ΨΕΥΤΙΚΟ ΕΝΝΙΑΡΙ

PHILIP KERR

Μετάφραση: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΑΓΚΟΣ

Εκδόσεις: ΚΕΔΡΟΣ

Σελ. 366, Νοέμβριος 2017

     Το τρίτο μυθιστόρημα του Φ. Κερ, που χάθηκε πριν από λίγες μόλις μέρες, με κεντρικό χαρακτήρα τον Σκοτ Μάνσον, κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες. Τα άλλα δύο έχουν τίτλο «Το Χέρι Του Θεού» και «Ξαφνικός Θάνατος» και κυκλοφόρησαν στα ελληνικά το 2016. Μετά τον Μπέρνι Γκούντερ, του οποίου τις περιπέτειες απολαύσαμε σε εννέα μυθιστορήματα, ο Κερ δημιουργεί ένα καινούριο ήρωα, εξίσου συμπαθή με τον Γκούντερ.

     Ο Μάνσον είναι ένας πρώην ποδοσφαιριστής, που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την ενεργό δράση, όταν κατηγορήθηκε-άδικα και με δόλο, όπως εκ των υστέρων αποδείχτηκε-για βιασμό. Έμεινε προφυλακισμένος 18 ολόκληρους μήνες μέχρι να αποδειχτεί η αθωότητά του. Όμως η καριέρα του σαν ποδοσφαιριστή όταν αποφυλακίστηκε, είχε πια τελειώσει.

     Ακολούθησε καριέρα προπονητή, αφού λατρεύει το ποδόσφαιρο και δεν μπορεί να ζήσει εκτός των γηπέδων. Η πρώτη ομάδα που του έδωσε δουλειά ήταν η Μπαρτσελόνα, σαν βοηθό του Πεπ Γκουαρντιόλα. Ακολούθησε η θέση του πρώτου προπονητή στην (επινοημένη από τον συγγραφέα) ομάδα Λόντον Σίτι. Όμως εκεί η συνεργασία τερματίστηκε με μάλλον άσχημο τρόπο. Αναζητά νέα δουλειά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Μέχρι που έρχεται μια πρόταση από τη Σανγκάη που όμως αποδεικνύεται ότι είναι μέρος μιας δυσφημιστικής εκστρατείας κατά του ιδιοκτήτη της ομάδας Σανγκάη Σουχόι Νάιν Ντράγκονς, οπότε τα προβλήματα του Μάνσον πολλαπλασιάζονται. Για να αποφύγει την αρνητική δημοσιότητα, αποφάσισε να περάσει λίγες μέρες με τους γονείς του, στο σαλέ τους στις γαλλικές Άλπεις. Εκεί μαθαίνει ότι τον αναζητούν οι παλιοί του συνεργάτες στη Μπαρτσελόνα. Όμως δεν θέλουν να τον χρησιμοποιήσουν ως προπονητή. Θέλουν με τις αποδεδειγμένες ικανότητες και έναντι αδρότατης αμοιβής, να τους βοηθήσει να λύσουν μια υπόθεση επειδή «…κατανοείτε το ποδόσφαιρο και τους ποδοσφαιριστές… Με έναν τρόπο που ίσως δεν κατέχει η αστυνομία».

     Ο Μάνσον, παρά το ότι είναι άνεργος και παρά το ύψος της αμοιβής, είναι αρχικά κάθετα αντίθετος. « “Ακούστε με κύριοι, δεν έχω τις δεξιότητες ενός ντετέκτιβ” επέμεινα. “ Ως συνήθως, ο Τύπος υπερβάλλει για όσα έγιναν. Θα πίστευε κανείς πως ήμουν ο Σέρλοκ Χολμς με φόρμες. Ο Ηρακλής Πουαρό με χρονόμετρο. Ο Κουρτ Βαλάντερ της γραμμής του πλαγίου. Δεν είμαι. Είμαι γυμναστής. Και προπονητής. Κι αυτή τη στιγμή χρειάζομαι ποδοσφαιρικό σύλλογο, όχι ενδιαφέρουσα υπόθεση. Δώστε μου μια ομάδα παιχτών και θα είμαι ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στον κόσμο. Αλλά μη μου ζητάτε να το παίξω μπάτσος”».

     Τελικά, λόγω της ευγνωμοσύνης που αισθάνεται για τη Μπαρτσελόνα, που ήταν η πρώτη ομάδα που τον εμπιστεύτηκε,  οι αντιρρήσεις του κάμπτονται και μαθαίνει τον λόγο για τον οποίο τον χρειάζονται. Η Μπαρτσελόνα έχει αποκτήσει με δανεισμό από την Παρί Σεν Ζερμέν, έναν 22χρονο ποδοσφαιριστή από την Αντίγκουα, τον Ζερόμ Ντιμά, ο οποίος έχει να δώσει σημεία ζωής για δύο εβδομάδες. Μετά την άδεια που πήρε για ολιγοήμερες διακοπές στην πατρίδα του, δεν εμφανίστηκε ούτε στη Βαρκελώνη, ούτε στο Παρίσι. Ο Σκοτ Μάνσον πρέπει μέσα σε ένα μήνα να τον εντοπίσει και να τον φέρει με τη μέγιστη δυνατή διακριτικότητα στη Βαρκελώνη, για να περάσει τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις και να ενταχθεί στο προπονητικό πρόγραμμα, ώστε να είναι έτοιμος να αγωνιστεί στο el clasico. Και ο Μάνσον ξεκινά την αναζήτηση από το Παρίσι…

     Εξαιρετικό μυθιστόρημα, γραμμένο με χορταστικές δόσεις εξαιρετικού χιούμορ, σασπένς, ανατροπές και ποδοσφαιρική ανάλυση που θα ζήλευαν πολλοί επαγγελματίες του χώρου (δημοσιογράφοι, προπονητές, ποδοσφαιριστές, παράγοντες κλπ). Στο «Ψεύτικο Εννιάρι», βρίσκουμε τον Φίλιπ Κερ, σε ορισμένες από τις καλύτερες στιγμές του. Δυστυχώς, για όλους εμάς που απολαμβάναμε τα μυθιστορήματά του, ο Φίλιπ Κερ, έφυγε από τη ζωή στα 62 του χρόνια. Μας άφησε όμως το κύκνειο άσμα του, που όπως πληροφορήθηκα, θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά τον Απρίλιο!    

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ

ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ

Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Σελ. 614, Μάρτιος 2018

     Μετά την τετραλογία που αφορούσε την τραγικότερη περίοδο της ιστορίας της Ελλάδας, την εποχή του αδελφοκτόνου εμφυλίου πολέμου, ο Θ. Παπαθεοδώρου, αποφάσισε να ασχοληθεί με μια άλλη ιστορική περίοδο «… θέλησα τώρα να καταπιαστώ με τα πρώτα χρόνια του περασμένου αιώνα, τότε που η αλύτρωτη βόρεια πατρίδα μου βίωνε διπλή σκλαβιά. Με τον Μακεδονικό Αγώνα αποφάσισα να ξεκινήσω τούτο το μακρύ ταξίδι, έναν αγώνα ανορθόδοξο, ύπουλο και αμείλικτο. Έναν αγώνα, δυστυχώς, άγνωστο στους περισσότερους».

    Ήρωες αυτού του νέου ιστορικού μυθιστορήματος είναι οι στρατιωτικοί «…που άφησαν τη βολή τους στην πρωτεύουσα, τα αξιώματα και τις απολαύσεις τους και βάδισαν τον δύσβατο, μα τιμητικό δρόμο της ανιδιοτελούς, εθνικής προσφοράς…» και οι πολίτες που «…άφησαν το αλέτρι και ζώστηκαν τ’ άρματα, γυναίκες μεταμορφώθηκαν σε Εστιάδες κι αμαζόνες συνάμα, όλοι και όλες με αφάνταστη τόλμη και ανιδιοτελή αφοσίωση στην πίστη, στην παιδεία και την ελευθερία».

     Στα τέλη του 18^ου αιώνα, είναι φανερό ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία βρίσκεται υπό κατάρρευση. Τα γειτονικά κράτη, προσπαθούν να δημιουργήσουν ερείσματα στις κατεχόμενες περιοχές, ώστε να τα επικαλεστούν για να κερδίσουν εδάφη, όταν θα αρχίσει η «μοιρασιά». Για τη Μακεδονία και τη Θράκη ενδιαφέρονται η Ελλάδα και η Βουλγαρία, η οποία αντιμετωπίζει το ζήτημα με σοβαρότητα και προσεκτικό σχέδιο.       Δύο είναι τα κομβικά σημεία που επέτρεψαν στη Βουλγαρία να εγείρει αξιώσεις στη Μακεδονία και τη Θράκη. Το πρώτο είναι η δημιουργία ενός ημιαυτόνομου Βουλγαρικού πριγκιπάτου που απαίτησε η Ρωσία, μετά τον νικηφόρο πόλεμό της κατά της Τουρκίας το 1877, στον οποίο συμμετείχαν και βούλγαροι εθελοντές. Τα όρια που πριγκιπάτου, είναι πολύ μικρότερα από αυτά που ονειρεύονταν οι βούλγαροι εθνικιστές και γι’ αυτό έκτοτε είχαν διαρκώς ως στόχο την «απελευθέρωση των αδελφών» που ζούσαν στις όμορες «σκλαβωμένες» περιοχές. Το δεύτερο είναι η ίδρυση της Εξαρχίας. Η Ρωσία, που εξυπηρετώντας τα συμφέροντά της, ανέλαβε το ρόλο του δήθεν «προστάτη» των ορθοδόξων, απαίτησε από τον σουλτάνο Αμπντούλ Αζίζ, να κάνει αποδεκτό το αίτημα για την πλήρη απόσχιση από το Ορθόδοξο Πατριαρχείο, της βουλγαρικής εκκλησίας. Ο χάρτης που δόθηκε στο σουλτάνο περιλάμβανε μια περιοχή από τις ακτές της Βουλγαρίας στα ανατολικά, μέχρι το Μοναστήρι στα δυτικά και από το Δούναβη στα βόρεια, μέχρι το Αιγαίο στα νότια! Μετά από διαπραγματεύσεις τα εδαφικά όρια της Εξαρχίας συρρικνώθηκαν και περιορίστηκαν στις δεκατρείς περιφέρειες από τις τριάντα που ήταν το αρχικό αίτημα. Το σουλτανικό φιρμάνι περιελάμβανε πολλούς περιοριστικούς όρους, αλλά το επίμαχο σημείο που προκάλεσε εκατόμβη θυμάτων ήταν ο τελευταίος που επέτρεπε την επέκταση της Εξαρχίας και σε άλλες περιφέρειες εφόσον «το όλον, ή τουλάχιστον τα δύο τρίτα των ορθοδόξων κατοίκων,  θέλουν να υπόκεινται εις την βουλγαρικήν Εξαρχίαν». Για να πετύχουν την προσχώρηση των πληθυσμών στην Εξαρχία, βουλγαρικές αντάρτικες ομάδες επιδόθηκαν σε θηριωδίες κατά των ομόδοξων λαών (Ελλήνων και Σέρβων), ώστε δια της βίας να αποσπάσουν τις δηλώσεις των δύο τρίτων ότι είναι «εξαρχικοί». Έτσι μέσω της θρησκείας και της παιδείας, (ιδρύοντας σχολεία με βούλγαρους δασκάλους στα «εξαρχικά» χωριά) προσπάθησαν να αλλοιώσουν και το εθνικό φρόνημα των κατοίκων.

     Αυτό είναι σε πολύ αδρές γραμμές το ιστορικό υπόβαθρο του μυθιστορήματος. Ο συγγραφέας, στους δύο κύριους γυναικείους χαρακτήρες, προσωποποιεί  όλες τις γυναίκες που πήραν μέρος στον Μακεδονικό Αγώνα, κινδύνεψαν, βασανίστηκαν και σε ορισμένες περιπτώσεις-ιδιαίτερα όταν ήταν δασκάλες-προκάλεσαν σε τέτοιο βαθμό το μένος των βούλγαρων που δε δίστασαν να τις εξοντώσουν.

     Τα δύο κορίτσια είναι η Φωτεινή και η Αρετή. Η πρώτη είναι μια προσφυγοπούλα από την Ανατολική Ρωμυλία, που κατέφυγε στη Θεσσαλονίκη  όταν η οικογένειά της εκδιώχτηκε από τα πατρογονικά εδάφη. Εκεί κατάφερε να σπουδάσει νοσηλευτική και εντάχθηκε στις οργανώσεις που προσπαθούσαν να προστατέψουν και να βοηθήσουν τους ελληνικούς πληθυσμούς λειτουργώντας είτε ως σύνδεσμος, αφού λόγω της ιδιότητάς της ως νοσοκόμας είχε σχετική ελευθερία κινήσεων, είτε περιθάλποντας τραυματίες μαχητές. Η δεύτερη, γόνος επιφανούς αθηναϊκής οικογένειας, σπούδασε δασκάλα και μετά την προτροπή του Ίωνα Δραγούμη που εκείνη την περίοδο υπηρετούσε στο προξενείο στο Μοναστήρι και ήταν οικογενειακός φίλος, ήρθε στη Μακεδονία, στην περιοχή της Καστοριάς, για να διδάξει την ελληνική παιδεία στα παιδιά του χωριού Ράκοβο.

     Για μια ακόμη φορά, ο Θ. Παπαθεοδώρου γράφει ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα που συγκινεί και συναρπάζει. Η αναμονή –απαραίτητη λόγω της εκτενούς και ενδελεχούς έρευνας που απαιτήθηκε-άξιζε τον κόπο. Η περιγραφή των τόπων αλλά και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας είναι μοναδική. Οι χαρακτήρες του, τόσο οι «πρωταγωνιστές», όσο και οι υπόλοιποι, είναι δοσμένοι με ιδιαίτερα προσεγμένο τρόπο. Ο μύθος, η πλοκή και το σασπένς που κλιμακώνεται από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Τέλος, υπάρχει και αυτή η τόσο ξεχωριστή γραφή του, που θαρρείς ότι γίνεται καλύτερη από βιβλίο σε βιβλίο, και που σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα προτερήματα, με κάνει να σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε οπωσδήποτε αυτό το βιβλίο.

Η ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ

DANIEL COLE

Μετάφραση: ΒΑΣΙΑ ΤΖΑΝΑΚΑΡΗ

Εκδόσεις: ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

Σελ. 476, Οκτώβριος 2017

     Ο βρετανός D. Cole, συγγραφέας του μυθιστορήματος «Η Μαριονέτα», μέχρι την άνοιξη του 2016, όταν υπέγραψε συμβόλαιο για την έκδοση τριών βιβλίων και την τηλεοπτική τους μεταφορά, εργαζόταν ως τραυματιοφορέας. Οι υπεύθυνοι του εκδοτικού οίκου Orion Books, είχαν διαβάσει μόνο τα τρία πρώτα κεφάλαια του υπό συγγραφή βιβλίου «Η Μαριονέτα». Ένα χρόνο αργότερα, το βιβλίο βρέθηκε στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και σημείωσε τεράστια επιτυχία στη Βρετανία, ενώ τα δικαιώματά του, πουλήθηκαν σε 35 χώρες.

     Το ξημέρωμα ενός Σαββάτου του Ιουνίου του 2014, ο αρχιφύλακας Γ. Φοκς, (γνωστός με το παρατσούκλι Γουλφ δηλ. Λύκος!), δέχεται τηλεφωνικά την εντολή από τον διοικητή του τμήματός του (Ανθρωποκτονιών και Σοβαρών Εγκληματων) της βρετανικής πρωτεύουσας, να μεταβεί εσπευσμένα σε διαμέρισμα του τετάρτου ορόφου της πολυκατοικίας που βρίσκεται ακριβώς… απέναντι από το δικό του, μάλλον άθλιο διαμέρισμά. Η νυχτερινή βάρδια της υπηρεσίας είναι ήδη καθ’ οδό, για να ασχοληθεί με ένα φρικιαστικό και μακάβριο εύρημα. Ένα πτώμα που αποτελεί ένα «παζλ», από τα μέλη… έξι ανθρώπων. «Το γυμνό σώμα, παραμορφωμένο σε μια αφύσικη πόζα, έμοιαζε να αιωρείται τριάντα πόντους πάνω από τις τραχιές σανίδες του πατώματος. Η πλάτη του ήταν στραμμένη προς το δωμάτιο, κοίταζε έξω από το πελώριο παράθυρο. Εκατοντάδες, σχεδόν αόρατα, νήματα που ήταν στερεωμένα σε δύο βιομηχανικούς γάντζους, το κρατούσαν στη θέση του».

     Όσο η έρευνα στο δωμάτιο προχωρά, διαπιστώνεται ότι ο χώρος που τοποθετήθηκε η «μαριονέτα»-όπως ονόμασαν οι αστυνομικοί το «πτώμα»-δεν είναι σύμπτωση. Αντίθετα είναι μία κίνηση καλά υπολογισμένη. Στη θέση του κεφαλιού της «μαριονέτας», είναι τοποθετημένο το κεφάλι του Αποτεφρωτή. Η διαλεύκανση της υπόθεσης εκείνης το 2009, η ταυτοποίηση, η δίκη και η αθώωση του υπόπτου που συνελήφθη, κόστισαν στον Γουλφ τον γάμο του, τον εγκλεισμό του για δεκατρείς μήνες σε ψυχιατρικό ίδρυμα και-προσωρινά-τη θέση του στην υπηρεσία. Τώρα που ο Γουλφ επανήλθε, υπό προϋποθέσεις και διαρκή ψυχιατρική παρακολούθηση, κάποιος θέλει να τον φέρει αντιμέτωπο με το παρελθόν του. «…την εξέπληξε ο τρόπος που ο Γουλφ είχε ξαναπέσει με τα μούτρα στη δουλειά. Πιο αδύναμοι άντρες θα είχαν γίνει κομμάτια, θα κρύβονταν, θα περίμεναν από τους γύρω τους να τους συμπονέσουν και να τους καθησυχάσουν. Όχι όμως ο Γουλφ. Αν μη τι άλλο, είχε βγει απ’ αυτό πιο δυνατός, πιο αποφασισμένος…».

     Ενώ η έρευνα βρίσκεται ακόμη σε πλήρη εξέλιξη, η Άντρεα, πρώην σύζυγος του Γουλφ και ρεπόρτερ σε μεγάλο κανάλι με «ειδίκευση» στην πιο κίτρινη δημοσιογραφία, λαμβάνει ένα φάκελο. Περιέχει κάποιες φωτογραφίες από τον τόπο του εγκλήματος και μια λίστα με έξη ονόματα που είναι οι επόμενοι στόχοι καθώς και τις ημερομηνίες εκτέλεσής τους. Στην πρώτη θέση βρίσκεται το όνομα του δήμαρχου του Λονδίνου με ημερομηνία εκτέλεσης το Σάββατο 28 Ιουνίου, ενώ στην τελευταία του όνομα του ίδιου του Γουλφ με ημερομηνία τη Δευτέρα 14 Ιουλίου!

     Κι ενώ στα ΜΜΕ επικρατεί ντελίριο και μεταδίδουν την παραμικρή λεπτομέρεια, η New Scotland Yard και το Τμήμα Ανθρωποκτονιών και Σοβαρών Εγκλημάτων πιάνει δουλειά. Έχει στη διάθεσή της ελάχιστο χρόνο για να εντοπίσει τα υποψήφια θύματα και να τα θέσει σε καθεστώς φύλαξης, αλλά και να βρει και να συλλάβει τον δολοφόνο πριν ξεκινήσει την αποτρόπαια δράση του.  

     Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, με αναπάντεχη εξέλιξη, σασπένς, και «δυνατούς» χαρακτήρες που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα και προοιωνίζει πολύ καλή-συγγραφική-συνέχεια!  

ΤΑ ΡΟΥΧΑ

ΕΥΣΤΑΘΙΑ ΜΑΤΖΑΡΙΔΟΥ

Εκδόσεις ΣΜΙΛΗ

Σελ. 172, Δεκέμβριος 2017

     Η γνωριμία του αναγνωστικού κοινού με την Ε. Ματζαρίδου, έγινε με το μυθιστόρημα «Ένας Κόμπος Όλα», στο οποίο προσεγγίζει τη μητρότητα με μια διαφορετική, ανατρεπτική, κι αιρετική ματιά.

     Στο νέο μυθιστόρημα με τίτλο «Τα Ρούχα», αναφέρεται με εξίσου διαφορετική ματιά, στα μέσα που χρησιμοποιούν δύο άνθρωποι, για να αξιολογήσουν και να κάνουν τον απολογισμό μιας σχέσης που τελείωσε. Μια σχέση θυελλώδης, που άλλοτε σε κάνεις να αναρωτιέσαι γιατί αυτοί οι άνθρωποι παραμένουν μαζί και βασανίζονται και άλλοτε σε κάνει να ζηλεύεις. «Μερικές φορές μου φαίνεται ότι θα ήθελα μόνο ένα πράγμα, κάποιος να μου θυμίσει πόσο άσχημα περνούσαμε, να μου εξηγήσει πόσο λίγο ταιριάζαμε, πόσο όλοι ένιωθαν και ήξεραν τις μεταξύ μας εντάσεις κι ότι ήταν μόνο ζήτημα χρόνου. Αλλά, αν μου πουν τα σωστά λόγια, θα τα ακούσω με αμφιβολία και μετά με αυξανόμενη οργή θα τους πω, «Τι ξέρετε τέλος πάντων, δεν έχετε ιδέα τι συνέβαινε μεταξύ μας», και θα θέλω τότε να μιλήσω μόνο με σένα, να αγκαλιάσω το μεγάλο βαρύ κορμί σου…».

     Η σχέση αυτών των δύο εκ διαμέτρου αντίθετων χαρακτήρων, ξεκίνησε όταν ο άντρας είδε το κίτρινο μαγιό της γυναίκας. Πρώτα πρόσεξε το συγκεκριμένο ρούχο και μετά αυτήν που το φορούσε! Αυτό και όλα τα ρούχα που αποκτήθηκαν στη διάρκεια αυτής της σχέσης, θυμούνται ένας άντρας και μία γυναίκα και μέσω αυτών, αφηγούνται την κοινή τους ζωή. Ρούχα που αποτελούν αιτία για ομηρικούς καβγάδες, που είναι ένδειξη συμφιλίωσης και συγνώμης, που υφίστανται ταλαιπωρίες όταν φέρουν άσχημες αναμνήσεις ή όταν οι σχέσεις του ζευγαριού είναι τεταμένες, που παίρνουν στο μυαλό τους άλλες «διαστάσεις» και αποκτούν ιδιότητες που δεν έχουν, που «μιλούν» και αποκαλύπτουν τις διαφορές των μελών του ζευγαριού. «Αυτό το τόσο απαραίτητο σε σένα ρούχο απαιτούσε και ιδιαίτερη φροντίδα που δεν μπορούσα να τους την παρέχω εγώ, ήμουν απλά ανεπαρκής, ήταν θέμα εκπαίδευσης, θέμα ευαισθησίας, δεν μπορούσα να πετύχω το βαθμό απαλότητας που θα ικανοποιούσε το κορμί σου, ούτε και την τελειότητα στο σιδέρωμά τους, μου έλειπε τόσο η τεχνική, όσο και η υπομονή, η αγάπη εν ολίγοις προς αυτά και προς εσένα».

     Η συγγραφέας δίνει το λόγο χωριστά τόσο στη γυναίκα όσο και στον άντρα, που μέσα από μονολόγους μιλούν για τη σχέση τους και κυρίως τις δύσκολές στιγμές. Για να αντιληφθούμε ότι αν και ο καθένας έψαχνε κάτι διαφορετικό μέσα σ’ αυτή τη σχέση, αν και ήταν πιο συχνές οι ταραγμένες και τεταμένες στιγμές από τις ήρεμες, παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούσε να ζήσει ο ένας χωρίς τον άλλο. Στο τέλος όμως ο εγωισμός τους νίκησε και οδηγήθηκαν στο χωρισμό, ενώ με ελάχιστες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, συστατικά απαραίτητα σε κάθε υγιή σχέση, θα μπορούσαν να είναι μαζί κι ευτυχισμένοι. «Τα τζιν όσο ζήσαμε μαζί δεν τα άλλαξες, δεν τα βελτίωσες, ούτε και τις απόψεις σου. Παρέμεινες μια αμετανόητη στενόμυαλη κι εγώ ένας υπερφίαλος κακότροπος που χρησιμοποιούσε τα ρούχα του για να αποκτήσει αξία».  

     Πολύ καλό μυθιστόρημα, με εξαιρετική ψυχογράφηση των χαρακτήρων, που παρά το σχετικά μικρό του μέγεθος, ο αναγνώστης  θα το έχει στο μυαλό του για καιρό, αφού θίγει πολλά θέματα που απασχολούν τον σημερινό άνθρωπο τόσο όσο αφορά τις ερωτικές του σχέσεις, όσο και γενικότερα για τη θέση του στην κοινωνική ζωή.

ΕΥΓΕΝΙΑ ΤΣΙΤΣΑ

ΕΥΓΕΝΙΑ ΤΣΙΤΣΑ

   Η Ευγενία Τσίτσα, γεννήθηκε στη Χαλκίδα. Μαζί με τον Κωνσταντίνο Τζαρδή, έχουν γράψει δύο βιβλία: «Προσμονή» (2014, Γαβριηλίδης) και «Ποια Αλήθεια;» (2017, Γαβριηλίδης)

   

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας; Πω έγινε η επιλογή της συγκεκριμένη εποχής;

     Είμαι αναπληρώτρια καθηγήτρια της Φαρμακευτικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ένα από τα μαθήματα που διδάσκω είναι και η Ιστορία της Φαρμακευτικής. Οπότε η έμπνευση για το βιβλίο και η επιλογή της συγκεκριμένης εποχής, προέρχεται ακριβώς από αυτόν τον λόγο. Μάλιστα η συγκεκριμένη «σκοτεινή» ιστορική περίοδος, όπου η επιστήμη και η μαγεία μπερδεύονται και που το ιερατείο είχε επιδοθεί σ’ ένα κυνήγι «μάγων» και «μαγισσών», πάντα ασκούσε έλξη και ήταν πηγή έμπνευσης για πολλούς συγγραφείς, όχι Έλληνες.

Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με αυτό και ποιο;

     Το μήνυμα που θα επιθυμούσα να μεταφέρω, είναι πως εμείς και μόνο εμείς, ο καθένας μας χωριστά, είμαστε το καλό και το κακό. Οι Θεοί και οι δαίμονες της ζωής μας.

Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι η συγγραφή, όταν γίνεται από άτομα που ανήκουν σε διαφορετικές γενιές; Και επίσης τι συμβαίνει όταν υπάρχει κάποια διαφωνία για τη συνέχεια της ιστορίας;

     Καθόλου δύσκολη, τουλάχιστον για εμάς. Μάλιστα το ερώτημα αυτό, μας έχει τεθεί πολλές φορές. Πάντα υπήρχε συνεχής διάλογος μεταξύ μας, αλλά και κόντρες. Συνήθως μετά από κάθε κόντρα, προέκυπτε κάτι θετικό. Ποτέ δεν γραφόταν κάτι, χωρίς την κοινή αποδοχή.

Η λογοτεχνία μπορεί να είναι μια κοινωνική πράξη;

     Υπό την έννοια, ότι μπορεί κάποιος διαβάζοντας ένα βιβλίο να ταξιδέψει σε άλλες εποχές ή και χώρες, έστω και φανταστικές, ναι, είναι σημαντικό. Και πολύ περισσότερο όταν το συγκεκριμένο ανάγνωσμα, σε βάζει στη διαδικασία της σκέψης  και της ενδοσκόπησης.

Ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;

     Άπειρη χαρά και συγκίνηση. Όπως και με το δεύτερο και με κάθε επόμενο που θα έρθει.

Σας μοιάζει κάποιος από τους ήρωες σας;

     Ναι… όπως και χαρακτήρες που γνώρισα κατά καιρούς.

Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας;

     Δύο φίλες μου, που δίνω μεγάλη βάση στη γνώμη τους, μια που είναι σχετικές με το χώρο της λογοτεχνίας.

Γράφοντας έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;

     Όταν άρχισα να γράφω για πρώτη φορά, συνειδητοποίησα πόσο πολύ αγαπούσα αυτό που έκανα.

Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;

     Φυσικά και μου αρέσει η ανταλλαγή απόψεων, οι τεκμηριωμένες ενστάσεις καθώς και η καλοπροαίρετη κριτική.

Σας ευχαριστώ!

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΑ ΑΝΟΙΧΤΑ

ANDREA CAMILLERI

Μετάφραση: ΦΩΤΕΙΝΗ ΖΕΡΒΟΥ

Εκδόσεις: ΠΑΤΑΚΗΣ

Σελ. 366, Οκτώβριος 2017

     Ένα ακόμη βιβλίο του μοναδικού Α. Καμιλλέρι, κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες. Περιλαμβάνει οκτώ ιστορίες στις οποίες ενεπλάκη και διαλεύκανε ο επιθεωρητής Μονταλμπάνο.

     Ο χώρος που διαδραματίζονται οι ιστορίες είναι και πάλι η (φανταστική) σικελική πόλη Βιγκάτα, με τους κουτοπόνηρους, αγαθούς, μικροκομπιναδόρους, χωρατατζήδες κατοίκους, που μοιάζουν πολύ με τους κατοίκους πολλών ελληνικών επαρχιακών πόλεων. Μόνο που στις ελληνικές πόλεις, απουσιάζει η βαριά σκιά της Μαφίας, που πολλές φορές διαμορφώνει συμπεριφορές και ρυθμίζει καταστάσεις.

     Συνεργάτες του Μονταλμπάνο είναι πάντα οι ίδιοι. Ο Ντομένικο (Μίμι) Αουτζέλλο, αδιόρθωτος γυναικάς και γνώστης των μυστικών της ζωής κάθε όμορφης ελεύθερης και παντρεμένης γυναίκας της περιοχής. Ο Τζουζέπε Φάτσιο, που είναι πάντα πιστός στο καθήκον και του αρέσει να ερευνά και να αναφέρει στο «αφεντικό» του, με ληξιαρχική ακρίβεια τα στοιχεία όσων εμπλέκονται σε κάποια υπόθεση. Ο είρωνας, γκρινιάρης, αθυρόστομος ιατροδικαστής Πασκουάνο, που περιμένει με αδημονία, όπως λέει, τη μέρα που θα κάνει τη νεκροψία του Μονταλμπάνο, αλλά που μπροστά σε ένα κουτί με κανόλι (τοπικό σικελικό γλυκό), αίρονται όλες του οι παραξενιές. Και φυσικά ο μοναδικός Αγκατίνο Καταρέλα, εξπέρ στους υπολογιστές, που έχει ιδιόρρυθμο τρόπο έκφρασης, την κακή συνήθεια να… βροντάει τις πόρτες και επίσης έχει μια παράξενη σχέση με τα ονόματα.

    Σημαντικό ρόλο στη ζωή του δύστροπου, ευερέθιστου, καλοφαγά, σοβαρού, υπεύθυνου στη δουλειά του-εκτός κι αν αφορά την υπογραφή εγγράφων-με αλάθητο ένστικτο και ερευνητικό δαιμόνιο επιθεωρητή, παίζουν και δύο γυναίκες: Η Αντελίνα, παραδουλεύτρα και μαγείρισσα του και η  Λίβια, επίσημη αγαπημένη του επιθεωρητή, που ζει και εργάζεται στον ιταλικό βορρά-κάπου κοντά στη Γένοβα-αλλά επισκέπτεται κάθε τόσο τη Βιγκάτα. Το πρόβλημα είναι ότι οι δύο γυναίκες δεν συμπαθούν η μία την άλλη, γι’ αυτό όταν έρχεται η Λίβια, η Αντελίνα παίρνει άδεια, με αποτέλεσμα ο Μονταλμπάνο να στερείται την εξαιρετική μαγειρική της.

    Να κάνω εδώ μια παρένθεση για να αναφερθώ στην τηλεοπτική σειρά της RAI, «Il Commissario Montalbano», που προβάλλεται τώρα στην Ελλάδα, δηλ. με καθυστέρηση αρκετών ετών και στην οποία έχει γίνει πολύ επιτυχημένο casting. Ειδικά οι επιλογές του Μαρτσέλο Περάκιο (έφυγε από τη ζωή το καλοκαίρι του 2017) στο ρόλο του ιατροδικαστή Πασκουάνο και του Άντζελο Ρούσο στο ρόλο του Καταρέλα είναι οι καλύτερες δυνατές. Δείτε έστω κι ένα επεισόδιο και θα καταλάβετε τι εννοώ.

     Ο συγγραφέας, κατά την προσφιλή του συνήθεια, ακόμη και σε αυτές τις μικρές ιστορίες, με κάποιες παρεμβάσεις, σχολιάζει και στηλιτεύει τη διαφθορά που εμφιλοχωρεί στο πολιτικό σύστημα. «Ήταν ένα δημόσιο έργο που δεν πρόσφερε κανένα απολύτως όφελος στους πολίτες, όπως τα περισσότερα έργα άλλωστε που γίνονταν εκείνα τα χρόνια, ήταν χρήσιμο μόνο για τους πολιτικούς που είχαν επιβάλλει την κατασκευή του, για να μπορέσουν να βάλουν στην τσέπη τη μίζα και στους εργολάβους που το είχαν κατασκευάσει, για να κερδίσουν από τα υλικά που θα χρησιμοποιούσαν. Πράγματι, μερικούς μήνες αργότερα, εξαιτίας της κακής κατασκευής είχαν δημιουργηθεί ρωγμές και από παντού έσταζαν νερά, η υπόγεια διάβαση είχε μετατραπεί σε κάτι μεταξύ λιμνούλας και δημόσιων ουρητηρίων. Ελάχιστοι τη χρησιμοποιούσαν».

     Μια εξαιρετική συλλογή αστυνομικών διηγημάτων, από τον αριστοτέχνη του είδους ιταλό συγγραφέα, Αντρέα Καμιλλέρι.