ΜΥΘΟΙ, ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΒΟΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΜ. 2

ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗΣ
Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ
Σελ. 317, Οκτώβριος 2024

      Μετά την μεγάλη ανταπόκριση που είχε στο αναγνωστικό κοινό το βιβλίο «Μύθοι, Παρεξηγήσεις Και Άβολες Αλήθειες Της Ελληνικής Ιστορίας», κυκλοφόρησε και δεύτερος τόμος, μεγαλύτερος σε αριθμό σελίδων. «Η απήχηση του ήταν τέτοια, που οι ιθύνοντες του εκδοτικού οίκου, με παρακίνησαν άμεσα να υπάρξει συνέχεια».

     Ο συγγραφέας του, Δρ. Ιστορίας, Στ. Παναγιωτίδης, αρχικά εξέφρασε αντιρρήσεις. Θεωρούσε ότι το θέμα είχε εξαντληθεί. Όταν όμως το ξανασκέφτηκε πιο ήρεμα και εμπεριστατωμένα, κατάλαβε ότι «Είχαν δίκιο. Ο δημόσιος διάλογος και η συλλογική ιστορική συνείδηση στην Ελλάδα κουβαλάνε μέσα τους περισσότερα διαστρεβλωμένα γεγονότα από όσα νόμιζα. Σύντομα λοιπόν διαπίστωσα πως είχα αρκετό υλικό στη διάθεσή μου.

     Ο δεύτερος τόμος είναι χωρισμένος σε τρία κεφάλαια. Το πρώτο με τίτλο «Αρχαίοι Και Μέσοι Χρόνοι Έμπλεοι Μύθων», περιλαμβάνει υποκεφάλαια μεταξύ άλλων, για το απολίθωμα κρανίου που βρέθηκε σε σπήλαιο στα Πετράλωνα Χαλκιδικής και την χρονολόγησή του, για την γλώσσα των Μινωιτών, για την αντιμετώπιση της ομοφυλοφιλίας στην αρχαία Ελλάδα, για τον Αρχιμήδη που δεν αναφώνησε το «Εύρηκα», για την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του Μεγ. Κωνσταντίνου που η Εκκλησία τον ανακήρυξε «άγιο» αν και υπήρξε παιδοκτόνος, συζυγοκτόνος και διέπραξε ή διέταξε τη δολοφονία πολιτικών του αντιπάλων, κ.ά.

     Στο δεύτερο κεφάλαιο «Μύθοι Των Νεώτερων Χρόνων», εξετάζεται η καταγωγή του Ναπολέοντα, που κάποιοι τον θέλουν να είναι… Μανιάτης, ζητήματα που αφορούν την οθωμανοκρατία, οι Χιώτες κι αν πήγαιναν δύο-δύο, η ιστορία της ελληνικής σημαίας και η σχέση της με την αντίστοιχη της Βρετανικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών, το πόσο θερμός φιλέλληνας υπήρξε ο Β. Ουγκώ, καθώς και η ιστορία του κλαρίνου, του αγαπημένου μουσικού οργάνου των Ελλήνων.

     Τέλος, το τρίτο και μεγαλύτερο σε έκταση κεφάλαιο, «Μύθοι Της Σύγχρονης Και Της Πρόσφατης Ιστορίας», έχει ανάμεσα στα άλλα, υποκεφάλαια που αναφέρονται στην διαμάχη των δημοτικιστών με τους υπέρμαχους της καθαρεύουσας, τους Έλληνες μετανάστες στην Αμερική, την φήμη που είχαν και τον ρατσισμό που χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν, τον Εθνικό Διχασμό, την εκστρατεία στη Μικρά Ασία και το «κρυμμένο αίμα», την κατοχή, την Εθνική Αντίσταση και τον εμφύλιο που ακολούθησε λόγω της Λευκής τρομοκρατίας που εξαπέλυσαν δοσίλογοι και ταγματασφαλίτες, που αντί να σαπίζουν στις φυλακές υπήρξαν πυλώνες του καθεστώτος, την υπόθεση Πολκ, τη Χούντα και τις εσωτερικές αντιφάσεις της, τον Αλέξανδρο Παναγούλη, αλλά και πιο σύγχρονα γεγονότα, άλλα αστεία άλλα πιο σοβαρά, της περιόδου της Μεταπολίτευσης.

     Ο Στ. Παναγιωτίδης, αντιμετωπίζει καυτά θέματα της ελληνικής Ιστορίας, ειδικά της νεώτερης, με νηφαλιότητα, γνώση, επιστημονική επάρκεια και ξεχωριστή προσοχή. «Πρέπει να μιλάς για την Ιστορία με αγάπη και σεβασμό. Να αφηγείσαι την Ιστορία στους ανθρώπους με αγάπη και σεβασμό γι’ αυτούς, για τις ιδέες και τις ευαισθησίες τους. Ειδικά όταν πρόκειται για εθνικούς μύθους. Γιατί όταν τους καλείς να προβληματιστούν γι’ αυτούς τους μύθους, τελικά τους καλείς να προβληματιστούν για τον ίδιο τους τον εαυτό. Και για να το πετύχεις αυτό, πρέπει και εσύ να αγαπάς την αλήθεια και να πιστεύεις ότι από την αποκάλυψή της, ο κόσμος στο τέλος γίνεται καλύτερος, επειδή γίνεται πιο ελεύθερος». 

     Και ο δεύτερος τόμος είναι εξίσου αξιόλογος με τον πρώτο. Κι αυτός βοηθά να προαχθεί η αυτογνωσία των Ελλήνων και να ξεπεραστεί η ιστορική πλάνη, για αυτό και πρέπει να διαβαστεί από όσους περισσότερους είναι δυνατό.

     Το βιβλίο συμπληρώνει ενδεικτική βιβλιογραφία και παραπομπές σε διαδικτυακές πηγές.

     Παρουσίαση του βιβλίου, θα γίνει σήμερα, Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2024, στη Νάουσα, στο βιβλιοπωλείο Bookstagram στις 18.30. Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο υποφαινόμενος, o Νίκος Μίλης, εκπαιδευτικός, ερευνητής τοπικής Ιστορίας και ο συγγραφέας. Θα συντονίσει η Ραφαηλία Φανή Γκίνογλου, αρχαιολόγος.      

      

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΜΟΣΧΟΥ

           Η Κωνσταντίνα Μόσχου γεννήθηκε στην Αθήνα και εργάστηκε σε έντυπα ημερήσια και περιοδικά ΜΜΕ. Το 2008 εκδίδει το πρώτο της βιβλίο και συνεχίζει εναλλάσσοντας λογοτεχνικά είδη. Παράλληλα αρθρογραφεί με αντικείμενο τη λογοτεχνία. Διηγήματα και αφηγήματά της, δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες. Έργα της: «Ο Θησαυρός Του Ποσειδώνα» (παιδικό, 2008, Εκδ. Μ. Σιδέρη), «Αγάπησα Τον Δολοφόνο Μου» (2011, Εκδ. Μ. Σιδέρη), «Η Πόλη Της Υδράηρας» (2012, Εκδ. Μ. Σιδέρη), «Όλα Για Τη Ζωή Μου» (2013, Εκδ. Μ. Σιδέρη), «Όσο Υπάρχει Ανατολή» (2014, Εκδ. Μ. Σιδέρη), «Λέμον Πάι» (2018, Εκδ. Μ. Σιδέρη), «Σταχτόνερο» (2019, Bell), «Οι Κυρίες Με Τα Τιρκουάζ» (2020, Bell), «Γεράκια Στο Κλουβί» (2021, Bell), «Ραντεβού Στου Μπο» (2022, Bell), «Μέρσι» (2024, Bell), Συμμετοχή σε συλλογικό έργο: «Ο Τόπος Πρόδωσε Τον Ένοχο» (2014, Τόπος).      

     Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας «Μέρσι»;

     Κάθε φορά ψάχνω για μια πρωτότυπη ιστορία στην οποία εμπλέκω τον ήρωά μου. Τυχαία λοιπόν διάβασα μια πληροφορία για τον Μπελτράκι, που χρησιμοποίησε δυστυχώς το ταλέντο του για να πλαστογραφήσει πίνακες μεγάλων ζωγράφων. Αμέσως ζωντάνεψε η ιδέα για να γράψω για ένα τόσο ενδιαφέρον θέμα, όπως είναι ο περίγυρος, καλός ή κακός, στον χώρο της Τέχνης.

     Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με αυτό και ποιο είναι αυτό;

     Το πιο βασικό μήνυμα είναι η ανεξέλεγκτη οικειοποίηση ιδεών και έργων, η πνευματική και καλλιτεχνική κλοπή. Είναι κάτι που βρήκε πρόσφορο έδαφος στην εποχή μας της ταχύτατης εξάπλωσης της πληροφορίας , έτσι ώστε να μη μπορεί να διασταυρωθεί τι είναι αλήθεια και τι ψέμα, να μη μπορεί να αποδειχθεί σε ποιον ανήκει η αρχική ιδέα. Είναι πραγματικά πολύ χειρότερο από το να κλέψεις κάτι υλικό.

     Είναι οριστική η αποχώρηση του χαρακτήρα τεσσάρων αστυνομικών σας μυθιστορημάτων Στάθη Παντελιά ή υπάρχει περίπτωση να επανεμφανιστεί στο μέλλον;

     Ο κεντρικός χαρακτήρας Στάθης Παντελιάς που εμφανίστηκε στο «Λέμον Πάι» για πρώτη φορά, και συνέχισε με το «Οι κυρίες με τα Τιρκουάζ», «Ραντεβού στου Μπο», και «Μέρσι», διέγραψε μια πορεία όπου εξελίσσεται διαρκώς. Θεώρησα πως στο πρόσφατο βιβλίο έπρεπε να φτάσει στην αυτογνωσία, πως δηλαδή μπορεί να καταφέρει πολλά, αλλά όχι τα πάντα. Παίρνει λοιπόν μαζί του αυτή τη διαπίστωση, μαζί με το χιούμορ που τον χαρακτηρίζει, και μας αφήνει για λίγο. Ίσως κάνει την επανεμφάνισή του, το τέλος είναι ανοιχτό και μη προδιαγεγραμμένο.

     Στη συγγραφική σας πορεία, έχετε ασχοληθεί με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας. Η μεταπήδηση από είδος σε είδος είναι μια πρόκληση που βάζετε στον εαυτό σας;

     Η μεταπήδηση αυτή εμπεριέχει ένα ρίσκο. Χάνεις ένα κομμάτι του αναγνωστικού σου κοινού, για να κερδίσεις ένα άλλο. Προσωπικά θεωρώ ότι δεν είναι μια πρόκληση, αλλά μια ανάγκη. Όπως ένας αναγνώστης δεν μπορεί να διαβάζει προσκολλημένος σε ένα είδος γιατί χάνει το σύνολο της λογοτεχνίας, το ίδιο αισθάνομαι κι εγώ ως συγγραφέας.

     Η λογοτεχνία μπορεί να είναι μια κοινωνική πράξη;

     Η λογοτεχνία είναι ο τρόπος για να καταλάβεις τους ανθρώπους και τα κοινωνικά προβλήματα, έτσι ώστε να γίνεις καλύτερος, με μοίρασμα της σκέψης σου, με ωραίες συζητήσεις, ανάλογα βέβαια με το ποιόν και το ήθος του συγγραφέα. Επομένως, η λογοτεχνία, ακόμα και αν αναφέρεται σε φανταστικές κοινωνίες ή οντότητες, αποτελεί κοινωνική πράξη.

     Μπορεί η λογοτεχνία να δρομολογήσει αλλαγές σε κοινωνικό επίπεδο;

     Εμμέσως μπορεί. Έστω κι αν δεν έχει τη δυνατότητα να νικήσει με τις λέξεις κάθε αντιξοότητα και παραδοξότητα σε μια συγκεκριμένη κοινωνία, μπορεί ωστόσο να δώσει τροφή για σκέψη. Στην ουσία όμως, οι σκέψεις είναι πιο δυνατές από τις λέξεις, γιατί εδώ χρειάζεται σε κάποιον να αφουγκραστεί τον ίδιο του τον εαυτό, ψάχνοντας αλλαγές από μέσα προς τα έξω και αντιστρόφως.

     Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε συγγραφέας;

     Είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι συγγραφείς γράφουν από μικρή ηλικία, χωρίς να έχουν συνειδητοποιήσει τι ακριβώς κάνουν, είναι ένα χόμπι. Το ίδιο εξακολουθεί να είναι και σήμερα για μένα, απλώς γίνεται πιο συγκροτημένα.

Ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;

     Για την ιστορία, το πρώτο μου βιβλίο ήταν η παιδική περιπέτεια «Ο θησαυρός του Ποσειδώνα». Αυτά τα συναισθήματα δεν περιγράφονται, μοιάζουν λίγο με της μάνας που αγγίζει για πρώτη φορά το παιδί της, χωρίς βέβαια να φτάνουν σε αυτό το επίπεδο στοργής. Είχα μέχρι τότε εμπειρία σε εφημερίδες και περιοδικά, ήξερα πώς είναι να δεις τυπωμένο κάτι δικό σου. Αλλά σε βιβλίο είναι διαφορετικά, η λογοτεχνία έχει την ιδιαιτερότητα να σου χαρίζει απίστευτες συγκινήσεις.

     Τι συμβαίνει στους ήρωες των βιβλίων σας, όταν τελειώνει η συγγραφή;

     Όταν τελειώνει ένα βιβλίο, αποχαιρετώ τους ήρωες όπως έναν δικό μου άνθρωπο. Ξέρω όμως ότι είναι καλό  που τους άφησα, αρκετά τους ταλαιπώρησα, τώρα μπορούν να βρουν τον δρόμο τους. Αρκετά συχνά μπαίνω στον πειρασμό να τους επαναφέρω με ένα νέο βιβλίο, όπως στο «Γεράκια στο κλουβί», κάτι που δεν αποτόλμησα.

     Έχετε βιώσει συναισθήματα παρόμοια με αυτά των ηρώων σας;

     Φυσικά δεν έχω ζήσει παρόμοιες καταστάσεις, αφού οι  μυθιστορηματικοί ήρωες είναι αποκυήματα φαντασίας, και συνήθως αγγίζουν την υπερβολή, τόσο στα βιώματά τους, όσο και στα συναισθήματά τους. Επομένως, σκύβω πάνω στον κάθε ήρωα και τον αφουγκράζομαι, εισπράττω τα συναισθήματά του, αλλιώς δεν θα μπορούσα να περιγράψω κάτι που δεν έχω βιώσει.

     Σας μοιάζει κάποιος από τους ήρωες σας;

     Ίσως κάπου να υπάρχουν ομοιότητες, που εγώ να μην έχω αντιληφθεί ως τώρα. Η συνήθης τακτική των συγγραφέων είναι να παρατηρείς τους ανθρώπους και να παίρνεις κάτι από εκείνους, ώστε να το χρησιμοποιήσεις σε κάποιο βιβλίο. Και σε μένα λοιπόν υπάρχουν κάπως «πειραγμένοι» χαρακτήρες. Δεν επιτρέπω όμως ποτέ να εισχωρήσουν στα κείμενά μου η αισχρότητα και το σπλάτερ, και ίσως εδώ μπαίνει ένα κομμάτι του δικού μου χαρακτήρα.

     Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;

     Πάντοτε η συγγραφή λειτουργεί ανατρεπτικά, γιατί η σκέψη φέρνει αλυσιδωτές αντιδράσεις. Στο κάθε βιβλίο εμφανίζεται κάτι δυνατό και αναπάντεχο που σε παρασύρει να το δεις με διαφορετική οπτική, σε κάθε ιστορία υπάρχει το ερώτημα «τι θα έκανες εσύ στη θέση του ήρωα».

     Σε συζητήσεις με αναγνώστες, έτυχε να σας «υποδείξουν» πτυχές του έργου σας, που εσείς δεν είχατε φανταστεί ότι υπάρχουν;

     Ο κάθε αναγνώστης διαβάζει κάνοντας συνειρμούς, κι έτσι είναι σαν να ξαναγράφει το βιβλίο από την αρχή. Πολλές φορές αντιλαμβάνονται κάτι βαθύτερο, κάτι ασυνείδητα γραμμένο από τον συγγραφέα. Μου έχει συμβεί λοιπόν να βλέπω πως ανακαλύπτουν ουσιώδεις παραμέτρους που εγώ δεν είχα σκεφτεί αρχικά. Και αυτό είναι η πραγματική ανταμοιβή μου, να μιλώ με ουσιαστικούς αναγνώστες. Ένας από τους λόγους που αγαπώ την επικοινωνία μαζί τους.

     Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη, το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες, ετοιμάζετε κάτι άλλο; Έχετε «υλικό» έτοιμο στο συρτάρι σας;

     Υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν κείμενα δουλεμένα ή όχι. Ένα από αυτά που ολοκλήρωσα, έχει ήδη πάρει τον δρόμο για ανάγνωση και αξιολόγηση, και ελπίζω σύντομα να βγει στην κυκλοφορία. Πρόκειται για κάτι διαφορετικό και ίσως είναι αυτό που απαντά σε προηγούμενο ερώτημά σας, σχετικά με το βιβλίο που ανατρέπει κάποια πεποίθηση του συγγραφέα. Ίσως και του αναγνωστικού κοινού.

Σας ευχαριστώ πολύ!

ΤΟ ΑΛΛΟ ΚΟΡΙΤΣΙ

ΕΙΡΗΝΗ ΒΑΡΔΑΚΗ
Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ
Σελ. 468, Μάιος 2024

      Στο χώρο του ψυχολογικού θρίλερ, κινείται και το νέο μυθιστόρημα της Ε. Βαρδάκη που έχει τίτλο «Το Άλλο Κορίτσι» κι έχει θέμα την σεξουαλική κακοποίηση και τις ολέθριες συνέπειες που προκαλεί  στην ψυχική ισορροπία των θυμάτων.

     Κεντρικοί χαρακτήρες είναι μια νέα γυναίκα, η Χαρά και μια δεκαεξάχρονη έφηβη η Μία, οι οποίες υπέστησαν κακοποίηση και προσπαθούν να ξαναβάλουν-αν μπορούν- τη ζωή τους σε τάξη και να συνεχίσουν.

     Όταν η Χαρά κατήγγειλε αυτό που της συνέβη, ξέσπασε ένα κύμα συμπαράσταση. Κι επειδή ο δράστης ήταν ένα είδωλο της νεολαίας, ο Zodiac, η συμπαράσταση του κόσμου ήταν πιο έντονη. Ο Zodiac συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση.

     Όταν κάτι ανάλογο κατήγγειλε μερικά χρόνια αργότερα η Μία (Αδαμαντία ήταν το όνομά της), η συμπαράσταση ήταν το ίδιο μαζική κι έντονη. «Είναι λογικό. Απολύτως λογικό. Με την ιστορία της Μίας ταυτίστηκε κάθε κορίτσι, έκλαψε κάθε γονιός. Έπαθε εκείνο που απεύχονται όλοι και που τελικά μπορεί να συμβεί στον καθένα». Η Μία προερχόταν από φτωχική οικογένεια και είχε χαμηλή αυτοεκτίμηση. Μέχρι τότε αισθανόταν «παρίας».

«Στην τάξη μας είμαστε είκοσι δύο μαθητές. Θεωρητικά θα μπορούσα να έχω είκοσι έναν φίλους. Όμως δεν έχω κανέναν. Σχεδόν κανέναν. Καμιά φορά κάνω παρέα με τη Φώφη τη λοξή. Τη λένε λοξή γιατί είναι πολύ περίεργη και βαθιά εσωστρεφής. Εμένα με λένε φρικιό. Η Μία το φρικιό. Εγώ δεν είμαι καθόλου εσωστρεφής από το φύση μου, όμως μένω κλεισμένη στον εαυτό μου γιατί δεν έχω κανέναν άλλο πέρα από αυτόν». Μετά τον βιασμό της όμως, τα πράγματα αλλάζουν άρδην. Πέρα από τη συμπαράσταση του κόσμου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι συμμαθητές της που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν μάλλον εχθρικοί απέναντί της, την περιβάλλουν με αγάπη, προσοχή και φροντίδα.

     Η Μία κατήγγειλε ότι δέχτηκε επίθεση σε ένα πάρκο από δύο άγνωστους. Την εξιχνίαση της υπόθεσης έχει αναλάβει ο –γνωστός από προηγούμενα μυθιστορήματα της συγγραφέως- αστυνόμος Δαβάκης και η ομάδα του. Όμως στις έρευνες δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου πρόοδος. Και «υπεύθυνη» γι’ αυτό είναι η ίδια η Μία. Η οποία εκτός του ότι αρνείται να πει οτιδήποτε, ενεργώντας μάλλον χωρίς να το καλοσκεφτεί, λίγο πριν καταγγείλει τον βιασμό, έκανε μπάνιο κι έπλυνε τα ρούχα που φορούσε με αποτέλεσμα να είναι αδύνατο να εντοπιστεί το DNA των δραστών.

     Όμως ο Δαβάκης είναι αποφασισμένος να παρακάμψει την σιωπή της Μίας και να φτάσει στη λύση…

     Έχω παρακολουθήσει σχεδόν το σύνολο του έργου της Ειρήνης Βαρδάκη και θέλω να τονίσω ότι σε αυτό το μυθιστόρημα,  η γραφή της είναι πιο ώριμη από ποτέ. Πέρα από την ξεχωριστή δομή της ιστορίας και τους καλοδουλεμένους χαρακτήρες, ο τρόπος που χειρίστηκε το φλέγον θέμα του βιασμού και των ψυχολογικών επιπτώσεών του, είναι εντυπωσιακός! Το «Άλλο Κορίτσι» είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο!         

ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΧΙΜΑΙΡΑ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΙΑΡΕΝΤΖΙΔΗΣ
Εκδόσεις ΠΗΓΗ
Σελ. 469, Απρίλιος 2024

      Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με έντονα στοιχεία της λογοτεχνίας του φανταστικού, είναι το «Σκοτεινή Χίμαιρα» του Β. Γιαρεντζίδη.

     Ο Αλέξανδρος Αυγέρης, αφού υπηρέτησε για αρκετά χρόνια στην Ασφάλεια της Θεσσαλονίκης κι επειδή συμμετείχε ενεργά στη διαλεύκανση πολλών εγκληματικών ενεργειών, προήχθη στο βαθμό του Αστυνομικού Υποδιευθυντή και μετατέθηκε στην Κατερίνη, για να αναλάβει τη διοίκηση της Υποδιεύθυνσης Ασφαλείας της πόλης.

     Λίγες μέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, αργά ένα βράδυ με κακές καιρικές συνθήκες, βρίσκεται ακόμη στο γραφείο του. «Κοίταξα το ρολόι μου. Είχε πάει έντεκα παρά δέκα το βράδυ και δεν είχα σηκώσει κεφάλι από το πρωί, από τους ογκώδεις φακέλους που μελετούσα. Ήταν όμως απαραίτητο, γιατί ως νέος διοικητής έπρεπε να ενημερωθώ για τα τρέχοντα ζητήματα εγκληματικότητας, κι όχι μόνο, της πόλης και του ευρύτερου νομού».

     Παρά την ακατάλληλη ώρα και τις καιρικές συνθήκες, ο αξιωματικός υπηρεσίας τον ενημερώνει ότι κάποιος ηλικιωμένος κύριος επιμένει φορτικά να τον δει και να κάνει μια καταγγελία. «Συνηθιζόταν στην Υπηρεσία οι καταγγελίες να αξιολογούνται πρώτα από τον αξιωματικό υπηρεσίας της βάρδιας και μετά να διαβιβάζονται στον αρμόδιο αξιωματικό ή αν ήταν πολύ σοβαρές και στον διοικητή».  

     Ο Αυγέρης δέχεται να τον δει και να τον ακούσει. Ο ηλικιωμένος που συστήθηκε ως Συμεών Σαμαράς, καταγγέλλει ότι η πιο ευκατάστατη οικογένεια του χωριού Σκοτεινά ή Μόρνα όπως ήταν η παλαιότερη ονομασία του, η οικογένεια Ασβεστά, κρατάει «φυλακισμένη» στο αρχοντικό της, μια έφηβη! «Έμαθα πριν κάμποσο καιρό ότι υπάρχει και μια κόρη. Μικρή κοπέλα είναι. Στα δεκαεπτά, δεκαοκτώ, θα σε γελάσω. Μάλλον από κάποιο γιο παράνομο παιδί, γιατί μάνα δεν υπάρχει […] Αυτό το κορίτσι δεν εμφανίζεται ποτέ. Το έχουν κλειδωμένο σε ένα υπόγειο σαν το ζώο, εδώ και πολλά χρόνια. Από πολύ μικρό. Φως ήλιου δεν είδε. Δεν ξέρω τι το ταΐζουν και τι άλλο του κάνουν, αλλά το παιδί είναι σε κακή κατάσταση. Έτοιμο να πεθάνει εκεί κάτω στα μπουντρούμια».

     Η καταγγελία είναι πολύ σοβαρή και αφορά μια από τις πιο επιφανείς οικογένειες της περιοχής. Γι’ αυτό ο Αυγέρης, πριν προβεί σε οποιαδήποτε επίσημη ενέργεια, αποφασίζει με προτροπή του Σαμαρά, να διαπιστώσει κρυφά, αν η καταγγελία αληθεύει. Ένα βράδυ, θα πλησιάσει με την κάλυψη του σκοταδιού το αρχοντικό και θα διαπιστώσει μέσα από ένα μικρό φεγγίτη του υπογείου, ότι πράγματι εκεί βρίσκεται αλυσοδεμένη μια κοπέλα. Αυτή όμως είναι μια απόφαση, που θα ανατρέψει για πάντα τη ζωή του…

     Η «Σκοτεινή Χίμαιρα» είναι μια ευφάνταστη ιστορία, που αντλεί την έμπνευση από θρύλους της Πιερίας. Ο συγγραφέας, συνδυάζοντας με ιδανικό τρόπο το αστυνομικό μυθιστόρημα με παραφυσικά φαινόμενα και σκιαγραφώντας διεισδυτικά τους χαρακτήρες του, δημιουργεί ένα ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτο και αξιόλογο αποτέλεσμα!    

ΜέΡΣΙ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΜΟΣΧΟΥ

Εκδόσεις BELL

Σελ. 310, Ιούλιος 2024

      Το τρίτο- και πολύ πιθανό τελευταίο- μυθιστόρημα, με κεντρικό χαρακτήρα τον ιδιωτικό ερευνητή Στάθη Παντελιά, είναι το «Μέρσι» που θα μας απασχολήσει στη σημερινή παρουσίαση.

     Ο ζωγράφος Τζάνι Μπόνταλης, επισκέφθηκε μια Δευτέρα το γραφείο του ντετέκτιβ Σ. Παντελιά. «Ο πελάτης ήταν ένας σαραντάρης καλοβαλμένος κύριος, με μια εκκεντρική πινελιά στο ντύσιμο και στην εμφάνιση του, και μια κίνηση αγέρωχη και ποζάτη, που του προσέδιδε έναν αέρα διασημότητας. Φαινόταν ολοκάθαρα ενοχλημένος-επιεικώς απαράδεκτο να μην τον αναγνωρίζει κάποιος, στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς. Το όνομά του ανήκε πλέον στην παγκόσμια κληρονομιά της Τέχνης».

     Έχει λάβει ένα σημείωμα, σύμφωνα με το οποίο, κάποιοι έχουν απαγάγει τη γυναίκα του. «Ονομάζεται Μερσέντες Αλόνσο, παντρευτήκαμε πριν από δύο χρόνια περίπου. Α, η αγαπημένη μου Μέρσι, όλα σκατά τα έκανε στη ζωή μας, πως τα κατάφερε; Ήταν ανάγκη να την απαγάγουν; Σήμερα; Σήμερα το πρωί; Την πιο ακατάλληλη στιγμή, τώρα που ξεκινά η έκθεση;».

     Δίνει περιθώριο στον Παντελιά μια βδομάδα για να τη βρει, αφού πρώτα του κατέβαλλε μια διόλου ευκαταφρόνητη προκαταβολή για τα έξοδά του. Ο Μπόνταλης βέβαια, δεν παραλείπει να του αναφέρει τις υποψίες του, ότι την απαγωγή μπορεί να την «έστησε» η ίδια η Αλόνσο. Οι σχέσεις τους δεν είναι και στο καλύτερο επίπεδο.  

     Οι «άκρες» του Παντελιά στην ΓΑΔΑ, του αποκαλύπτουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την ισπανίδα Αλόνσο. Η οποία, μετά από ένα διάστημα παραμονής στην Αγγλία «…γύρισε πίσω στην πατρίδα της και δούλεψε σκληρά το κορίτσι, έκανε τη συνοδό πολυτελείας. Μάλιστα. Με βάση τη Βαρκελώνη. Τώρα η βάση της είναι στη Μύκονο. Παντρεύτηκε πριν από δύο χρόνια το ζωγράφο Τζάνι Μπόνταλη και μάλλον του τα μασάει χοντρά η κυρία. Και του τα φοράει φυσικά.».

     Ο Παντελιάς, ξεκινά τις έρευνες και σύντομα θα βρεθεί σε έναν κυκεώνα στον οποίο εμπλέκονται πλαστοί πίνακες ζωγραφικής, εκτιμητές έργων τέχνης, ιδιοκτήτες γκαλερί, έφοροι μουσείων, διευθυντές οίκων δημοπρασιών, αλλά και κοντράκηδες, στοιχηματζήδες και μηχανόβιοι. Ένα «φονικό» πολυπλόκαμο κύκλωμα, που κάνει «δουλειές» πολλών εκατομμυρίων και που δεν θα διστάσει να προσπαθήσει να βγάλει από τη μέση τον Παντελιά, κι όποιον άλλο θελήσει να μπει εμπόδιο στα σχέδιά του.

     Όμως ο ντετέκτιβ με το ξεχωριστό παρελθόν, «με τον δικό του ηθικό κώδικα, με τον κομπασμό και την περηφάνια του, με τις περίεργες μεθόδους και το μαύρο χιούμορ, με το σεβασμό και την αγάπη του στις γυναίκες», αλλά και τους καλούς του φίλους που πάντα του παραστέκονται και τον βοηθούν, ξέρει τι πρέπει να κάνει για να βρει τον μίτο και να ξεμπλέξει το κουβάρι!