ΡΑΓΙΑΣ

ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΝΥΧΤΕΣ 1821
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ
Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ
Σελ. 525, Ιούνιος 2021

 

     Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο μυθιστόρημα του Γ. Καλπούζου με τίτλο «Ραγιάς». Διαδραματίζεται στην Πελοπόννησο, στα χρόνια της επανάστασης του 1821. Όταν οι Έλληνες δεν άντεχαν πια την άγρια καταπίεση και ξεσηκώθηκαν. «Κείνο που έμαθα είναι πως όταν ρίχνεσαι με το τουφέκι και το χαντζάρι στη μάχη, είσαι έτοιμος ν’ αποθάνεις, κι αυτό θα πει πως πια δεν θέλεις να είσαι ραγιάς». Δεν μπορούσαν πια να υφίστανται την στυγνή εκμετάλλευση από τους Οθωμανούς μπέηδες, αγάδες, πασάδες καθώς και τους κοτζαμπάσηδες και θέλησαν να διεκδικήσουν ελευθερία και μια  αξιοπρεπή ζωή. «Ξεπατώνονταν στη δουλειά απ’ τα χαράματα μέχρι να νυχτώσει. Γυναίκες με νεροφαγιές στα μούτρα που φάνταζαν στα τριάντα τους γριές, άντρες ωσάν παστοί απ’ τον ήλιο και φορεμένοι με ξεσχισμένα και χιλιομπαλωμένα σαλβάρια, παιδιά να κάμνεις αριθμητική στα κόκκαλα τους και γέροι ξεδοντιασμένοι, με μονάχα την πέτσα και το καύκαλο στο κεφάλι τους, στεγνοί σαν αποθαμένοι πριν την ώρα τους».

     Κεντρικός χαρακτήρας του μυθιστορήματος είναι ο Αγγελής, που μπήκε στον αγώνα από μικρός, αφού ένιωσε στο πετσί του το «ρεζίλεμα»- όπως το έλεγε. Έζησε πολλά από τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που συνέβησαν. Έχοντας αντίληψη- αν και η μόρφωσή του ήταν εντελώς στοιχειώδης- του ότι η μαρτυρία του θα ήταν πολύτιμη για τις επερχόμενες γενεές, αποφάσισε με την βοήθεια ενός «γραμματικού» να καταγράψει τις αναμνήσεις του. «Εν έτει 1825 και ημερομηνίαν 13 Δεκεμβρίου μ’ επισκέφθην εις την οικίαν μου ο Αγγελής και μου εζήτησε να καταγράψω μερικώς τον βίον του. Ήτο εύρωστος, ρωμαλέος και πολλά εύμορφος, εις διπλούν νεραϊδογέννητος από τον αείμνηστον Ηλία Μαυρομιχάλη. Όμως επέκεινα τραχύς και απρόβλεπτος […] Όσον αφορά τον νουν του, μεστωμένος, κι ας διάνυε μόνον το εικοστόν τέταρτο έτος την ηλικίας του. Ήρχισε να εξιστορεί στοματικώς και πότε να αναγιγνώσκει από τα ορνιθοσκαλίσματα του επί εννέα ημέρες.[…] Ο Αγγελής, καίτοι ο λόγος του εμπεριείχε περισσή χάριν, μεταπηδούσε από την μίαν χρονολογίαν εις την άλλην και αναμείγνυε τα γεγονότα, ενώ παρέλειπε ορισμένα ουσιώδη. Ούτως επιχείρησα να τα θέσω εις χρονολογικήν τάξιν όπου απαιτείτο και να επέμβω συμπληρωματικώς ή επεξηγηματικώς.».

     Μέσα από την αφήγηση του βίου του Αγγελή, περνάν τα πιο σημαντικά γεγονότα του αγώνα. Οι νίκες που έφερναν χαρές κι ελπίδα. Οι ήττες που σκορπούσαν στεναχώρια και καταστροφές. Η οργή που είχε αίτιο τις ραδιουργίες των πολιτικών, οι οποίες οδήγησαν στις άγριες εμφύλιες διαμάχες, που λίγο έλειψε να διασκορπίσουν στους τέσσερις ανέμους όσα κερδήθηκαν  με αίμα και θυσίες. Μόνο και μόνο για να ικανοποιηθούν προσωπικές φιλοδοξίες αλλά και να δημιουργηθεί ένα κράτος-λάφυρο που θα λυμαίνονται οι κοτζαμπάσηδες (200 χρόνια αργότερα και βλέπουμε ότι η νοοτροπία παραμένει ίδια) καθώς και η τάση για αθέμιτο πλουτισμό. Αλλά και σκηνές ηρωισμού, αυτοθυσίας και αγνής φιλοπατρίας. «Άμα λογαριάζεις για πατρίδα τον ένα και τον άλλο που διαφεντεύει, λαθεύεις. Εμείς θελήσαμε να φτιάξουμε πατρίδα, τη βάλαμε στο νου μας και θα της χρωστάμε μέχρι να βγει η ψυχή μας».

     Για μια ακόμη φορά, ο Γ. Καλπούζος, έγραψε ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα. Αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη από τις πρώτες σελίδες και κρατάει αδιάπτωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Η πλοκή είναι εξαιρετική, παρά το γεγονός, ότι ο συγγραφέας έπρεπε να ακολουθεί πιστά τη ροή των γεγονότων, που δημιουργούν ένα «ασφυκτικό» πλαίσιο, μέσα στο οποίο θα έπρεπε να κινηθεί. Οι μυθιστορηματικοί χαρακτήρες είναι μοναδικά σκιαγραφημένοι. Είναι εξαιρετικός ο τρόπος με τον οποίο ο Αγγελής, μεταμορφώνεται από ένας ατίθασος νέος, χάρη στην οξυδέρκεια του, αλλά και στη συνάντησή του με ανθρώπους που τον βοήθησαν να δει από άλλη οπτική τον κόσμο και όσα συνέβαιναν γύρω του, σε έναν άντρα νουνεχή και μυαλωμένο. Τα ιστορικά πρόσωπα, παρουσιάζονται με όλες τις αρετές και τα ελαττώματα τους, χωρίς ωραιοποιήσεις ή αποσιωπήσεις. Τα γεγονότα, δίνονται με σεβασμό την ιστορική αλήθεια, χωρίς τα «στρογγυλέματα» που πολλές φορές επιχειρεί η επίσημη Ιστορία. Η ικανότητα του Γ. Καλπούζου να περιγράφει συναισθήματα, τοπία, πολιτείες, γεγονότα (οι περιγραφές των μαχών με όλη τους την αγριότητα, είναι ολοζώντανες) παραμένει αναλλοίωτη, όπως και η ικανότητα, ενώ δεν γράφει σε συγκεκριμένο γλωσσικό ιδίωμα, χρησιμοποιώντας, λέξεις και εκφράσεις, να δίνει την «αίσθηση» της γλώσσας του τόπου και του χρόνου στα οποία αναφέρονται τα έργα του. Τέλος είναι  ξεχωριστός και ο τρόπος γραφής του Γ. Καλπούζου. Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα, που με εντυπωσίασε με τη δύναμή του. «Μέσα μου κυλούσαν λογιών λογιών ποτάμια. Χαρά, λύπη, ανακούφιση, συμπόνια, ταραχή, σαστιμάρα, ενοχές, συγκίνηση… Τσαλαβουτούσαν στην ίδια γούρνα αηδόνια και κοράκια».

     Ο «Ραγιάς» είναι ένα μυθιστόρημα που έχει πολλές αρετές και περιμένει τους αναγνώστες, για να τους ταξιδέψει στις σελίδες του.          

ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

SIMON WIESENTHAL
Επιμέλεια JOSEPH WECHBERG
Μετάφραση ΓΕΩΡΓΙΑ ΜΙΧΑ
Σελ. 333, Μάιος 2021

      Ο Σ. Βίζενταλ, (1908-2005), υπήρξε επιζών του Ολοκαυτώματος. Για την επιμονή του να ανακαλύψει που κρύβονταν οι επιφανείς ναζί που μετά την ήττα του Ράιχ και την απώλεια της δύναμης που τους έδιναν τα όπλα, έδειξαν ότι δεν ήταν παρά τρομαγμένα ανθρωπάκια που έψαχναν λαγούμια να χωθούν, ονομάστηκε «κυνηγός των Ναζί». Παράλληλα, προσπαθούσε να συγκεντρώσει ατράνταχτα στοιχεία, που θα γίνονταν αποδεκτά από τα δικαστήρια, ώστε οι δολοφόνοι αυτοί να καταδικαστούν, αλλά και να αποκαλυφθούν οι κρυψώνες όπου οι θρασύδειλοι ναζιστές, έκρυψαν να λάφυρα (έργα τέχνης, κοσμήματα, χρυσός) που συγκέντρωσαν από τη λεηλασία των περιουσιών ατόμων και χωρών, όπως η Ελλάδα, της οποίας ο χρυσός που φυλάσσονταν στην Τράπεζα της Ελλάδος, έκανε φτερά στη διάρκεια της Κατοχής.

     Λίγο μετά την απελευθέρωση τον Μάιο του 1945 του στρατοπέδου Μάουτχάουζεν όπου ήταν φυλακισμένος «… του πρότειναν να εργαστεί στο Τμήμα Εγκλημάτων Πολέμου του αμερικανικού στρατού στην Αυστρία, όπου θα βοηθούσε στον εντοπισμό των μελών των Ες Ες που είχαν κακοποιήσει τον ίδιο αλλά και χιλιάδες άλλους».

     Εργάστηκε για πολλά χρόνια με μεθοδικότητα, αν και οι πόροι που είχε ήταν ελάχιστοι. «Το πρώτο που έκανε ήταν να αρχίσει να δημιουργεί ένα ιστορικό αρχείο όσο ήταν ακόμη ζωντανή η μνήμη των αυτοπτών μαρτύρων […] Με τη βοήθεια λίγων φίλων, συγκρότησε ένα δίκτυο ανταποκριτών σε διάφορα στρατόπεδα. Δουλειά τους ήταν να παίρνουν συνέντευξη από κάθε πρώην κρατούμενο και να καταγράφουν ένορκες καταθέσεις για βίαιους φρουρούς των Ες Ες, μαρτυρίες για δολοφονίες, βασανιστήρια και άλλες προσωπικές μαρτυρίες».

     Στόχος του ήταν πάντα τα «μεγάλα ψάρια», «…σπανίως ασχολείται με εγκλήματα που διέπραξαν στρατιώτες ή μέλη του κόμματος. Όλοι σχεδόν οι «πελάτες» του, όπως ονομάζει τους εγκληματίες ναζί, είναι πρώην μέλη των Ες Ες. Η οργάνωση αυτή ήταν υπεύθυνη για τον θάνατο τουλάχιστον έντεκα εκατομμυρίων ανθρώπων, κυρίως αθώων, άμαχων αντρών, γυναικών και παιδιών…». Από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του, ήταν ο εντοπισμός και η μεταφορά του Άιχμαν στο Ισραήλ όπου δικάστηκε, ο εντοπισμός του Μένγκελε που όμως προστατευόταν από την κυβέρνηση της Παραγουάης όπου κρύβονταν σε μια από τις καλύτερα φυλασσόμενες περιοχές της χώρας, του Μπόρμαν κ.ά.

     Σκοπός του δεν ήταν η τυφλή εκδίκηση. Θεωρούσε τον εαυτό του «…ως άνθρωπο που έχει αποφασίσει να ζει για τους νεκρού, γι’ αυτούς που ζητούσαν τιμωρία, όχι εκδίκηση». Πίστευε πολύ στη διατήρηση της μνήμης. «… συνειδητοποίησα ότι δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Αν ξεχάσουμε όλοι μας, τότε μπορεί να συμβεί ξανά το ίδιο, σε είκοσι ή πενήντα ή εκατό χρόνια».

     Για να πετύχει όλα αυτά που προσδοκούσε, είχε να αντιπαλέψει την απροθυμία των Γερμανών κι Αυστριακών «να ακούνε γι’ αυτά τα πράγματα», ένα καλά οργανωμένο κι αφειδώς χρηματοδοτούμενο δίκτυο συμπαθούντων των ναζί  και πρώην μελών του κόμματος (το δίκτυο ΟΝΤΕΣΣΑ), που βοηθούσε να διαφεύγουν οι διωκόμενοι εγκληματίες, την θέληση πολλών ομοεθνών του να «ξεχάσουν», να απωθήσουν στη μνήμη τους τα όσα πέρασαν για να ξεκινήσουν μια καινούρια ζωή και την «απόλυτη σύγχυση που επικρατούσε στις διάφορες στρατιωτικές και πολιτικές αρχές στη Γερμανία τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια».

     Το πρώτο μέρος του βιβλίου, περιλαμβάνει ένα ενδιαφέρον και κατατοπιστικό κείμενο του επιμελητή του βιβλίου που έχει τίτλο «Ένα προφίλ του Σιμόν Βίζενταλ». Το δεύτερο μέρος περιλαμβάνει τις αναμνήσεις του Βίζενταλ, από όσα βίωσε και άκουσε όλα τα χρόνια που είχε θέσει τον εαυτό του, στην υπηρεσία ενός σκοπού: να συλληφθούν και να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη-η οποία σε πολλές περιπτώσεις δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων-όσοι περισσότεροι εγκληματίες ναζί ήταν δυνατό!

     Το βιβλίο που εκδόθηκε το 1967, αλλά είναι η πρώτη φορά που μεταφράζεται στα ελληνικά, αναφέρεται σε μια από τις πιο σκοτεινές περιόδους στην ανθρώπινη Ιστορία και στο μεγαλύτερο και μαζικότερο έγκλημα που έγινε ποτέ. Έγκλημα που δεν πρέπει να επαναληφθεί. Και για να γίνει αυτό, δεν πρέπει οι άνθρωποι να ξεχάσουν. Σ’ αυτό μας βοηθά αυτό το σπουδαίο βιβλίο.         

ΤΑ ΜΩΡΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

ΠΑΝΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
Εκδόσεις ΠΗΓΗ
Σελ. 426, Ιούλιος 2016

 

     Το βιβλίο που θα σας παρουσιάσω σήμερα, δεν ανήκει στην πρόσφατη εκδοτική παραγωγή. Είναι σχετικά παλιότερο. Είναι όμως αξιόλογο και γι’ αυτό θέλησα να κάνω μια αναφορά σε αυτό.

     Το μυθιστόρημα εκτυλίσσεται σε μια «μεγάλη επαρχιακή πρωτεύουσα του νεοελληνικού βορρά», το 2013, ενώ η οικονομική κρίση, «δείχνει τα δόντια της». Ο Γρηγόρης Μπέης επιστρέφει στη γενέτειρά του. «Μετά τις εξαιρετικές σπουδές του επέστρεψε και ξεκίνησε να κάνει πράξη το όνειρό του. Να συμβάλλει στην τοπική ανάπτυξη, μέσω της αναβάθμισης της κοινωνικής δικτύωσης». Είναι ένας άντρας που φαίνεται ότι έχει όλα εκείνα που δείχνουν ότι η επιτυχία γι’ αυτόν είναι μονόδρομος. Είναι νέος, όμορφος, με πρωτοποριακές ιδέες στον επιχειρηματικό τομέα, γιος βουλευτή και πρώην υπουργού που σημαίνει ότι έχει εύκολη πρόσβαση στα υψηλότερα κλιμάκια της πολιτικής εξουσίας, με έντονη κοινωνική δραστηριότητα και υποστηρικτής πολλών πολιτιστικών δράσεων.

     Ο άντρας αυτός, τον Μάρτιο του 2013, βρέθηκε δολοφονημένος. «Το πτώμα του βρέθηκε από εκδρομείς στο τέλος του μονοπατιού που οδηγεί στον καταρράκτη Λειβαδίτη, δύο ώρες περίπου μετά το θάνατό του […] Δέχθηκε μια σφαίρα στην καρδιά και σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση πέθανε ακαριαία». Η αδελφή του Αντιγόνη, μια γοητευτική αρχιτέκτονας αναθέτει στον ιδιωτικό ερευνητή Πέτρο Ριβέρη να βρει τι συνέβη στον αδελφό της, αφού οι έρευνες της αστυνομίας, δεν απέδωσαν κάποιο αξιόλογο στοιχείο.

     Ο Ριβέρης, που μόλις έχει εγκατασταθεί στην πόλη μετά από περιπλάνηση πολλών ετών σε ευρωπαϊκές χώρες, αν και δεν γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα, θα προσπαθήσει να βρει τον μίτο που θα τον οδηγήσει στην εξιχνίαση της υπόθεσης. Αλλά για να το κάνει αυτό, θα πρέπει να απαντήσει σε κάποια ερωτήματα. Όπως το αν ο φόνος έχει σχέση με τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του Μπέη. Ο οποίος είχε δημιουργήσει την Green Sea Network με άλλους τοπικούς επιχειρηματίες. «Με κάνει υπερήφανο το γεγονός ότι έχω δίπλα μου τους καλύτερους παράγοντες της τοπικής επιχειρηματικότητας. Είμαστε πρωτοπόροι, είμαστε καινοτόμοι, είμαστε δημιουργικοί!» Μήπως υπάρχουν λόγοι πιο προσωπικοί, αφού ο Μπέης έκανε μια ζωή μάλλον άστατη και προκλητική στον ερωτικό τομέα; Ποια είναι η εμπλοκή μιας ομάδας νεαρών επιστημόνων που επιχειρούν να βάλουν φρένο στα σχέδια του Μπέη, αντιδρούν έντονα και προσπαθούν ως αντίβαρο να δημιουργήσουν κάτι εντελώς διαφορετικό;

     Το noir μυθιστόρημα «Τα Μωρά Της Αθηνάς», μέσα από την ιστορία της εξιχνίασης ενός φόνου, αποτυπώνει τις σύγχρονες επιχειρηματικές πρακτικές που θέλουν να ωθήσουν τους εργαζόμενους –και κυρίως τους νέους- σε ένα καθεστώς ιδιότυπης εργασιακής δουλείας, έναν εργασιακό μεσαίωνα και το πώς οι νέοι επιστήμονες άκρως καταρτισμένοι και με περγαμηνές, βιώνουν και αντιμετωπίζουν την οικονομική κρίση.    

ΘΑΡΡΟΣ Ή ΑΛΗΘΕΙΑ

CAMILLA LACKBERG
Μετάφραση ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΝΑΤΣΗ
Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
Σελ. 110, Μάιος 2021

     Για μια ακόμη φορά η C. Lackberg, αλλάζει θεματολογία. Μετά τα μυθιστορήματα που εκτυλίσσονται στην γενέτειρα της, τη Φιελμπάκα και αυτά με κεντρικό χαρακτήρα τη Φέι Άντελχέιμ, γράφει ένα εντελώς διαφορετικό μυθιστόρημα. Πάντα όμως στόχος της είναι οι ανισορροπίες και οι αντιθέσεις που υπάρχουν στη σουηδική οικογένεια και οι οποίες όταν διογκώνονται, εκρήγνυνται με εκκωφαντικό τρόπο.

     Τέσσερις έφηβοι, δύο αγόρια και δύο κορίτσια, συγκεντρώνονται σε μια πολυτελή βίλα του Σκούρου, του ακριβότερου προαστίου της Στοκχόλμης. Είναι και οι τέσσερις γόνοι εξαιρετικά εύπορων οικογενειών. Θα περάσουν την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και θα γιορτάσουν τον ερχομό της νέας χρονιάς όλοι μαζί. «Οι υπόλοιποι από την τάξη τους είναι σε μια μεγάλη γιορτή, ωστόσο ο Μαξ, ο Άντον, η Λιβ, και η Μαρτίνα θέλουν να είναι μόνοι τους. Έτσι περνούν καλύτερα. Ακόμα κι όταν τους περιτριγυρίζουν άλλοι, ουσιαστικά είναι πάντα οι τέσσερις τους. Από το νηπιαγωγείο αλλά και πριν από αυτό. Κοινά δείπνα, διακοπές, ιππασία, μαθήματα γκολφ. Μεγάλωσαν μαζί, όπως και οι γονείς τους. Όμως, ιδίως τα τελευταία χρόνια, λες κι έχτισαν έναν τοίχο και απομονώθηκαν από τον έξω κόσμο». Οι γονείς τους είναι συγκεντρωμένοι σε γειτονική βίλα, όπου διοργάνωσαν το δικό τους γλέντι.

     Οι τέσσερις νέοι, περιμένοντας να έρθει το προσωπικό της εταιρίας κέτερινγκ που έχει αναλάβει την προετοιμασία του εορταστικού δείπνου, αλλά και η ώρα της αλλαγής του χρόνου, επιδίδονται στην κατανάλωση αλκοόλ και αποφασίζουν να παίξουν monopoly. Μόνο που θέλοντας να κάνουν πιο ενδιαφέρον το παιχνίδι, αλλάζουν τους κανόνες. Ο εκάστοτε χαμένος θα αντιμετωπίζει το δίλημμα «Θάρρος Ή Αλήθεια;».

     Αυτά που θα κάνουν και θα πουν οι τέσσερις νέοι στα πλαίσια του παιχνιδιού, θα φέρουν στο φως ψέματα, καλά κρυμμένα μυστικά, ανομολόγητες αλήθειες που αφορούν τις οικογένειές τους. Όλα εκείνα που δημιούργησαν ανεπούλωτα ψυχικά τραύματα που τους σημαδεύουν και διαλύουν την αστραφτερή επιφάνεια της ζωής τους. «… ο Μαξ σκέφτεται ότι τις τελευταίες ώρες συνέβησαν περισσότερα από όσα τους τελευταίους δώδεκα μήνες». Και η Νέμεσις, θα χτυπήσει με την εκδικητική της μανία τους ενόχους…

     Όπως γράφω και στην αρχή, η νουβέλα της Lackberg κινείται σε διαφορετική θεματολογία από τα προηγούμενα βιβλία της. Όμως η συγγραφέας, είναι εξίσου αιχμηρή και διεισδυτική στην ψυχολογική σκιτσογράφιση των χαρακτήρων ανήλικων κι ενήλικων και στην περιγραφή των σχέσεων που διέπουν τα μέλη της σουηδικής οικογένειας, όσο και στα προηγούμενα έργα της, ιδιαίτερα αυτά που διαδραματίζονται στην Φιελμπάκα. Πολύ αξιόλογο ανάγνωσμα.        

ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΕΝΟΣ ΝΕΚΡΟΥ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΤΙΝΙΔΗΣ
Εκδόσεις BELL
Σελ. 356, Απρίλιος 2021

 

     Το μυθιστόρημα που παρουσιάζω σήμερα, είναι το τρίτο του Γ. Μαρτινίδη. Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν έχω διαβάσει-ακόμη-τα δύο προηγούμενα, αλλά θα σας πω ότι αυτό με ενθουσίασε!

     Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης, είναι ένας 35χρονος άντρας που ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακών και διδακτορικού στην Ιστορία. Όμως φυτοζωεί απασχολούμενος σε κακοπληρωμένες δουλειές στο Πανεπιστήμιο. Η υποχρέωση που νιώθει να στηρίζει οικονομικά αλλά και ηθικά την πρώην σύζυγό του Βασιλική η οποία πάσχει εδώ και χρόνια από ψυχολογικά προβλήματα («Η Βασιλική κουβαλούσε στο σώμα και στην ψυχή της τις ουλές από τις καταστροφικές επιλογές του παρελθόντος της»), επιτείνει τις επιπτώσεις της κακής οικονομικής του κατάστασης. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το ηθικό του να είναι χαμηλό και να ζει σε μια γκρίζα καθημερινότητα.

     Προσπαθώντας να «χτίσει» ένα όνομα και μια καριέρα στην ακαδημαϊκή κοινότητα, αλλά και να βελτιώσει τα οικονομικά του, δέχεται να αναλάβει να αναπληρώσει ένα κενό που δημιουργήθηκε ξαφνικά, στο διδακτικό προσωπικό ενός επαρχιακού ΤΕΙ. «…με ειδοποίησαν χθες από το ΤΕΙ Καστοριάς ότι ξαφνικά προέκυψε ένα κενό γιατί ο κάτοχος της θέσης του επιστημονικού συνεργάτη στο Τμήμα Διαχείρισης Πολιτιστικών Αγαθών είχε ένα ξαφνικό ατύχημα».

     Όταν πηγαίνει στην Καστοριά, μαθαίνει ότι το «ατύχημα» του καθηγητή Κοσκινά, ήταν …αυτοκτονία! Ακόμη, ακούει περίεργες φήμες σχετικά με κάποιες πτυχές της ζωής του προκατόχου του. Μόλις τακτοποιεί τις λεπτομέρειες της εγκατάστασης και των διδακτικών καθηκόντων, αποφασίζει να ερευνήσει για την ορθότητα όσων άκουσε, υπακούοντας σε μια έντονη εσωτερική παρόρμηση. «Μπορεί να μου θυμίζει τον εαυτό μου με κάποιον τρόπο και νιώθω ότι βρίσκομαι στη θέση του. Ένας προβληματισμένος άνθρωπος, ούτε νέος πια, ούτε μεσήλικας ακόμα, που προσπαθεί να προσανατολιστεί σε μια κοινωνία που δεν τον καταλαβαίνει».

     Η παραμονή του στην Καστοριά (Πέμπτη- Παρασκευή) γίνεται πιο ευχάριστη και αρχίζει να παρατείνεται και το σαββατοκύριακο, όταν γνωρίζει την Ελπίδα. Η οποία είναι μια όμορφη, συνομήλική του φαρμακοποιός, που του ξαναθυμίζει την όμορφη πλευρά των σχέσεων ανάμεσα στα δύο φύλλα. Κάτι που ο Στέφανος είχε «ξεχάσει» ότι υπάρχει, από τον καιρό που είχε εμπλακεί στον μίζερο κόσμο της αρρωστημένης σχέσης του με την πρώην σύζυγό του. Ακόμα τον ξεναγεί στις ομορφιές της περιοχής, αλλά και τον βοηθά στις έρευνές του με όποιον τρόπο μπορεί, αφού συμμερίζεται τους προβληματισμούς του σχετικά με το τι πραγματικά συνέβη με στον Περικλή Κοσκινά.

     Όμως ο Στέφανος θα μάθει-με τον χειρότερο γι’ αυτόν τρόπο-ότι ακόμα και τα πιο όμορφα μέρη, κρύβουν μυστικά και παλιές ιστορίες, που καλό είναι να παραμένουν στο σκοτάδι και να μην έρχονται στο φως…

     Το «Στη Θέση Ενός Νεκρού» είναι ένα εξαιρετικά γραμμένο ψυχολογικό θρίλερ. Έχει εμπνευσμένο, καλοδουλεμένο μύθο και εξαιρετικά δομημένους χαρακτήρες. Ακόμα, σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης, ο συγγραφέας φροντίζει να βάζει τον αναγνώστη να σκεφτεί. Τον θέτει μπροστά σε διλλήματα και ερωτήματα για την ρατσιστική-σεξιστική βία, την οικογένεια, τις συγγενικές σχέσεις, την φασιστική νοοτροπία μέρους της κοινωνίας, την μη αποδοχή του «διαφορετικού» και ιδιαίτερα στο θέμα του σεξουαλικού προσδιορισμού, τις πρακτικές του καθηγητικού κατεστημένου στα ΑΕΙ, την έλλειψη ευκαιριών για τους νέους επιστήμονες και άλλα ζητήματα που απασχολούν κάθε σκεπτόμενο και «ανήσυχο» άνθρωπο της εποχής μας. Ιδανική αναγνωστική επιλογή! Το συνιστώ ανεπιφύλακτα!   

 

ΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ ΛΥΓΕΡΟΣ
Εκδόσεις Ε.Ο. ΛΙΒΑΝΗΣ
Σελ. 220, 2021

 

     Από τα αστυνομικά μυθιστορήματα, κάποια ξεχωρίζουν για τον τρόπο γραφής, κάποια για την ευφάνταστη ιστορία, άλλα για τη μέθοδο που ακολουθείται για τη λύση του μυστηρίου ή ακόμη και για τις ανατροπές που επιφυλάσσει στον αναγνώστη η φαντασία του συγγραφέα. Το «Τα Ίχνη Του Αίματος» έχει όλα τα πιο πάνω προτερήματα, αλλά ξεχωρίζει και για έναν ακόμη λόγο: τον κεντρικό του χαρακτήρα.

     Ο αστυνόμος Ανδρέας Σεβαστιανός, είναι γνωστός στο σώμα ως «Δυσκοίλιος» λόγω του αυταρχικού και δύστροπου χαρακτήρα του. «Ο Σεβαστιανός ήταν γνωστός στο αστυνομικό σώμα τόσο για τις ικανότητές του, όσο και για το δύστροπο του χαρακτήρα του, γεγονός που έστεκε εμπόδιο στο να έχει πάρε-δώσε και φιλίες. Με τον αρχηγό είχαν έρθει πολλές φορές σε αντιπαράθεση και κάποιες άλλες είχε κινδυνεύσει να διωχθεί από το Σώμα. Ωστόσο, το χουντικό παρελθόν του πατέρα του-που είχε πολλά κοινά με αρκετούς «δημοκρατικούς» πολιτικούς της μεταπολίτευσης-δεν επέτρεπε την εκδίωξή του. Εξάλλου ο ίδιος ο αστυνόμος πίστευε ότι κατά βάθος όλοι οι μπάτσοι γούσταραν τη βλαχομουτσούνα του και τις «ειδικές» μεθόδους του, που τους θύμιζαν περασμένα μεγαλεία. Για τον Σεβαστιανό η πόρτα της αστυνομίας ήταν και παρέμενε η μόνη ανοιχτή πόρτα στη ζωή του. Για εκείνον, ο νόμος ήταν υπεράνω των έμψυχων και των άψυχων. Υπηρετούσε σε τέτοιο βαθμό τον νόμο, που θα μπορούσε να ανακρίνει με τις «ειδικές» μεθόδους του ακόμα και τον Άγιο Πέτρο […] προκειμένου να λάβει μια ικανοποιητική γι’ αυτόν απάντηση». Ο μόνος του φίλος ήταν ο κομμουνιστής (!!) Κωστής, που είχε το καφενείο απέναντι από το αστυνομικό μέγαρο. Ο Σεβαστιανός είναι λίγο πάνω από τα εξήντα, δηλ. ένα βήμα πριν τη συνταξιοδότηση και μετά το χωρισμό του από την για δύο μόλις χρόνια σύζυγό του Μαρίνα, ζει μόνος. Η τελευταία κάνει κάποιες προσπάθειες να τα ξαναβρούν, γιατί πιστεύει ότι δεν είναι τόσο κακός όσο θέλει να δείχνει. Θέλει να τον πείσει να βγάλει από πάνω του «Τα αγκάθια Αντρέα. Αυτά που φοράς καθημερινά για να τρομάζεις τους γύρω σου ώστε να μη θελήσουν να αγγίξουν τη ψυχή σου. Εγώ σε είδα και χωρίς αυτά. Και, πίστεψέ με, είσαι πολύ καλύτερος…».

     Στενότερος συνεργάτης του είναι ο υπαστυνόμος Παντελής «…που η μοίρα τον έφερε να συνεργάζεται με τον Σεβαστιανό, γεγονός που τον έκανε να βλέπει τις ουρές του ΟΑΕΔ με καλό μάτι. Βέβαια, ο Σεβαστιανός θεωρούσε τον υπαστυνόμο καλό μπάτσο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι, παρά την τερατώδη συμπεριφορά του σε βάρος του υφισταμένου του, πίστευε ότι ήταν από τους καλύτερους νέους αστυνομικούς. Έβρισκε κάποια κοινά σημεία, στους δύο τους: ήταν το ίδιο βίαιοι, εμπαθείς με την Αριστερά και, κυρίως, το ίδιο στόκοι».

     Σ’ αυτούς απευθύνθηκε ο εφοπλιστής Βασίλης Βελέντζος, όταν ο ενήλικος θετός γιος του Αριστοτέλης εξαφανίστηκε μετά την αυτοκτονία προ τριμήνου της φίλης του Γεωργίας και τους ζήτησε να τον εντοπίσουν. Ο αστυνόμος, σύντομα χάρη στην οξυδέρκεια και τις αναμφισβήτητες ικανότητές του, θα εντοπίσει τον αγνοούμενο νεαρό άντρα, ο οποίος όμως του αφηγείται μια εντελώς διαφορετική εκδοχή των γεγονότων που τον οδήγησαν να επιδιώξει να κρυφτεί από τον θετό του πατέρα. Η υπόθεση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο και δείχνει ότι έχει πλοκάμια βαθιά και σκοτεινές πτυχές, όταν την απλή εξαφάνιση, ακολουθούν κάποιες δολοφονίες…

     Όπως γράφω και στην αρχή της παρουσίασης, το μυθιστόρημα «Τα Ίχνη Του Αίματος» είναι ένα αστυνομικό που έχει όλα τα χαρακτηριστικά του είδους και είναι γραμμένο με χιούμορ. Ακόμη έχει έναν ξεχωριστό χαρακτήρα. Ο Σεβαστιανός είναι δύστροπος, σεξιστής, μισαλλόδοξος, ρατσιστής, ομοφοβικός, χουντικός, κυνικός, υπερόπτης και άλλα πολλά. Θυμίζει τον επιθεωρητή Έβερτ Μπέκστρεμ, τον χαρακτήρα του σουηδού συγγραφέα Leif Person, όμως σε αντίθεση με αυτόν τον βαθιά διεφθαρμένο και τεμπέλη αστυνομικό, είναι ικανότατος,  αδιάφθορος και οι ιδιοτροπίες του, (σε αντίθεση με αυτούς που τις υφίστανται και τις υπομένουν) θα διασκεδάσουν τον αναγνώστη.