ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΛΑΘΟΣ

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
Εκδόσεις ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Σελ. 204, Νοέμβριος 2023

      Στη σειρά «Προκλήσεις του Μέλλοντος» των εκδόσεων Παπαδόπουλος, κυκλοφόρησε η επίκαιρη (είναι νωπές οι απειλές του Β. Πούτιν για χρήση πυρηνικών όπλων) μελέτη του Π. Οικονόμου «Το Τελευταίο Λάθος». Αναφέρεται στη χρήση πυρηνικής ενέργειας για πολεμικούς σκοπούς και τις ολέθριες συνέπειες που θα έχει για τον άνθρωπο και τον πλανήτη μια τέτοια εξέλιξη. Η καταστροφή που θα επέλθει θα είναι τόσο απόλυτη, που θα μετατρέψει την πυροδότηση των πυρηνικών στην τελευταία πράξη που ανθρώπου πάνω στη Γη. «…ένας πυρηνικός πόλεμος μεγάλης κλίμακας, στον οποίο θα εμπλέκονται χώρες με στρατηγικές πυρηνικές δυνάμεις, θα προκαλέσει αναμφισβήτητα, πολλά εκατομμύρια θανάτους και τραυματισμούς, πέρα από τις απώλειες που θα προκύψουν από τις μελλοντικές επιπτώσεις της ραδιενέργειας. Μια πρόσφατη μελέτη στο περιοδικό Nature, κάνει λόγο για πέντε δις. νεκρούς» (!!!)

     Μέχρι τώρα, ο έλεγχος και οι αποφάσεις για τη χρήση η μη των πυρηνικών, επαφίενται στον ανθρώπινο παράγοντα που μπορεί να σταθμίσει τα δεδομένα και να πράξει αναλόγως. Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό που συνέβη ένα βράδυ του Σεπτεμβρίου του 1983. Ο αντισυνταγματάρχης Πετρόφ, έκανε τη βάρδια του στο Δορυφορικό Σύστημα Έγκαιρης Προειδοποίησης, της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Ξαφνικά το σύστημα ενεργοποιήθηκε δείχνοντας αμερικανική επίθεση με πέντε διηπειρωτικούς πυρηνικούς πυραύλους! Σύμφωνα με τα πρωτόκολλα, ο Πετρόφ θα έπρεπε να ενημερώσει την ηγεσία της χώρας, που θα διέταζε αντεπίθεση. Όμως σταθμίζοντας σωστά τα δεδομένα, έκρινε ότι μια επίθεση από αμερικανικής πλευράς θα ήταν μαζικότερη, αν ήθελε να επιφέρει συντριπτικό πλήγμα. Γι’ αυτό δεν έκανε το μοιραίο τηλεφώνημα. Τελικά αποδείχτηκε ότι τα σημάδια στο ραντάρ, ήταν αντανάκλαση ηλιακών ακτινών στα σύννεφα.

     Η ενέργεια του Πετρόφ, αποσόβησε μια καταστροφή. Τι θα συμβεί όμως στο μέλλον; Ο έλεγχος περνά σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό στις… μηχανές. «…τρεις αναδυόμενες τεχνολογίες-η τεχνητή νοημοσύνη, οι κβαντικοί υπολογιστές και ο κυβερνοχώρος-αυξάνουν την πιθανότητα οι πολεμικές αντιπαραθέσεις που εκκινούν με συμβατικά όπλα, να κλιμακωθούν εκούσια ή ακούσια σε έναν πυρηνικό πόλεμο».

     Ο Δρ. πυρηνικής Φυσικής Π. Οικονόμου, βασιζόμενος στην τεράστια εμπειρία του, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και προτείνει τη μόνη εφικτή και ρεαλιστική λύση: καθολικός, ολοκληρωτικός πυρηνικός αφοπλισμός. «Η άμεση και ειλικρινής συνεργασία μεταξύ των ανταγωνιστικών πυρηνικών δυνάμεων, με στόχο τον γενικό και πλήρη παγκόσμιο πυρηνικό αφοπλισμό, είναι η μόνη λύση στη σημερινή αδιέξοδη κατάσταση της Εγγυημένης  Παγκόσμιας Καταστροφής […] Ο παγκόσμιος πυρηνικός αφοπλισμός δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δεν μπορεί να είναι ούτε γρήγορος ούτε φθηνός στόχος. Είναι ένα εξαιρετικά περίπλοκο εγχείρημα στις πλάτες των υπεύθυνων ηγετών των πέντε υπερδυνάμεων. Είναι το υπέρτατο καθήκον τους, προτού συμβεί το τελευταίο λάθος».

     Εξαιρετική, εμπεριστατωμένη μελέτη, που βασισμένη σε αξιόπιστα στοιχεία, παρουσιάζει με σαφήνεια το πώς έχει διαμορφωθεί σήμερα η κατάσταση και τι πρέπει να γίνει για να αποφευχθεί η τεράστια καταστροφή.      

ΣΤΑΘΗΣ ΝΑΤΣΑΡΙΔΗΣ

          Ο Στάθης Νατσαρίδης γεννήθηκε και µεγάλωσε στην Κοζάνη, όπου εξακολουθεί να κατοικεί µαζί µε τη σύζυγό του και τον µικρό γιο τους.

Σπούδασε στο τµήµα Φυσικής του ΑΠΘ. Είναι κάτοχος δύο µεταπτυχιακών τίτλων, στην Ειδική Αγωγή και στη Ροµποτική (Steam), και εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθµια Εκπαίδευση.

Στον ελεύθερο χρόνο του παρουσιάζει βιβλία στο instagram και στο TikTok, ως @the_greek_librarian, συνδυάζοντας µε αυτόν τον τρόπο δύο αγαπηµένες του ασχολίες, το διάβασµα και τη φωτογραφία.

       Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας «Το Ακέφαλο Άγαλμα»;

     Το γεγονός που πυροδοτεί την ιστορία που διαδραματίζεται στο βιβλίο, είναι η ανακάλυψη ενός πτώματος στο μνημείο του Γρηγορίου Λαμπράκη, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Η συγκεκριμένη ιδέα βασίζεται εν μέρει σε ένα προσωπικό μου βίωμα.

Πριν χρόνια, όταν ήμουν ακόμα φοιτητής, ένα βράδυ καθώς περπατούσα, ο δρόμος μου με έφερε στο πίσω μέρος του μνημείου. Τα γύρω μαγαζιά ήταν κλειστά και λόγω απουσίας φωτισμού η περιοχή ήταν παραδομένη στο σκοτάδι. Τη στιγμή, λοιπόν, που περνούσα πίσω από το μνημείο, άναψε η φλόγα ενός αναπτήρα. Ένας άστεγος που είχε επιλέξει το συγκεκριμένο σημείο για να περάσει το βράδυ του, προσπαθούσε να ανάψει το τσιγάρο του. Ήταν καθαρά θέμα τύχης που δεν είχα σκοντάψει πάνω του, και ήταν η φλόγα η αιτία που τελικά τον απέφυγα. Όταν γύρισα σπίτι, σκέφτηκα πως στο συγκεκριμένο σημείο κάποιος θα μπορούσε να είχε πεθάνει και κανένας να μην το αντιλαμβανότανε. Γύρω από αυτήν την ιδέα, έχτισα την ιστορία που διαδραματίζεται στο Ακέφαλο άγαλμα.

     Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με αυτό και ποιο είναι αυτό;

     Υπάρχουν πολλά που συμβαίνουν γύρω μου και με ενοχλούν, που (δυστυχώς) τα συναντώ συνεχώς στην καθημερινότητά μου. Ο τρόπος που μας αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί ή/ και οι δημοσιογράφοι, η ατιμωρισία των εγκληματιών,  των πολιτικών και κάποιων πολιτών, ο ρόλος των κοινωνικών δικτύων στο σχηματισμό της κοινής γνώμης, που με τόση ευκολία μπορούν να καταστρέψουν τη ζωή οποιουδήποτε. Όλα αυτά, και όχι μόνο, ήθελα να τονίσω μέσα από το βιβλίο. Φυσικά,  υπάρχουν και μηνύματα περί εγκλημάτων που για προφανείς λόγους δεν μπορώ να αναφέρω, αλλά θα σας αφήσω να τα ανακαλύψετε στις σελίδες του βιβλίου.

     Η ελληνική Ιστορία και μάλιστα η σύγχρονη, παίζει καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής αν και το μυθιστόρημα είναι αστυνομικό. Γιατί συμβαίνει αυτό;

     Δυστυχώς, στο σχολείο δεν μας έμαθαν σχεδόν τίποτα από την ιστορία της Ελλάδας των τελευταίων 80 χρόνων, ενώ αντίθετα, διδαχτήκαμε αναλυτικά τα όσα προηγήθηκαν. Όμως υπάρχουν πολλά σημαντικά γεγονότα που θα έπρεπε να γνωρίζουμε καθώς και τις δράσεις ορισμένων προσωπικοτήτων, όπως του Γρηγορίου Λαμπράκη. Το ότι ενσωμάτωσα αυτές τις πληροφορίες σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, θεωρώ ότι είναι ένας ενδιαφέρον και ελκυστικός τρόπος ώστε ο αναγνώστης να μάθει ένα κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας του τόπου μας.

     Η αστυνομική λογοτεχνία μπορεί να είναι μια κοινωνική πράξη;

     Από τη στιγμή που ένα βιβλίο, είτε αστυνομικό είτε όχι, μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο σκέψης των αναγνωστών, να αναδείξει τα διάφορα κοινωνικά προβλήματα και να μελετήσει τα ηθικά διλήμματα κάποιων χαρακτήρων, σίγουρα αποτελεί μια κοινωνική πράξη.

     Μπορεί η λογοτεχνία να δρομολογήσει αλλαγές σε κοινωνικό επίπεδο;

     Βεβαίως και μπορεί. Θεωρώ πως τα βιβλία έχουν τη δύναμη να φέρουν τους ανθρώπους πιο κοντά. Είτε σε παρουσιάσεις, είτε σε λέσχες ανάγνωσης είτε και μέσω διαδικτύου. Κάτι που παρατηρώ να συμβαίνει τελευταία όλο και περισσότερο.

Επιπλέον, η λογοτεχνία ανοίγει τους πνευματικούς μας ορίζοντες, μας βοηθά να αποκτήσουμε διαφορετικό τρόπο σκέψης και να αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Δεν ήταν τυχαίο πως η τακτική των Ναζί στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήθελε τα βιβλία που ερχόντουσαν σε σύγκρουση με τα πιστεύω τους να παραδίδονται στις φλόγες.

      Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε συγγραφέας;

      Ποτέ μου δεν είχα την επιθυμία να γίνω συγγραφέας, ούτε και το είχα φανταστεί ότι μια μέρα θα μπορούσα να γράψω το δικό μου βιβλίο. Όμως, από όσο με θυμάμαι μου άρεσε να γράφω στίχους. Μια μέρα, προσπαθώντας να βρω τον επόμενο στίχο, που να έκανε ομοιοκαταληξία με τον προηγούμενο, μου ήταν τόσο δύσκολο που αντί για στίχος μου βγήκε πρόταση. Η μία πρόταση έφερε την άλλη και όταν σήκωσα κεφάλι από το χαρτί είχα γράψει ένα κείμενο 4-5 σελίδων. Τότε ήταν η πρώτη φορά που είπα: «Ναι, θα μπορούσα να γράψω και εγώ ένα βιβλίο»

     Ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;

     Είναι περίεργο να παλεύεις για πολύ καιρό μπροστά από μία οθόνη υπολογιστή, καθώς και με διάσπαρτα χαρτιά παντού τριγύρω σου, για να ολοκληρώσεις το έργο σου, και ξαφνικά να το πιάνεις στα χέρια σου τυπωμένο και στο εξώφυλλο να γράφει το όνομά σου. Θυμάμαι καθαρά πώς ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Χαρά και συγκίνηση, όλα μαζί ένα κουβάρι, και ένα χαμόγελο ικανοποίησης που τα είχα καταφέρει.

     Τι συμβαίνει στους ήρωες των βιβλίων σας, όταν τελειώνει η συγγραφή;

     Τους ήρωές μου τους κουβαλάω συνέχεια μαζί μου, σαν φυλαχτό. Στο τέλος της ημέρας, όταν κλείνω το καπάκι από το στυλό, συνεχίζουν να με επισκέπτονται και να μου ψιθυρίζουν στο αυτί πώς επιθυμούν να τους βρει η επόμενη μέρα. Ακόμα και να ήθελα να τους ξεφορτωθώ αυτό θα ήταν αδύνατον.

     Έχετε βιώσει συναισθήματα παρόμοια με αυτά των ηρώων σας;

     Δηλώνω ένοχος… αλλά δεν πρόκειται να ζητήσω και συγνώμη. Πράγματι, έχω αναγκάσει κάποιους από τους χαρακτήρες του βιβλίου να ζήσουν και αυτοί κάποια από τα προσωπικά μου βιώματα. Και όχι μόνο τα ευχάριστα.

     Σας μοιάζει κάποιος από τους ήρωες σας;

     Όλοι οι ήρωές μου έχουν κάτι από μένα. Ταυτόχρονα, κανένας τους δεν είμαι εγώ. Δηλαδή, μέσα από τα χείλη των ηρώων μου πολλές φορές ο αναγνώστης, ακούει τις προσωπικές μου απόψεις αλλά ποτέ εξ ολοκλήρου από έναν μόνο χαρακτήρα.

     Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας;

     Η πρώτη μου αναγνώστρια και, επίσης, πρώτη μου επιμελήτρια είναι η αδερφή μου, Κυριακή Νατσαρίδου. Οι παρατηρήσεις της και οι ουσιαστικές της συμβουλές έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα.

     Ποιος είναι ο ιδανικός αναγνώστης για σας;

     Σε μια εποχή με τόσους λίγους αναγνώστες δεν έχουμε την πολυτέλεια να έχουμε τέτοιες προτιμήσεις. Έτσι, για μένα δεν υπάρχει ιδανικός αναγνώστης. Απλά εύχομαι ο αριθμός των ανθρώπων που διαβάζει βιβλία να αυξάνεται με το χρόνο και όχι το αντίθετο. Αυτό για μένα είναι αρκετό.

     Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;

     Μοναξιά, αυτή η λέξη χαρακτηρίζει τη διαδικασία της συγγραφής. Για να μπορέσεις να γράψεις πρέπει συχνά να απομονώνεσαι από όλους. Κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο. Επίσης, αν θέλεις να γράψεις ένα βιβλίο,  πρέπει να ασχολείσαι με τη συγγραφή του σε καθημερινή βάση. Δεν γίνεται πχ να πιάνεις χαρτί και στυλό κάθε 20 μέρες, γιατί στο ενδιάμεσο οι χαρακτήρες και οι ιστορία που θέλεις να διηγηθείς θα έχουν ξεθωριάσει. Οπότε χρειάζεται πειθαρχία για να το καταφέρεις, να επιβληθείς δηλαδή στον εαυτό σου που ψάχνει δικαιολογίες για αναβολές. Το ότι μπορώ να υπερβώ το εμπόδιο του εαυτό μου, το ανακάλυψα μέσω της συγγραφής.

     Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;

     Δεν μπορώ να πω ότι μέσα μου προέκυψε κάποια τέτοια ανατροπή. Απεναντίας, μπορώ να πω ότι κάποιες πεποιθήσεις ρίζωσαν περισσότερο μέσα μου.

     Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;

     Ο λόγος που κάποιος γράφει ένα βιβλίο είναι για να φτάσει στα χέρια των αναγνωστών. Δεν το γράφει για να πει απλά ότι έγραψε ένα βιβλίο, δεν θα είχε και νόημα να αποσκοπεί σε κάτι τέτοιο. Όταν, λοιπόν, ο αναγνώστης έχει ξοδέψει το πολυτιμότερο δώρο που του έχει δοθεί, τον χρόνο του, για να διαβάσει όσα έχεις γράψει, το λιγότερο που οφείλεις να κάνεις είναι να ακούσεις ότι έχει να σου πει, είτε θετικό είτε αρνητικό. Εξάλλου, ποτέ δεν ξέρεις μια συζήτηση σε τι μονοπάτια έμπνευσης μπορεί να οδηγήσει. Έτσι, τους παροτρύνω να επικοινωνούν μαζί μου μέσω των κοινωνικών δικτύων:

ΣτοInstagram:@natsaridis_stathisκαι @the_greek_librarian,

ΣτοFacebook: StathisNatsaridis

Στο TIKTOK: @the_greek_librarian.

     Σε συζητήσεις με αναγνώστες, έτυχε να σας «υποδείξουν» πτυχές του έργου σας, που εσείς δεν είχατε φανταστεί ότι υπάρχουν;

     Από τη στιγμή που κυκλοφόρησε το Ακέφαλο Άγαλμα, περίμενα (και περιμένω)  πώς και πώς τις εντυπώσεις των αναγνωστών. Κάποιοι από αυτούς μου τόνισαν ορισμένα σημεία του βιβλίου που σε εμένα πέρασαν απαρατήρητα καθώς τα έγραφα, ίσως επειδή τα θεωρούσα δεδομένα για όλους, ενώ για εκείνους δεν ήταν.

     Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;

     Όλοι οι συγγραφείς που τα έργα τους κοσμούν τη βιβλιοθήκη μου, έχουν βάλει το λιθαράκι τους και με έχουν επηρεάσει. Από άλλους κράτησα τα θετικά τους στοιχεία ενώ σε άλλους συγγραφείς εντόπισα χαρακτηριστικά στα έργα τους που δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να εμφανιστούν στο Ακέφαλο άγαλμα.

     Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας; Τι σας ωθεί στη συγγραφή;

     Όταν αγαπάς να ασχολείσαι με κάτι, δεν μπορείς να του βάλεις ταμπέλα εύκολο ή δύσκολο. Απλά θέλεις να περνάς όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο, επειδή είναι κάτι που σε ηρεμεί και σε χαροποιεί. Κάθε μέρα που πιάνω χαρτί και στυλό, το βράδυ που έρχεται κοιμάμαι ήρεμος και ευτυχισμένος, σαν ένα βάρος να έχει φύγει από πάνω μου.

     Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη, το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες, ετοιμάζετε κάτι άλλο; Έχετε «υλικό» έτοιμο στο συρτάρι σας;

     Μια από τις διαπιστώσεις που έκανα κατά τη συγγραφή του βιβλίου είναι ότι όσο περισσότερο ασχολούμαι με τη συγγραφή,  τόσο νέες ιδέες προκύπτουν για μελλοντικά έργα, και όχι απαραίτητα με αστυνομικό περιεχόμενο. Πάντως αυτήν την περίοδο ασχολούμαι με ακόμα μια αστυνομική ιστορία που θέλω πολύ να διηγηθώ και ελπίζω πολύ σύντομα να μπορώ να σας την παρουσιάσω.

Σας ευχαριστώ πολύ!

ΟΙΜΩΓΗ

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΛΕΞΙΑΔΗΣ
Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ
Σελ. 370, Φεβρουάριος 2024

 
     Το δεύτερο μυθιστόρημα του Σ. Αλεξιάδη με τίτλο «Οιμωγή», είναι αυτό που σας παρουσιάζω σήμερα.

     «…στη Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, τραγικό θάνατο βρήκε ένα εξάχρονο αγόρι, που έπεσε από το μπαλκόνι του διαμερίσματος όπου διέμενε με την οικογένειά του». Πρόκειται για ατύχημα ή δολοφονία; Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο μόνος άνθρωπος που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή στο διαμέρισμα με το παιδί, ήταν η μητέρα του, η οποία έχει «αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας» όπως είναι ο ακριβής ιατρικός όρος.

     Η αστυνομία υποψιάζεται παιδοκτονία και συλλαμβάνει τη μητέρα, Πετρία Σιδερίδη-Φωτεινού. Η έρευνα της υπόθεσης ανατίθεται στην αστυνόμο Λουκία Θεοδοσίου, η οποία θα έχει και βοήθεια. «Έχουμε έναν νέο συνάδελφο στο τμήμα, έρχεται με μετάθεση από τη ΓΑΔΑ, Υπαστυνόμος Β! Βάϊος, το μικρό του μου διαφεύγει, θα μας βοηθήσει στην υπόθεση της Σιδερίδη-Φωτεινού. Καλό είναι να συνεργαστείτε. Στο παρελθόν έχει χειριστεί αποτελεσματικά υποθέσεις ανθρωποκτονιών».

     Οι δύο αξιωματικοί της αστυνομίας, που ο καθένας έχει να παλέψει με τους δικούς του εφιάλτες, θα προσπαθήσουν να καταλάβουν τι ακριβώς συνέβη. Όμως η σιωπή της μητέρας η οποία έχει μεταφερθεί από τα κρατητήρια του Αστυνομικού Μεγάρου σε ψυχιατρείο, αποτελεί ανυπέρβλητο εμπόδιο. Οι ψυχίατροι έχουν διαγνώσει «επιλεκτική αλαλία». «Επιλεκτική αλαλία, αστυνόμε, ονομάζεται η διαταραχή κατά την οποία ένας άνθρωπος αποφασίζει είτε συνειδητά, είτε υποσυνείδητα την άρνηση της ομιλίας. Συνήθως τραυματικά γεγονότα ή κάποια απότομη αλλαγή στη ζωή ενός αυτιστικού ανθρώπου αποτελούν παράγοντες που επιτείνουν την εμφάνιση της διαταραχής».

     Τότε η αστυνόμος Θεοδοσίου, που δεν είναι πεπεισμένη για την ενοχή της Πετρίας, παρά τα στοιχεία που υπάρχουν, θα θέσει σε εφαρμογή ένα σχέδιο, που αν πετύχει ίσως δώσει λύση στα προβλήματά τους…

     Μέσα από το μυθιστόρημά του, ο Σ. Αλεξιάδης, θίγει το πολύ σημαντικό ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας και κακοποίησης και παρουσιάζει ανάγλυφα το πώς αυτές οι συμπεριφορές, επηρεάζουν δραματικά τις ζωές των ανθρώπων. Η καλογραμμένη ιστορία του, εξελίσσεται καθώς ο συγγραφέας δίνει εναλλάξ τον λόγο στους πολύ καλά δομημένους χαρακτήρες του έργου του, που ο καθένας δίνοντας τη δική του οπτική προχωρά την ιστορία παρακάτω. Το μυθιστόρημα σε ένα πρώτο επίπεδο ανάγνωσης, έχει τα χαρακτηριστικά του ψυχολογικού θρίλερ κι επιφυλάσσει στον αναγνώστη θεαματικές ανατροπές, όπως αρμόζει σε έργα αυτού του είδους. Ένα πολύ αξιόλογο ανάγνωσμα!     

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΗ ΜΑΡΘΑ

MARTIN CORDIC
Μετάφραση ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Εκδόσεις ΚΨΜ
Σελ. 300, 2023

      Το δεύτερο μυθιστόρημα του επιμελητή εκδόσεων Μ. Κόρντιτς, περιλαμβάνει το βιβλίο «Τα Χρόνια Με τη Μάρθα».

     Ο 15χρονος έφηβος Ζέλικο Ντραζένκο Κοβάσεβιτς, γιος μεταναστών από την Ερζεγοβίνη, ζει στο Λουντβιγκσχάφεν της Γερμανίας, σ’ ένα κτίριο που ανήκει σε κάποια χριστιανική οργάνωση. «Ο πατέρας μου ήταν εδώ ο διαχειριστής και η μητέρα μου η καθαρίστρια. Ως αντάλλαγμα, μας παρείχαν δωρεάν ένα δυάρι στη μπροστινή μεριά, στο οποίο μέναμε ο πατέρας μου, η μητέρα μου, ο μεγάλος μου αδελφός ο Κρούνο, η μικρή μου αδερφή η Λιούμπα και ο παπαγάλος μας ο Λόταρ».

     Στα τεσσαρακοστά γενέθλια της μητέρας του, στη διάρκεια της γιορτής που διοργανώθηκε, γνώρισε την καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης, Μάρθα Γκρούμπερ. « Η κυρία Γκρούμπερ είχε αυθεντικό ξανθό μαλλί. Στην αρχή νόμισα ότι τα μαλλιά της ήταν λευκά. Έπειτα κατάλαβα όμως ότι τα μαλλιά της ήταν ένα μείγμα από ξανθά και λευκά μαλλιά, και συμπέρανα ότι δεν μπορούσαν να βαφτούν. Σαν να ήθελε να τονίσει την αυθεντικότητα των μαλλιών της η κυρία Γκρούμπερ είχε και φακίδες στο πρόσωπό της, πράγμα που μου άρεσε αμέσως πολύ».

     Ο νεαρός Ζέλικο, κάνει σκληρές προσπάθειες να ενταχθεί στη γερμανική κοινωνία. Ανάμεσα στα άλλα, σε καθημερινή βάση ψάχνει τους κάδους ανακύκλωσης χαρτιού, βρίσκει εφημερίδες και περιοδικά και τα «ξεκοκαλίζει» ψάχνοντας για λέξεις άγνωστες, τις οποίες αφού βρει την ερμηνεία τους σε ένα λεξικό, προσπαθεί να εντάξει στο λεξιλόγιό του. Εκείνη την ημέρα δεν το ήξερε και δεν μπορούσε να το φανταστεί, αλλά η γνωριμία του με τη Μάρθα Γκρούμπερ, επρόκειτο να αλλάξει τη ζωή του.

     Χρόνια μετά, έχοντας ακόμη έντονη την αίσθηση της διαφορετικότητάς του και την ανάμνηση των προβλημάτων που αντιμετώπισε ό ίδιος, αλλά πολύ περισσότερο οι γονείς του, αποφάσισε να αφηγηθεί την ιστορία του. «Την ιστορία μου θέλω να τη διηγηθώ επειδή πιστεύω ότι πρέπει να διηγούμαστε περισσότερες ιστορίες για μας σε τούτη δω τη χώρα. Η ζωή μου ίσως έχει πολλά κοινά με τη ζωή άλλων ανθρώπων που, σαν κι εμένα, είναι παιδιά γονιών οι οποίοι ήρθαν κάποτε εδώ πέρα, και δεν είχαν από πού αλλού να κρατηθούν πέρα από το σώμα τους και τα όνειρά τους».

     Ο Μ. Κόρντιτς, μέσα από την αφήγηση ενός παράδοξου έρωτα, καταφέρνει με υποδόριο, αλλά απόλυτα ακριβή τρόπο, να επισημάνει όλα όσα συνιστούν την Γερμανία και άλλες χώρες της δυτικής Ευρώπης σαν χώρες υποδοχής μεταναστών αλλά και τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν από τη συνύπαρξη διαφορετικών πολιτισμών.