόσμου για τον εικοστό πρώτο αιώνα, όπως έκανα γι’ αυτά τα σύνορα στα τέλη του εικοστού αιώνα. Διότι ακόμα και αν είμαστε σε θέση να εκτοξεύσουμε δορυφόρους εκτός του ηλιακού μας συστήματος-κι ακόμα και αν οι χρηματιστηριακές αγορές και ο κυβερνοχώρος δεν γνωρίζουν σύνορα-η οροσειρά του Ινδοκούν δεν παύει να υψώνεται αγέρωχη ως ένα εμπόδιο ανυπέρβλητο».

      Κλείνοντας αυτή την ελάχιστη παρουσίαση για ένα σπουδαίο βιβλίο, θέλω να προτρέψω κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο να το μελετήσει και θα λάβει απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα που αφορούν την διεθνή πολιτική και διπλωματία.

ΥΠΟΘΕΣΗ 178

ANTONIO FUSCO

Μετάφραση ΓΙΑΝΝΑ ΣΚΑΡΒΕΛΗ

Εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Σελ. 270, Ιανουάριος 2019

     Μια ακόμα υπόθεση του αστυνόμου Τομάζο Καζαμπόνα, που υπηρετεί στην –επινοημένη πόλη- Βαλντέτσα της Τοσκάνης, περιλαμβάνει το βιβλίο που σας παρουσιάζω σήμερα.

     Είναι δεκαπενταύγουστος. Μια δολοφονία σε ένα χωριό της Τοσκάνης, αναγκάζει τον αστυνόμο Καζαμπόνα να επιστρέψει εσπευσμένα από τις διακοπές του, κάτι που τον φέρνει σε σύγκρουση με την σύζυγό του Φραντσέσκα. «Ο Καζαμπόνα προσπάθησε να τη λογικέψει. Όταν υπάρχει φόνος στην περιοχή του και καλείται η αστυνομία να ασχοληθεί με το ζήτημα, δεν μπορεί ο προϊστάμενος του τμήματος Ανθρωποκτονιών να πει «Δεν έρχομαι, κάνω διακοπές». Διαφορετικά, όταν επιστρέψει, δεν θα είναι προϊστάμενος. Το γιατί, δεν είναι πουθενά γραμμένο. Δεν υπάρχει συγκεκριμένο άρθρο στον κανονισμό που να το προβλέπει. Έτσι είναι, όμως».

     Το θύμα είναι ο Κουιρίνο Σπανιέζι, ένας 75χρονος άντρας, που όλοι στο χωριό ονομάζουν «αγροίκο». «Τον έλεγαν έτσι γιατί ήταν τραχύς άνθρωπος, άξεστος. Δεν σεβόταν κανέναν. Ενοχλούσε και τις γυναίκες. Αγροίκος στ’ αλήθεια». Από τις υπάρχουσες ενδείξεις, γίνεται φανερό ότι πρόκειται για εκτέλεση. Πριν καν όμως ξεκινήσει τις ουσιαστικές έρευνες, χάνει την υπόθεση, καθώς σπεύδει να την αναλάβει η Διεύθυνση Ερευνών κατά της Μαφίας (DIA). Κάτι που στα μάτια του Καζαμπόνα φαντάζει πολύ περίεργο. Γι’ αυτό, παραβλέποντας τις εντολές των ανωτέρων του, συνεχίζει να ερευνά διακριτικά την υπόθεση και δεν απομακρύνεται από τον τόπο του εγκλήματος. Ώσπου ξαφνικά, με νεότερη εντολή, τον καλούν να αναλάβει και πάλι την υπόθεση, αφού η DIA θεωρεί ότι δεν εμπίπτει στα πλαίσια των ενδιαφερόντων της. Όμως οι φόνοι συνεχίζονται. Όλα δείχνουν ότι έχουν να κάνουν με μια παλιά υπόθεση. Μια υπόθεση που είναι γνωστή στους ελάχιστους που γνωρίζουν γι’ αυτήν ως υπόθεση 178. «Η Υπόθεση 178 περιλάμβανε όλα τα έγγραφα μιας από τις πολλές έρευνες που διενήργησε το Γραφείο Ψυχολογικού Πολέμου, ένας οργανισμός της συμμαχικής στρατιωτικής κυβέρνησης που έδρασε στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η έρευνα αφορούσε την εκτέλεση μιας ολόκληρης ιταλικής οικογένειας από Γερμανούς στρατιώτες, το Νοέμβριου του 1944, στο χωριό Τόρε Γκιμπελίνα, στην επαρχία της Βαλντέντσα. Πατέρας, μητέρα, παππούς, γιαγιά και τρία παιδιά σφαγιάστηκαν τη νύχτα της 20^ης Νοεμβρίου 1944, από μια διμοιρία υπό τις διαταγές ενός νεαρού υπολοχαγού. Το πιο μικρό από τα αθώα πλάσματα έκλεινε εκείνη τη μέρα έναν χρόνο ζωής».

     Η Υπόθεση 178, έχει πολλές σκοτεινές πτυχές που δεν ερευνήθηκαν ποτέ. Για συγκεκριμένους λόγους, ο φάκελος έμεινε «κρυμμένος» για χρόνια σε κάποιο ντουλάπι των αρχών που έπρεπε να αποδώσουν δικαιοσύνη. Αυτόν τον δεκαπενταύγουστο, έρχεται το παρελθόν να ζητήσει δικαίωση. Και ο Καζαμπόνα θα αναγκαστεί να καταδυθεί στο παρελθόν και να λάβει δύσκολες αποφάσεις.    

 

GAZMED KAPLLANI

     Γεννήθηκε στην πόλη Λούσνα της Αλβανίας το 1967. Τον Ιανουάριο του 1991, πέρασε τα σύνορα με την Ελλάδα. Έκανε κάθε είδους δουλειά για να επιβιώσει. Παράλληλα, φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και είναι διδάκτορας της Ιστορίας και Πολιτικών Επιστημών, του Παντείου Πανεπιστημίου. Από το 2001, είναι τακτικός αρθρογράφος στην εφημερίδα «Τα Νέα». Βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Ζει στη Βοστόνη, έπειτα από υποτροφία που απονεμήθηκε από ίδρυμα Radcliffe Institute for Advance Studies. Έργα του: «Μικρό Ημερολόγιο Συνόρων» (2006, Ε.Ο. Λιβάνης-2018 Επίκεντρο), «Με Λένε Ευρώπη» (2010, Ε. Ο. Λιβάνης), «Η Τελευταία Σελίδα» (2012, Ε. Ο. Λιβάνης), «Λάθος Χώρα» (2018, Επίκεντρο). Συλλογικά έργα : «Ευρυπίδη Ικέτιδες: Μια Μουσική Παράσταση: Οι Συνεντεύξεις» (2006, Κοάν), «Με Λένε Ευρώπη» «Κωνσταντίνος Γιάνναρης» (2011, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης), «Αθέατες Όψεις Της Ιστορίας» (2012, Ασίνη).   

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας;

     Κάθε βιβλίο, τουλάχιστον στην δική μου περίπτωση, έχει μια δική του διαφορετική προϊστορία και αφετηρία. Σαφώς τα όσα συμβαίνουν στην προσωπική ζωή επηρεάζουν αλλά τα βιβλία για να γεννηθούν δεν φθάνει να αντιγράφουν την ζωή. Ουσιαστικά πιστεύω αυτό που έλεγε ο Μπρόντσκυ ότι οι συγγραφείς φτιάχνουν λεξικά βρίσκοντας/αρθρώνοντας τις λέξεις με τις οποίες η ζωή μας μιλάει. Κάποια στιγμή ο συγγραφέας νιώθει ότι έχει βρει κάποιες καινούργιες «λέξεις» για να προσθέσει στο λεξικό της λογοτεχνίας. Από εκεί προέρχεται η ανάγκη για γραφή, πιστεύω...

Τα βιβλία σας είναι κατά κύριο λόγο αυτοβιογραφικά;

     Είναι και αυτοβιογραφικά. Αλλά ακόμα και η πιο αυστηρή αυτοβιογραφία είναι μυθοπλασία ουσιαστικά γιατί πρέπει να επιλέξεις τι θα πεις για τον εαυτό σου και προπαντός πως θα το πεις, να επιλέξεις την τεχνική, το στυλ κλπ.

Αισθάνεστε ότι το ελληνικό κράτος σας αδίκησε, στερώντας σας την υπηκοότητα;

     Αυτή είναι μια ρητορική ερώτηση που έχω κάπως κουραστεί να απαντήσω. Πάντως η λέξη «αδικία» δεν αποτυπώνει σωστά αυτό το πολιτικό σκάνδαλο – γιατί περί αυτού πρόκειται. Μάλλον χρειάζονται άλλες λέξεις όπως «αλητεία», «θεσμικός ρατσισμός», «παράνοια» κλπ. Όπως έχω πει ήδη σε άλλες ευκαιρίες δεξιοί, φασίστες και αριστεροί μαζί ενώθηκαν σε αυτό τον ευγενικό σκοπό να μην πάρω υπηκοότητα. Πιστεύω ότι ήθελαν να στείλουν ένα μήνυμα σε όλους τους μετανάστες: «όποιος τολμήσει να γίνει σαν τον Καπλάνι, να μην φοβάται τον ίσκιο του δηλαδή, θα τον τσακίσουμε». Όπως έχω υποσχεθεί θα επιστρέψω για λίγους μήνες κάποια στιγμή στην Ελλάδα για γράψω ένα βιβλίο για αυτό το θέμα με τίτλο «Υπηκοότητα»...

Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με το βιβλίο σας και ποιο είναι αυτό;

     Ένας συγγραφέας που ξεκινά την γραφή ώστε να στείλει μηνύματα καλύτερα είναι να γίνει ταχυδρόμος ή να περνάει την ζωή του αποκλειστικά γράφοντας αναρτήσεις στο facebook...

Η λογοτεχνία μπορεί να είναι μια κοινωνική πράξη;

     Κοινωνική και πολιτική πράξη μπορεί να μην είναι – όπως το εννοούσαν στην αρχαία Αθήνα όπου κάθε τι ήταν κτήμα της πόλης ακόμα και η τέχνη – αλλά οι συγγραφείς έχουν άμεσες η έμμεσες κοινωνικές και πολιτικές αναφορές. Όσο και ο νεωτερικός κατακερματισμένος κόσμος που ζούμε σήμερα μας κάνει να δούμε κάθε δημιουργία ως αποκλειστικό κτήμα του δημιουργού, ο δημιουργός δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς κάποιο «διάλογο» και αντίκτυπο με/στο το εκάστοτε κοινό του...

Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε συγγραφέας;

     Έχω συναντήσει συγγραφείς που μου έχουν πει ότι από κάποια μικρή ηλικία ήθελαν να γίνουν συγγραφείς. Δεν ανήκω σε αυτούς. Νομίζω ότι το να γράφω το αντιλαμβάνομαι πιο πολύ ως κομμάτι της προσωπικής μου περιπέτειας πάνω στην γη. Μπορώ όμως να πω ότι από ένα σημείο και πέρα, νομίζω μετά το δεύτερο βιβλίο, ένιωσα ότι δεν μπορώ να πάψω να γράφω, ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητάς μου πλέον....

Ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;

     Είπα στον εαυτό μου: είναι μόνο η αρχή, έχεις πολύ δρόμο μπροστά σου...

Τι συμβαίνει στους ήρωες των βιβλίων σας, όταν τελειώνει η συγγραφή;

     Αυτή είναι μια ερώτηση για τους αναγνώστες των βιβλίων μου πιο πολύ, πιστεύω...

Έχετε βιώσει συναισθήματα παρόμοια με αυτά των ηρώων σας;

     Σε όλους τους συγγραφείς συμβαίνει αυτό, ακόμα και σε αυτούς που γράφουν επιστημονική φαντασία...

Σας μοιάζει κάποιος από τους ήρωες σας;

     Υπάρχουν με κάποιους πρωταγωνιστές συμπτωματικές ομοιότητες... Αλλά ακόμα και ο πιο κοντινός σε σένα χαρακτήρας δεν είναι μια αντιγραφή μου αλλά μια αναδημιουργία με λογοτεχνικούς όρους. Αλλιώς ο συγγραφέας που αρέσκεται να αναπαράγει αντιγραφές του εαυτού του θα γράψει μάλλον η χοντροειδή προπαγάνδα ή trash λογοτεχνία...

Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας;

     Οι πιο κοντινοί/ές μου φίλοι/φίλες...

Ποιος είναι ο ιδανικός αναγνώστης για σας;

     Δεν υπάρχει ιδανικός αναγνώστης. Υπάρχουν όμως καλοί αναγνώστες, πολύ λίγοι είναι η αλήθεια, που σε βοηθούν ως συγγραφέα να γίνεις καλύτερος με αυτά που σου λένε...

Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;

     Υπάρχει άλλη αιτία για να γράψει κανείς παρά για να ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό του;

Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;

     Δεν θυμάμαι να μου έχει συμβεί κάτι τέτοιο ποτέ...

Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;

     Πολύ...

Σε συζητήσεις με αναγνώστες, έτυχε να σας «υποδείξουν» πτυχές του έργου σας, που εσείς δεν είχατε φανταστεί ότι υπάρχουν;

     Μερικές φορές συμβαίνει αυτό, όταν οι αναγνώστες είναι πολύ προσεχτικοί και ενορατικοί...

Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;

     Ναι. Ένας είναι κοντινός μου φίλος. Λέγεται Βισάρ Ζίτι, είναι από τους πιο γνωστούς Αλβανούς σύγχρονους συγγραφείς. Τον συνάντησα όταν ήμουν είκοσι χρονών. Εκείνος είχε τα διπλά μου χρόνια και μόλις είχε βγει από τα αλβανικά γκουλάγκ – όπου πέρασε δέκα χρόνια επειδή έγραφε ερμητική μοντέρνα ποίηση. Νομίζω ότι αυτή η συνάντηση και η φιλία μαζί του ήταν αποφασιστική για την πορεία μου ως άνθρωπο και συγγραφέα. Μια άλλη στοχαστής που με έχει επηρεάσει βαθύτατα είναι η Χάνα Άρεντ.

Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;

     Υπάρχουν στιγμές που είναι δύσκολη και υπάρχουν στιγμές που είναι εύκολη. Το γράψιμο για μένα πια, όπως είπα, είναι μέρος της δικής μου ταυτότητας...

Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη, το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες, ετοιμάζετε κάτι άλλο; Έχετε «υλικό» έτοιμο στο συρτάρι σας;

     Πάντα έχω υλικό στο συρτάρι μου. Συνήθως πιο πολύ από όσο μπορώ να «χωνέψω». Ανήκω σε αυτούς τους συγγραφείς που μοιάζουν με τους flaneur (περιπλανητές) σε μια πόλη... Έχω μια αμυδρή ιδέα για το προς τα που θέλω να πάω αλλά αφήνω τον εαυτό μου να με τραβήξει κάτι άλλο που προκύπτει αναπάντεχα στον δρόμο. Στην αρχή γράφω κάτι σαν κολλάζ διαφορετικών ιστοριών... Κάποια στιγμή που νιώθω και αποφασίζω την κατεύθυνση που θέλω να πάω, αρχίζω και κολλάω τα διάφορα κομμάτια και γίνομαι πολύ επίμονος μέχρι να φθάσω εκεί που θέλω. Έτσι στα δυο τελευταία μυθιστορήματα ξεκίνησα με άλλο σχέδιο και κατέληξα να γράφω άλλο βιβλίο. Θα δούμε τι θα γίνει με αυτό που γράφω τώρα...

Σας ευχαριστώ πολύ!

ΛΑΘΟΣ ΧΩΡΑ

GAZMEND KAPLLANI

Μετάφραση ΙΛΙΡΑ ΑΛΙΑΪ

Εκδόσεις ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ

Σελ. 197, 2018

     Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, ήρθε σαν μετανάστης από την Αλβανία στην Ελλάδα. Έκανε κάθε διαθέσιμη δουλειά για να επιβιώσει, αλλά παράλληλα φοίτησε στη Φιλοσοφική σχολή Αθηνών και ολοκλήρωσε τη διατριβή του στο Πάντειο πανεπιστήμιο. Μετά από μια δεκαετία αρθρογραφίας στην εφημερίδα Νέα (2001-2011) και τρία βιβλία που γράφτηκαν στα ελληνικά αλλά μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες, αναγκάστηκε να βιώσει μια δεύτερη μετανάστευση, στις ΗΠΑ αυτή τη φορά, αφού οι πολλές αιτήσεις που έκανε για να λάβει την ελληνική υπηκοότητα, απορρίφθηκαν!

     Στο βιβλίο του «Λάθος Χώρα», περιγράφει την ιστορία δύο αδερφών. Τις σχέσεις μεταξύ τους, με τον πατέρα τους, αλλά και τη γη που τους γέννησε. Ο Καρλ και ο Φρεντερίκ γεννήθηκαν στην –επινοημένη- κωμόπολη Τερς (που σημαίνει «λάθος» και «γκαντεμιά»), της Αλβανίας. Ο πατέρας τους, φανατικός κομμουνιστής και σημαίνον στέλεχος του κόμματος, που δεν απαρνήθηκε την ιδεολογία του μετά την κατάρρευση του καθεστώτος, σε αντίθεση με πολλούς άλλους, πεθαίνει και ο Καρλ, που είχε μεταναστεύσει αρχικά στην Ελλάδα και στη συνέχεια στην Αμερική, επιστρέφει για την κηδεία. «Είκοσι εφτά χρόνια από την ημέρα που είχε πει πως φεύγει, ο Καρλ επέστρεφε στη γενέτειρά του για να συνοδεύσει τον πατέρα του στο νεκροταφείο της πόλης».

     Τα δύο αδέλφια είναι διαφορετικοί χαρακτήρες και έχουν βιώσει διαφορετικές εμπειρίες. «Ο Καρλ είχε ζήσει κάτω από διαφορετικούς ουρανούς, είχε μιλήσει και γράψει σε ξένες γλώσσες, είχε ερωτευτεί γυναίκες διαφορετικών εθνικοτήτων. Ο Φρεντερίκ είχε ζήσει στην ίδια κωμόπολη όπου είχε γεννηθεί, στην ίδια πολυκατοικία, στον ίδιο όροφο, στο ίδιο σπίτι, πραγματοποιώντας έτσι το ιδανικό της συνέχισης των γενεών χωρίς χάσμα-πράγμα που σύμφωνα με τον πατέρα χάριζε στον άνθρωπο την ισχυρή ταυτότητα και την ευτυχία».

     Όταν μετά την κηδεία κάθισαν να συζητήσουν, να «ξαναγνωριστούν» και να αναπολήσουν το κοινό τους παρελθόν, συνειδητοποιούν πόσο διαφορετικά εκλάμβαναν τα ίδια γεγονότα, κάτι που τους οδήγησε να ακολουθήσουν και τον δρόμο που ακολούθησαν και να γίνει ο καθένας αυτό που έγινε. Ο ένας αποκόπηκε από την παράδοση κι έγινε πολίτης του κόσμου. Στον άλλο, η παράδοση λειτούργησε ως τροχοπέδη που δεν του επέτρεψε να κάνει το επόμενο βήμα και τον έκανε να μείνει προσκολλημένος στην πατρώα γη και τις πατρικές παραινέσεις. Ακόμα αντιλαμβάνονται πόσο διαμετρικά αντίθετη επίδραση είχαν αυτές οι παραινέσεις και οι συμβουλές στον ψυχισμό τους και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους.

     Το «Λάθος Χώρα», είναι ένα πολύ καλογραμμένο μυθιστόρημα, γεμάτο νοήματα και συναισθήματα, που άλλοτε εκφράζονται ρητά κι άλλοτε κρύβονται πίσω από τις λέξεις και ανάμεσα στις σιωπές. Πολύ καλή αναγνωστική επιλογή!!

LUMEN

BEN PASTOR (MARIA VERBENA VOLPI)

Μετάφραση ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΨΨΑΛΗΣ

Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ

Σελ. 460, Ιανουάριος 2019

     Το «Lumen» είναι ένα ιστορικό-αστυνομικό μυθιστόρημα με το οποίο γίνεται η γνωριμία του ελληνικού αναγνωστικού κοινού με την ιταλίδα συγγραφέα (που εδώ και τριάντα χρόνια ζει στις ΗΠΑ και γράφει τα βιβλία της στα αγγλικά), Μαρία Βερμπένα Βόλπι που χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Μ. Πάστορ.

     Ήρωας του βιβλίου της είναι ο λοχαγός Μάρτιν Μπόρα, της αντικατασκοπείας του γερμανικού στρατού. Πρώσος, ευγενής στην καταγωγή, απεχθάνεται τους ναζί, την ακραία ιδεολογία, την βαρβαρότητα και τη βία τους, αλλά, όντας στο στρατό, είναι υποχρεωμένος να τους ανέχεται και να τους υπομένει. Όμως πολλοί από αυτούς, έχουν την καλύτερη άποψη για τον Μπόρα. «Έχετε έναν νεαρό αξιωματικό στις διαταγές σας, ο οποίος μετατέθηκε πρόσφατα στην αντικατασκοπεία, όμως είναι καλά εκπαιδευμένος, με εξαιρετικές επιδόσεις μέχρι στιγμής στα πεδία των επιχειρήσεων και μάλλον υπερβολικά χαρισματικός ώστε να χρησιμοποιηθεί απλώς για να ηγείται ενός λόχου στα χαρακώματα».

     Η σειρά με πρωταγωνιστή τον Μ. Μπόρα, αποτελείται από δώδεκα βιβλία. Στο «Lumen», ο Μπόρα βρίσκεται στην Κρακοβία, που έχει μόλις καταληφθεί. Λίγες μέρες μετά την άφιξη και την εγκατάστασή του, βρίσκεται αντιμέτωπος με την πρώτη του υπόθεση. Η ηγουμένη του τοπικού μοναστηριού, βρίσκεται δολοφονημένη στον κήπο της μονής. Κάποιος την έχει πυροβολήσει από κοντινή απόσταση. «Η Μητέρα Καζιμιέρτζα κειτόταν μπρούμυτα δίπλα στο πηγάδι, στο πλακόστρωτο κέντρο του κήπου, με τα μπράτσα απλωμένα και το πρόσωπο στραμμένο προς την αντίθετη πλευρά. Φαινόταν ένα μέρος της λευκής καλύπτρας της. Αυτό, σε συνδυασμό με το μαύρο ράσο που ήταν μαζεμένο γύρω από τα πόδια της, την έκανε να μοιάζει με κάποιο αλλόκοτο, υπερμέγεθες χελιδόνι που είχε γκρεμιστεί από δυσθεώρητο ύψος».

     Η ηγουμένη, δεν είναι απλώς μια ακόμη καλόγρια. Είναι πρόσωπο που χαίρει εκτίμησης στην τοπική κοινωνία και είναι ιδιαίτερα αγαπητή. «Η Μάτκα Καζιμιέρτζα είναι ένας ζωντανός θεσμός. Σε ολόκληρη την Πολωνία αναφέρονται σε αυτή ως «Αγία Ηγουμένη». Φημίζεται για την ικανότητά της να προβλέπει τα μελλούμενα μέσα από τα οράματά της και φαίνεται πως διαθέτει μυστικιστικές και θεραπευτικές δυνάμεις».

     Όταν ο Μπόρα αναλαμβάνει την υπόθεση, θα βρει ανέλπιστη βοήθεια από έναν ιερέα πολωνικής καταγωγής και αμερικανικής υπηκοότητας, που στάλθηκε στην Κρακοβία από το Βατικανό, για να ερευνήσει αν οι δυνάμεις που αποδίδονταν στην ηγουμένη βασιζόταν στην πραγματικότητα. Όμως παρά τη βοήθεια, ο λοχαγός θα δυσκολευτεί να φτάσει στη λύση του μυστηρίου. Αφού παράλληλα έχει να αντιμετωπίσει και προβλήματα ηθικής φύσης, που αφορούν τον ίδιο σε προσωπικό και ενδοοικογενειακό επίπεδο, τους συνεργάτες του, αλλά και την καχυποψία με την οποία τον αντιμετωπίζουν τα ανώτερα κλιμάκια των ναζί.

     Ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα που έχει σασπένς, αγωνία, ανατροπές, εξαιρετικά σκιαγραφημένους χαρακτήρες και τεκμηριωμένες δόσεις σύγχρονης Ιστορίας.