ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

5 ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ
ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ
Εκδόσεις ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Σελ. 135, Νοέμβριος 2020

 

     Ο Α. Παπάζογλου, είναι διδάκτορας φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Cambridge. Το βιβλίο του «Καθημερινή Φιλοσοφία», είναι μια συλλογή κειμένων, που βασίζονται σε άρθρα του, τα οποία δημοσιεύτηκαν σε έντυπα και blog του εξωτερικού.

     «Ο σκοπός του ανά χείρας βιβλίου είναι να εισαγάγει τον αναγνώστη στη φιλοσοφία με διαφορετικό τρόπο, μέσα από ανθρώπινες ιστορίες που τα φέρνουν λίγο πιο κοντά μας. Με αυτόν τον τρόπο θέλω να δείξω πως τα γεγονότα της επικαιρότητας κρύβουν πίσω τους φιλοσοφικά ερωτήματα, η εξερεύνηση των οποίων μας επιτρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα την καθημερινότητά μας».  

     Τα θέματα που απασχολούν τον συγγραφέα είναι:

     «Πως αλλάζουν γνώμη οι πολιτικοί μας αντίπαλοι;». Η αντιπαράθεση των οπαδών της «εναλλακτικής δεξιάς» που υποστήριξαν την εκλογή του Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ και των υπέρμαχων του οικονομικού φιλελευθερισμού που ήταν αντίθετοι, δίνει στον Α.  Παπάζογλου την ευκαιρία να αναφερθεί στις επιστημονικές θεωρίες και τις μεθόδους με τις οποίες αυτές επαληθεύονται η απορρίπτονται.

     «Είναι ηθικό να κάνει κανείς παιδιά στην εποχή μας;». Με αφορμή αυτό το ερώτημα, γίνεται αναφορά σε προβλήματα ηθικής και τον τρόπο που η φιλοσοφία αντιμετωπίζει κάποια από αυτά. «Στη φιλοσοφία δεν βρίσκει κανείς πάντα καθησυχαστικές απαντήσεις. Η διερεύνηση ενός φιλοσοφικού ερωτήματος συχνά αποκαλύπτει πως το πρόβλημα είναι ακόμη πιο δύσκολο απ’ ότι νομίζαμε. Αυτό που μπορεί να κάνει η φιλοσοφία είναι να μας δώσει κάποια πλαίσια μέσα από τα οποία μπορούμε να σκεφτούμε πιο καθαρά και να δούμε ένα θέμα από πολλές πτυχές».

     «Έχουν δίκιο όσοι πιστεύουν σε θεωρίες συνωμοσίας;». Ένα φλέγον ζήτημα το οποίο δεν αφορά μόνο τη σημερινή εποχή. Απλώς τώρα, η εκρηκτική ανάπτυξη των social media, επιτρέπει την ευρεία διάδοση των fake news. Η ανάπτυξη και η διάδοση θεωριών συνωμοσίας, αποτελούν αφορμή για να μάθουμε πως αντιμετώπισαν τη γνώση και τη μεθοδολογία μέσω της οποίας αποκτάται αυτή, μεγάλοι στοχαστές και φιλόσοφοι.

     «Το Brexit συνεπάγεται όντως περισσότερη ελευθερία για το Ηνωμένο Βασίλειο;». Οι κάτοικοι του Ηνωμένου Βασιλείου αποφάσισαν το 2016 με μικρή πλειοψηφία την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το θέμα εδώ είναι η ελευθερία. «Η ελευθερία είναι μία από τις θεμελιώδεις έννοιες στην πολιτική φιλοσοφία. Όσοι φιλόσοφοι ασχολήθηκαν μαζί της, προέβαλαν την ελευθερία ως μία από τις κεντρικές πολιτικές αρετές. Σε αυτό που διαφωνούν, όμως, είναι στο τι ακριβώς είναι η ελευθερία».

     Το τελευταίο ερώτημα είναι: «Ζούμε στην εποχή της μετα-αλήθειας;». Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να αντιγράψω ένα αρκετά εκτενές απόσπασμα, που θα μας κάνει να αντιληφθούμε την έννοια του όρου «μετα-αλήθεια». «Η λέξη μετα-αλήθεια χρησιμοποιήθηκε κατά κύριο λόγο για να περιγράψει μια συνθήκη που, λίγο ή πολύ θεωρήθηκε από πολλούς αναγκαία για να επέλθουν δύο από τα πιο αποσταθεροποιητικά γεγονότα στην πρόσφατη ιστορία: η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση και η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ ως προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. Ένα κοινό χαρακτηριστικό που είχαν και οι δύο καμπάνιες- αυτή υπέρ του Brexit και αυτή υπέρ της εκλογής του Τραμπ- ήταν, όπως λέει και ο ορισμός της Οξφόρδης, η επικράτηση του θυμικού. Γεγονότα και αλήθειες αμφισβητήθηκαν βάσει αδύναμων (ή και μη υφιστάμενων) τεκμηρίων, με σκοπό την προώθηση μιας πολιτικής ατζέντας. Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα ήταν ο ισχυρισμός της καμπάνιας υπέρ του Brexit πως το Ηνωμένο Βασίλειο έστελνε 350 εκατομμύρια βρετανικές λίρες την εβδομάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μια διαστρέβλωση του πραγματικού ποσού, όπως επίσης και ο ισχυρισμός του Τραμπ, πως η κλιματική αλλαγή είναι μια απάτη στημένη από τους Κινέζους. Ειπώθηκαν πολλά ακόμα ψέματα, με λίγη ή καμία αίσθηση ντροπής- άλλο ένα κοινό στοιχείο του Τραμπ και του κεντρικού εκπροσώπου της καμπάνιας υπέρ του Brexit, μετέπειτα πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου, Μπόρις Τζόνσον». Είναι φανερό νομίζω από το απόσπασμα πως το θέμα είναι η αλήθεια, ένα ακόμη θεμελιώδες αντικείμενο της φιλοσοφίας.

     Τα κείμενα είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικά και βοηθούν ώστε ο μέσος, μη ειδικός αναγνώστης, να αποκτήσει μια γνώση για τις φιλοσοφικές έννοιες, αλλά και την ίδια την Φιλοσοφία, που όπως λέει ο Πλάτωνας «δεν προσφέρει ακόμη μία άποψη περί του κόσμου, αλλά κάτι πολύ περισσότερο: μας βοηθά να τον κατανοήσουμε πραγματικά».

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΤΟ ΔΕΝΤΡΟ

JUSSI ADLER OLSEN
Μετάφραση ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΨΑΛΗΣ
Εκδόσεις Ε.Ο. Α. ΛΙΒΑΝΗΣ
Σελ. 715, 2020

      Μια ακόμη υπόθεση που αναλαμβάνει να εξιχνιάσει ο Καρλ Μερκ και η ομάδα του, περιγράφει στο έκτο μυθιστόρημά του που μεταφράζεται στα ελληνικά με τίτλο «Το Κορίτσι Στο Δέντρο», ο Δανός συγγραφέας Γ. Α. Όλσεν.

     Ο Τομέας Q, είναι ένα τμήμα της αστυνομίας της Κοπεγχάγης, ο οποίος διερευνά παλιές ανεξιχνίαστες υποθέσεις και το κάνει με αξιοσημείωτη επιτυχία. Την ομάδα αποτελούν, εκτός από τον επιθεωρητή Μερκ που είναι και ο επικεφαλής, ο Σύριος Χαφέζ Αλ Άσαντ!! (έτσι ονομαζόταν ο μακροβιότερος πρόεδρος της Συρίας, πατέρας του σημερινού προέδρου Μπασάρ), ο  οποίος αποδείχτηκε ικανότατος ερευνητής και η γραμματέας (μόνο κατ’ όνομα, αφού κι αυτή είναι ικανότατη στην έρευνα) Ρόζε. Σ’ αυτήν την υπόθεση η ομάδα μεγαλώνει,  αφού προστίθεται κι ένας ακόμη ερευνητής, ονόματι Γκόρντον.

     Τον Νοέμβριο του 1997, ο αστυνομικός Κρίστιαν Χάμπερσοτ που υπηρετεί στην αστυνομία του νησιού Μπόρνχολμ της Δανίας, την ώρα που πηγαίνει με το αυτοκίνητό του ν’ αναλάβει υπηρεσία, αντικρίζει μια απόκοσμη σκηνή. Μια νεαρή κοπέλα βρίσκεται να αιωρείται στα κλαδιά ενός δέντρου! Η νεκροψία δείχνει ότι είναι νεκρή εδώ κι ένα εικοσιτετράωρο και ότι φέρει πολλαπλά κατάγματα. Σύμφωνα με την εκδοχή της αστυνομίας, η Αλμπέρτε Γκόλντισμιθ, όπως ήταν το όνομά της, σπουδάστρια της Σχολής Εφαρμοσμένων Τεχνών, ενώ περπατούσε στην άκρη του δρόμου, χτυπήθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο που έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα. Η σφοδρή πρόσκρουση την εκσφενδόνισε στο παρακείμενο δέντρο. Ο ασυνείδητος οδηγός φρόντισε να εξαφανιστεί. Η περίπτωση αντιμετωπίζεται ως δυστύχημα με εγκατάλειψη του θύματος.

      Ο Χάμπερσοτ όμως, διατηρεί πολλές αμφιβολίες. Πιστεύει ότι κάτι βαθύτερο υπάρχει και ξεκινά έρευνες για να αποδείξει ότι πρόκειται για δολοφονία. Παρά την έκταση των ερευνών, τα αποτελέσματα δεν είναι τα αναμενόμενα. Η υπόθεση τον «στοιχειώνει» και του δημιουργεί πολλά προβλήματα, υπηρεσιακά, προσωπικά και οικογενειακά. Χαρακτηριστικά ήταν όσα ανέφερε στην τελετή συνταξιοδότησης του. «Λυπάμαι που έπειτα από τόσα χρόνια με θυμούνται ως τον άνθρωπο ο οποίος χαράμισε τη ζωή του, κυνηγώντας μια υπόθεση δίχως καμία προοπτική, μια υπόθεση που τελικά διέλυσε την οικογένειά μου, τις φιλίες μου και την ευτυχία μου. Θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη γι’ αυτό, όπως και για τα χρόνια της πικρίας από την πλευρά μου. Έπρεπε να είχα σταματήσει όσο είχα ακόμα το περιθώριο». Λίγο πριν συνταξιοδοτηθεί, το 2014, είχε απευθυνθεί στον Τομέα Q και τους πρότεινε την υπόθεση. Όμως εκείνο το χρονικό διάστημα υπήρχαν άλλες έρευνες σε εξέλιξη και δεν έδωσαν καμία προσοχή. Στην τελετή συνταξιοδότησης, ο Χάμπερσοτ, αφού ολοκλήρωσε την ομιλία του, για να τραβήξει την προσοχή στην υπόθεση, έκανε μια τραγική και συνάμα θεαματική κίνηση. Αυτοκτόνησε!

     Όταν αυτό έγινε γνωστό, η Ρόζε, το δυναμικό κι επίμονο γυναικείο μέλος του Τομέα Q, σχεδόν… διά της βίας ανάγκασε τον προϊστάμενό της, να την ακολουθήσει στο Μπορνχολμ. Εκεί θα ανακαλύψουν ότι ο Χάμπερσοτ όλα αυτά τα χρόνια, είχε συγκεντρώσει ένα τεράστιο όγκο υλικού που αφορούσε το θάνατο της Αλμπέρτε. «Το σπίτι του Χάμπερσοτ αρχικά είχε δώσει την εντύπωση ενός τελείως χαοτικού χώρου. Ο κανόνας που φαινόταν να ίσχυε εκεί ήταν ότι, αν υπήρχε χώρος, συμπεριλαμβανομένου του πατώματος, τότε έπρεπε να τοποθετηθούν εκεί στοίβες. Αν υπήρχε ελεύθερος χώρος στους τοίχους, εκεί τοποθετούνταν αποκόμματα, πράγμα που τελικά σήμαινε πως δεν είχε απομείνει ίχνος σπιτικής ζεστασιάς ή κάποιο προσωπικό αντικείμενο […] Αν όμως είχε κανείς τον χρόνο να παρατηρήσει προσεκτικά εκείνο τον χαμό που σηματοδοτούσε το τέλος μιας φυσιολογικής ύπαρξης, θα διαπίστωνε ότι σε καθένα από τους υπολογισμένους χώρους, υπήρχε σχέδιο και λογική». Ακόμα φάνηκε ότι είχε ταυτοποιήσει τον ένοχο, αλλά δεν μπορούσε να εντοπίσει το που βρισκόταν αλλά και να αποδείξει την ενοχή του. Αυτό έπρεπε να το αναλάβει το Τομέας Q…

     Για μια ακόμη φορά, ο Olsen, μας δείχνει ότι είναι ένας σπουδαίος τεχνίτης του λόγου. Το νέο του μυθιστόρημα είναι εξαιρετικό. Σημαντικά είναι και τα κοινωνικά μηνύματα που απευθύνει με κάθε έργο του. Αυτήν τη φορά, εστιάζει σε όσους «τσαρλατάνους» ντύνουν ανεφάρμοστες θεωρίες περί φύσης, παγκόσμιας ειρήνης, ευτυχίας, πανανθρώπινης θρησκείας και άλλα τέτοια βαρύγδουπα με φανταχτερούς τίτλους και πομπώδη ονόματα και σε συνδυασμό με την προσωπική τους γοητεία, καταφέρνουν να εκμεταλλεύονται αφελείς και απελπισμένους ανθρώπους. Η δομή της ιστορίας και οι δυνατοί χαρακτήρες είναι δοσμένα με μοναδικό τρόπο, που κάνουν το κείμενο να ρέει και να προσφέρει αναγνωστική απόλαυση.

ΜΙΚΡΑ ΒΗΜΑΤΑ

ΣΩΤΗΡΗΣ ΦΑΛΙΕΡΗΣ
Εκδόσεις ΠΗΓΗ
Σελ. 250, Οκτώβριος 2020

      Το πρώτο βιβλίο του Σ. Φαλιέρη, είναι η νουβέλα «Μικρά Βήματα». Ένα βιβλίο που γράφτηκε σε μια μεγάλη χρονική περίοδο, «μου πήρε εφτά ολόκληρα χρόνια για να τελειώσω αυτή τη νουβέλα», αφού ο συγγραφέας της μας λέει ότι την έπιανε στα χέρια του «όταν είχα χρόνο και καθαρό μυαλό».

     Εκτυλίσσεται στην (επινοημένη κι όχι πραγματική) «Καλλίπολη των περίπου εβδομήντα χιλιάδων κατοίκων, όπου η δημιουργικότητα των πολιτών ξεκινούσε και τελείωνε στη δημιουργία μιας καφετέριας και ενός σουβλατζίδικου ανά οικοδομικό τετράγωνο και όπου η μόνιμη ασχολία των περισσότερων ήταν πώς να πλασάρουν τον εαυτό τους στους γύρω τους. Μια αέναη και ανούσια μάχη για τη στέψη του μηνιαίου νικητή στην αναμέτρηση για στυλ, τσαχπινιά, θράσος, αλαζονεία και αυταρέσκεια».

     Σ’ αυτήν την μικρομεσαία πόλη ζει ο Αλέξανδρος ή Άλεξ όπως τον αποκαλούν γνωστοί και φίλοι. «Σχεδόν τριάντα χρονών, χωρίς ιδιαίτερο στυλ, ζώντας ακόμη-σχεδόν-με τους γονείς του, με δύο κολλητούς φίλους που του την έλεγαν συνέχεια, με ένα πτυχίο Φυσικής που ποτέ δεν χρησιμοποίησε, σε μια δουλειά που δεν του άρεσε, χωρίς σχέδια για το μέλλον, εγκλωβισμένος μέσα στη ζώνη άνεσής του, φοβούμενος να δοκιμάσει όλα αυτά που συνέχεια έλεγε πως ήθελε να κάνει».

     Το τηλεφώνημα που πήρε εκείνη την ημέρα ήταν απρόσμενο. Η Μαριάννα, η κοπέλα του, με την οποία πίστευε ότι όλα πήγαιναν καλά, του λέει ότι χωρίζουν! Προσπαθώντας να διαχειριστεί αυτή τη νέα κατάσταση και να «χωνέψει» αυτό που άκουσε, το βράδυ καταφεύγει στον χώρο στον οποίο πήγαινε κάθε φορά που ήθελε να ηρεμήσει, να ξεφύγει από κάτι που τον αναστάτωνε και να σκεφτεί χωρίς περισπασμούς: στον λόφο. «Ο λόφος ήταν το βασίλειό του, το μέρος όπου πήγαινε να ηρεμήσει, να χαλαρώσει και να αδειάσει το μυαλό του. Τα φώτα της πόλης μπροστά, ο καθαρός αέρας από πάνω και η ησυχία τριγύρω ήταν όσα χρειαζόταν για να βρει τις απαντήσεις που ήθελε σε ότι τον απασχολούσε. Στις παρυφές της πόλης, αρκετά κοντά ώστε να βρίσκεται σε δέκα λεπτά στο αγαπημένο του παγκάκι, αλλά αρκετά μακριά ώστε να μην είναι στις πρώτες επιλογές του κόσμου, ο λόφος δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα βουνό που δεν μεγάλωσε ποτέ, με ένα μικρό άλσος που δεν έγινε ποτέ δάσος και μερικές διάσπαρτες εξέδρες τριγύρω που είχαν θέα προς την πόλη».

     Ενώ πασχίζει να φέρει στο μυαλό του την πορεία της σχέσης του με τη Μαριάννα, για να καταλάβει τι πήγε λάθος κι έφτασαν στο χωρισμό, μια ασυνήθιστη για την ώρα και τον χώρο αναταραχή, του αποσπά την προσοχή. Προέρχεται από ένα σημείο του λόφου, στο οποίο δεν έχει ορατότητα. Θέλοντας να καταλάβει τι συμβαίνει, πλησιάζει στο σημείο. «Το βλέμμα του καρφώθηκε σε αυτό που έβλεπε. Το σώμα ενός ανθρώπου βρισκόταν μπροστά του, ξαπλωμένο μπρούμυτα. Ακίνητο, με το δεξί χέρι απλωμένο πάνω από το κεφάλι, το αριστερό κάτω από το σώμα και το κεφάλι γυρισμένο στα δεξιά. Ο Άλεξ κοίταξε τριγύρω, ψάχνοντας να βρει αν υπήρχε κανείς για να ζητήσει βοήθεια, αλλά δεν υπήρχε ψυχή […] Το μυαλό του είχε σταματήσει. Δεν ήξερε τι να κάνει, τι να σκεφτεί, πώς να αντιδράσει».

     Η σορός, ανήκει σε μια νεαρή κοπέλα. Την ώρα που προσπαθεί να διακρίνει περισσότερα στο λιγοστό φως, χτυπάει το κινητό της, που βρίσκεται πεσμένο δίπλα της. Ενστικτωδώς, το πιάνει, αλλά αμέσως αντιλαμβάνεται ότι με την ενέργειά του αυτή, ξεκινάν προβλήματα. Αν βρεθεί με το κινητό της στα χέρια του, τα αποτυπώματά του επάνω, δίπλα στο νεκρό σώμα, το μπλέξιμο είναι σίγουρο. Βάζει το κινητό στην τσέπη, απομακρύνεται γρήγορα για να μην τον δει κάποιο μάτι, πηγαίνει στο σπίτι του και συγκαλεί… συμβούλιο με τους δύο κολλητούς του, για να δει τι θα κάνει στη συνέχεια.

     Τις επόμενες μέρες, παρακολουθώντας τα τοπικά ΜΜΕ και site, βλέπει ότι η αστυνομία –μετά την ιατροδικαστική εξέταση-θεωρεί ότι βρίσκεται μπροστά σε έναν ακόμη θάνατο ναρκομανούς και δεν ασχολείται ιδιαίτερα. Μια τυχαία γνωριμία όμως, που θα κάνει συγκλονιστικές εκμυστηρεύσεις, θα πείσει τον Άλεξ ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως πίστευαν οι πολλοί. «Ο Άλεξ είχε μείνει αποσβολωμένος. Προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει όλα αυτά που μόλις είχε ακούσει, αλλά ο όγκος και η ένταση των πληροφοριών συνέθλιβαν οποιαδήποτε λέξη προσπαθούσε να βγει από το στόμα του». Τότε αποφασίζει να ψάξει ο ίδιος την υπόθεση, με τη βοήθεια των κολλητών του. Για να πλησιάσει στην αλήθεια πίσω από τον θάνατο της κοπέλας, θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπος με ανθρώπους επικίνδυνους, που έχουν οικονομικά μέσα και τις κατάλληλες γνωριμίες. Αυτή η περιπέτεια θα τον σημαδέψει και θα τον αλλάξει για πάντα. Γιατί εκτός από την αλήθεια, αυτή η αναζήτηση, θα βγάλει στην επιφάνεια και τον άλλο του εαυτό. Αυτόν που είναι γεμάτος αυτοπεποίθηση κι όλα μπορεί να τα καταφέρει!

     Το «Μικρά Βήματα», είναι μια νουβέλα με δύο επίπεδα ανάγνωσης. Σε πρώτο επίπεδο υπάρχει το μυστήριο μιας δολοφονίας που για να διαλευκανθεί, θα πρέπει ο ήρωας να κατέβει σε έναν σκοτεινό επικίνδυνο κόσμο, πληρωμένου βρώμικου σεξ. Σε δεύτερο επίπεδο, παρακολουθούμε την πορεία ενός «μέτριου» νέου άντρα, από την αυτό-απαξίωση και την χαμηλή αυτοεκτίμηση, στην εκ βάθρων μεταβολή της αντίληψης για τον εαυτό του, που τον κρατούσε καθηλωμένο, προς έναν εαυτό γεμάτο αυτοπεποίθηση κι αυτοεκτίμηση.          

ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΑΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΕΣ

ΕΛΣΟΝ ΖΓΚΟΥΡΗ
Εκδόσεις ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ
Σελ. 141, Νοέμβριος 2020

                        

     Ο Ε. Ζγκούρη, γεννήθηκε στην Αλβανία, αλλά μεγάλωσε στην Ελλάδα. Για δύο χρονιές ο πατέρας του, έφευγε από το σπίτι στην αρχή της άνοιξης κι επέστρεφε στο τέλος του φθινόπωρου. Ερχόταν στην Ελλάδα, για να εργαστεί σε χωράφια στην Ημαθία και την Πέλλα.

     Μετά τη δεύτερη χρονιά, αποφάσισε να φέρει και την οικογένειά του στην Ελλάδα. Την σύζυγό του, τον εννιάχρονο Έλσον και την πιο μικρή κόρη του. Έτσι ξεκίνησε η ελληνική «περιπέτεια» για τον νεαρό Αλβανό (που σήμερα είναι πια έλληνας υπήκοος). Ήταν τυχερός, γιατί η οικογένεια εγκαταστάθηκε σε ένα μικρό χωριό, όπου όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους και δεν αντιμετώπισε ιδιαίτερα προβλήματα προσαρμογής και έντονα φαινόμενα ρατσιστικών συμπεριφορών.

     Σ’ αυτό το πρώτο του βιβλίο, που χωρίζεται σε δύο μέρη, περιγράφει τις εμπειρίες του. Στο πρώτο μέρος κυριαρχούν οι μέρες, οι καταστάσεις, οι συμπεριφορές  στο χωριό. Με ιδιαίτερη συγκίνηση αναφέρει την «κυρία Σοφία» και την «κυρία Μαρία», δύο πραγματικές δασκάλες που είχαν πλήρη αντίληψη του ρόλου τους και που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό την μετέπειτα πορεία του. «Την πρώτη μέρα των σχολείων οι γονείς μου είχαν φύγει προτού ακόμα ξημερώσει για δουλειά κι εγώ πήγα στο δημοτικό σχολείο του χωριού εντελώς μόνος και παρακολουθούσα από απόσταση τον καθιερωμένο αγιασμό. Αργότερα όταν χωρίστηκαν οι τάξεις κάποια από τα παιδιά αντιλήφθηκαν την παρουσία μου χαιρετώντας με εγκάρδια και εκείνη ακριβώς τη στιγμή των χαιρετισμών με εντόπισε το βλέμμα της κυρίας Σοφίας, της δασκάλας της τρίτης δημοτικού. Με πλησίασε αμέσως και με ρώτησε όνομα, ηλικία και γιατί καθόμουνα κρυμμένος εκεί πίσω […] Μου ζήτησε να την ακολουθήσω στο γραφείο της διευθύντριας, της κυρίας Μαρίας με το μεγάλο χαμόγελο. Στη συνέχεια με πήγε σε μια αίθουσα όπου μου έδωσε όλα τα βιβλία της πρώτης τάξης και βοηθώντας με να τα κουβαλήσω, πήγαμε στην αίθουσα με τα υπόλοιπα παιδιά της τρίτης τάξης […] Μέσα σε δύο μήνες είχα τελειώσει τα βιβλία της πρώτης και της δευτέρας δημοτικού και πλέον παρακολουθούσα κανονικά τα μαθήματα της τρίτης. Όλο αυτό το διάστημα η δασκάλα μου αφιέρωνε επιπλέον χρόνο σε μένα […] Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου εκείνη τη μέρα. Είναι από τις πιο χαρούμενες και γεμάτες στη ζωή μου, από αυτές που με σημάδεψαν για πάντα. Χρωστάω πολλά σ’ αυτές τις δύο Δασκάλες. Χρωστάω τα ελληνικά που έμαθα τόσο γρήγορα και τόσο σωστά δομημένα στο μυαλό μου, τα μαθηματικά και τα υπόλοιπα μαθήματα, τις ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού και γέλιου με τους συμμαθητές μου και φυσικά κάποιους φίλους που έμειναν στη ζωή μου μέχρι σήμερα! Η δασκάλα μου έκανε το αυτονόητο. Βρήκε ένα παιδί στην αυλή του σχολείου της και το πήρε μαζί της, μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά».

     Βέβαια, ξέρουμε πολύ καλά, ότι η περίπτωση του Έλσον, είναι η εξαίρεση. Οι περισσότεροι Αλβανοί, αντιμετώπισαν εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις κι εχθρικές συμπεριφορές όχι μόνο από ξενοφοβικούς φασίστες και «δηλωμένους» ρατσιστές, ή από ανθρώπους του στυλ «εγώ δεν είμαι ρατσιστής αλλά…», αλλά ακόμη κι από άτομα «υπεράνω πάσης υποψίας». Αυτές τις περιπτώσεις, (επινοημένες; πραγματικές;)περιγράφει στο δεύτερο μέρος του βιβλίου. Αν και έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τις πρώτες αφίξεις Αλβανών μεταναστών, απέχουμε πολύ από το να είμαστε μια ανεκτική κοινωνία. Παρ’ όλα αυτά, οι περισσότεροι μετανάστες ενσωματώθηκαν πολύ γρήγορα στις τοπικές κοινωνίες. Χάρη στην εργατικότητά τους, κατάφεραν να δημιουργήσουν οικογένειες, να στήσουν επιχειρήσεις, να αγοράσουν σπίτια, να παντρευτούν έλληνες κι ελληνίδες, ενώ πολλά από τα παιδιά τους, διαπρέπουν στα σχολεία και στις σπουδές τους.     

     Τώρα την μήνι και το μίσος των ρατσιστών κι όχι μόνο, επισύρουν οι πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή, το Αφγανιστάν κλπ. Γι’ αυτό βιβλία σαν το «Όλες Οι Γάτες Είναι Όμορφες», παραμένουν χρήσιμα. Για να μας θυμίζουν ότι οι συμπεριφορές μας προκαλούν θυμό και πόνο. «Κάποιοι διαχειρίζονται αυτόν τον πόνο με σχετική ευκολία και κάποιους άλλους τους ταλαιπωρεί μια ολόκληρη ζωή. Η ευχή μου είναι να εξαλειφθεί εντελώς αυτός ο πόνος, αν και όπου υπάρχει. Να βλέπουμε περισσότερο τον καθένα ατομικά χωρίς τις ταμπέλες που κουβαλά. Διότι αν βγάλεις την ταμπέλα του μετανάστη, του πρόσφυγα, του «άλλου», του «δικού μας» από τους ανθρώπους, τι είναι αυτό που μένει; Δεν μένει τίποτα άλλο παρά μονάχα ο άνθρωπος. Να δούμε τον άνθρωπο ως άνθρωπο, δίχως καμία απολύτως ταμπέλα». Για να μάθουμε κάποια στιγμή όλοι μας, αλλά κυρίως το παιδί μας που είναι το μέλλον «να μάθει να μην ξεχωρίζει τους ανθρώπους από την καταγωγή, τη θρησκεία, το χρώμα, το φύλο, τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό ή τη γλώσσα που μιλάνε».

     Εξαιρετικό βιβλίο, που ανάμεσα και πίσω από τις γραμμές, μεταδίδει σημαντικά και ηχηρά μηνύματα.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΕΚΑΣ

 ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΕΚΑΣ

      O Βαγγέλης Μπέκας γεννήθηκε στην Πρέβεζα το 1976. Σπούδασε Μηχανικός Παραγωγής και Διοίκησης στο Πολυτεχνείο Κρήτης, και στη συνέχεια Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Το 2015 έλαβε το πρώτο βραβείο για σενάριο μεγάλου μήκους από την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος ("Η χύτρα"). Διηγήματα και άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Zει στην Αθήνα, όπου συντονίζει εργαστήρια δημιουργικής γραφής. Έργα του: «Το 13ο Υπόγειο» (2009, Μπαρτζουλιάνος), «Φετίχ» (2011, Μπαρτζουλιάνος), «Οι Αισιόδοξοι» (2013, Γαβριηλίδης), «Μαύρο Φυλαχτό» (2017, Ψυχογιός), «Ο Γιος Μας» (2020, Ψυχογιός). Συμμετοχές σε συλλογικά έργα: «Crisis 10+1 Διηγήματα Για Την Ελληνική Κρίση» (2012, Βακχικόν), «Ιστορίες Βιβλίων» (2014, Καστανιώτης).

 

         Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας «Ο Γιος Μας»;

       «Ο γιος μας» προέκυψε από κράμα ιδεών. Μια    αληθινή ιστορία, κάποια βιώματά μου   ταξιδεύοντας στα Βαλκάνια, οι κοινωνικοπολιτικοί μου προβληματισμοί.  

          Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με το αυτό και ποιο είναι αυτό;

         Αν  και δεν συμπαθώ τον διδακτισμό, νομίζω ότι έμμεσα προκύπτει ότι η αγάπη και η ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων είναι το ζητούμενο για μια ευτυχισμένη ζωή και κοινωνία. 

         Η λογοτεχνία μπορεί να είναι μια κοινωνική πράξη;

        Νομίζω ότι η καλλιέργεια του πνεύματος και ο πολιτισμός δημιουργεί πιο ανεκτικούς ανθρώπους και κοινωνίες.

        Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε συγγραφέας;

       Όταν διάβασα «Το υπόγειο» του Ντοστογιέφσκι.

       Ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;

       Χαρά και δικαίωση των κόπων μου, διότι η συγγραφή ενός μυθιστορήματος είναι ένας μαραθώνιος με πολλά εμπόδια μπορώ να πω.

         Τι συμβαίνει στους ήρωες των βιβλίων σας, όταν τελειώνει η συγγραφή;

       Είναι σαν τους παλιούς φίλους που χάνεις επαφή.

      Έχετε βιώσει συναισθήματα παρόμοια με αυτά των ηρώων σας;

     Εάν δεν τα είχα βιώσει σε κάποιο βαθμό, δεν θα μπορούσα να τα περιγράψω. Έστω και μες στη φαντασία μου.

        Σας μοιάζει κάποιος από τους ήρωες σας;

        Με κάποιους ήρωες έχω αρκετά κοινά, με άλλους όχι. Δανείζεσαι από σένα και τους γύρω σου για να δημιουργήσεις το λογοτεχνικό σου σύμπαν.

         Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας;

        Η γυναίκα μου. Έχω την τύχη να είναι μια εξαίρετη ποιήτρια, αγαπά σε βάθος τη λογοτεχνία.

      Ποιος είναι ο ιδανικός αναγνώστης για σας;

     Κατά καιρούς έχω αλλάξει αρκετούς ιδανικούς αναγνώστες, αλλά πλέον έχω καταλήξει πως είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Σημασία έχει να μου αρέσει εμένα αυτό που γράφω.

      Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;

     Προφανώς. Η γραφή είναι και ψυχογράφημα, αλλά ελπίζω να μην μένουμε σε αυτό.

      Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;

     Νομίζω ότι η ανάγνωση βιβλίων και τα βιώματα μπορούν να αλλάξουν πεποιθήσεις, η συγγραφή σπάνια.

      Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;

     Φυσικά. Τι θα ήταν η συγγραφή δίχως τη γνώμη των αναγνωστών.

      Σε συζητήσεις με αναγνώστες, έτυχε να σας «υποδείξουν» πτυχές του έργου σας, που εσείς δεν είχατε φανταστεί ότι υπάρχουν;

     Σαφώς. Πάντα με γοητεύουν τέτοιου είδους επισημάνσεις.

      Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;

     Πολλοί. Περισσότερο όμως από όλους ο Ντοστογιέφσκι στο ξεκίνημα και το Τάιμπο ο δεύτερος στην πρώτη στροφή του δρόμου.

          Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;

          Είναι κάτι δύσκολο και λυτρωτικό.

                                                                      

          Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη, το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες, ετοιμάζετε κάτι άλλο; Έχετε «υλικό» έτοιμο στο συρτάρι σας;

          Γράφω διαρκώς. Κάθε μέρα. Για ώρες. Αναπόφευκτα ετοιμάζω το νέο μου μυθιστόρημα.

      Σας ευχαριστώ!

 

ΚΡΥΟ ΔΕΡΜΑ

ΚΙΚΗ ΤΣΙΛΙΓΓΕΡΙΔΟΥ
Εκδόσεις BELL
Σελ. 412, Φεβρουάριος 2021

      Με το μυθιστόρημα «Κρύο Δέρμα» ολοκληρώνεται η «τριλογία της Στέλλας Άνταμς» της Κ. Τσιλιγγερίδου (τα άλλα δύο βιβλία είναι τα: «Βυθισμένος Ουρανός» και «Πύρινη Κόλαση»), αλλά σύμφωνα με όσα λέει η συγγραφέας, η ηρωίδα της, θα συνεχίσει να εμφανίζεται και σε επόμενα βιβλία της, οπότε αυτός ο πολύ ιδιαίτερος μυθιστορηματικός χαρακτήρας, δεν θα λείψει από τους αναγνώστες.

     Η Στέλλα Άνταμς, είναι μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη περίπτωση αστυνομικού. Είναι ασυμβίβαστη, αντισυμβατική, με αυξημένη την αίσθηση του δικαίου και με «ιλιγγιώδη» εξέλιξη στην ιεραρχία του σώματος, λόγω του παρελθόντος της στο FBI, και της εκπαίδευσης της, στην αντιτρομοκρατική του υπηρεσία. «Η νεαρή αστυνόμος από την Αμερική απολάμβανε προνόμια που οι συνάδελφοί της δεν μπορούσαν καν να ονειρευτούν. Με κυριότερη βέβαια τη γρήγορη, σχεδόν εκρηκτική εδραίωσή της στην ιεραρχία από το στιγμή που πάτησε το πόδι της στην Ελλάδα και τη σχεδόν άμεση ανάθεση σ’ αυτήν της διοίκησης μιας τέταρτης ομάδας στο πάλαι ποτέ Τμήμα Ανθρωποκτονιών, την Υποδιεύθυνση Δίωξης Εγκλημάτων κατά Ζωής και Ιδιοκτησίας. Η Τέταρτη Ομάδα με επικεφαλής τη Στέλλα Άνταμς έκλεινε ήδη σχεδόν ένα χρόνο ζωής. Με την κατάφωρη παράκαμψη της επετηρίδας, η μονόχνοτη πρώην πράκτορας του FBI με το κατάλευκο σαν το γάλα δέρμα, τα μαύρα γυαλιά που δεν αποχωρίζονταν ποτέ, τα μονίμως γδαρμένα ακροδάχτυλά της και τα αλλόκοτα κατακόκκινα μαλλιά που άφηνε πάντα αχτένιστα και που έμοιαζαν να υπακούν σε κάποιους δικούς τους νόμους λες και είχαν δική τους ζωή και βούληση, σάμπως η κάτοχός τους είχε ξεπηδήσει από κάποιο γιαπωνέζικο κόμικς-ναι, εκείνη η μονίμως συνοφρυωμένη και πάντα αμίλητη τριανταεξάχρονη δεν φημιζόταν για τις συμπάθειες της στο Σώμα. Για όλους, ήταν το Βαμπίρ. Και κανείς δεν μπορεί να πιάσει φιλίες με ένα βαμπίρ. Μπορεί μόνο να το φοβάται. Και να το απεχθάνεται. Ή να το μισεί. Ή όλα αυτά μαζί».

     Μετά από μια τρίμηνη τιμωρία (διαθεσιμότητα), για τον ξυλοδαρμό ενός εμπόρου ναρκωτικών, επιστρέφει στο Σώμα και αμέσως βρίσκει μια υπόθεση να περιμένει να την αναλάβει και να τη λύσει. Στη συμβολή των οδών Αγίου Μελετίου και Αχαρνών, ένα κρύο, παγωμένο βράδυ, ένας άντρας εκτελείται με πολλές σφαίρες, μέσα στο αυτοκίνητό του. «Ήταν ξεκαθάρισμα λογαριασμών; Μπορεί. Ή έγκλημα πάθους. Μια ερωτική αντιζηλία, μια προδοσία, ένα λάθος που δεν εκτιμήθηκε σαν τέτοιο. Όμως ο ίδιος δεν μπορούσε να μιλήσει αν δεν έβρισκαν τα στοιχεία του, αν δεν σκάλιζαν το παρελθόν του και αν δεν εξέταζαν εξονυχιστικά κάθε του βήμα, και κάθε του λάθος».

     Τις πρώτες απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει, θα τις πάρει από μια απρόσμενη μάρτυρα. Ο δολοφονημένος (το όνομά του ήταν Ζαχίρ Ρασιντί και ήταν από το Ιράν), είχε στο αυτοκίνητο μια ανήλικη συνεπιβάτη, την Αναχίτα, η οποία τραυματισμένη σοβαρά στο χέρι από κάποιο βλήμα που εξοστρακίστηκε, μεταφέρθηκε στο ΚΑΤ. Η Άνταμς έσπευσε στο νοσοκομείο για να τη συναντήσει. «Ήταν δώδεκα ετών και ήταν όμορφη. Η επιδερμίδα της είχε έναν σταρένιο τόνο και τα υγραμένα μάτια της είχαν το πιο όμορφο βαθύ πράσινο που μπορούσε να θυμηθεί κανείς. […] Τα μαλλιά της ήταν σκούρα και πολλά». Με έκπληξη ακούει την Αναχίτα να της λέει (στα αγγλικά) ότι ο Ζαχίρ ήταν σύζυγός της! Έκπληξη που μετατρέπεται σε οργή  κι αποτροπιασμό, όταν καταλαβαίνει από τα λεγόμενά της, ότι «σύζυγός» της, ήταν μέλος κυκλώματος παιδικής πορνείας και την ανάγκαζε να εκδίδεται.

     Η Άνταμς είναι έτοιμη να ριχτεί στην εξιχνίαση της υπόθεσης. Πριν από αυτό όμως, πρέπει να επιδιώξει να εξαλείψει έναν εχθρό της που έρχεται από το παρελθόν, έχει γεμίσει εφιάλτες τις νύχτες της, έχει πολλές ικανότητες, είναι αδίστακτος και διψάει για εκδίκηση, την οποία έχει σχεδιάσει με κάθε λεπτομέρεια. Στο στόχαστρό του, δεν βρίσκεται μόνο η Άνταμς, αλλά και όλη της η ομάδα. Τα ανταλλάγματα που ζητάει για να μην τους κάνει κακό, είναι δύσκολο να ικανοποιηθούν και μόνο η Άνταμς υπερβαίνοντας τον πόνο και κάνοντας μια μεγάλη θυσία μπορεί να προσφέρει.

     Το «Κρύο Δέρμα», είναι ένα καλογραμμένο σύγχρονο αστυνομικό μυθιστόρημα. Εκτυλίσσεται σε μια χιονισμένη Αθήνα, που τα βράδια ερημώνει και μετατρέπεται σε πόλη-φάντασμα. Η Στέλλα Άνταμς, έχει αντοχές που θυμίζουν τους υπερήρωες του κινηματογράφου, αλλά και εφιάλτες που πρέπει να τους παλέψει αφού τη βασανίζουν μέρα και νύχτα, ενώ ένας ψυχίατρος που την έχει εξετάσει, ούτε λίγο ούτε πολύ, την έχει διαγνώσει με σχιζοφρένεια. Οι περιγραφές είναι ολοζώντανες με ανατριχιαστικές (σε πολλές περιπτώσεις) λεπτομέρειες και αποδίδουν μοναδικά τις ασθματικές αναζητήσεις και το κυνηγητό στους έρημους παγωμένους δρόμους.  Το σασπένς είναι διαρκές, η αγωνία για τη συνέχεια αδιάπτωτη, οι ανατροπές ειδικά στις τελευταίες σελίδες συνεχείς κι έχει ένα «εκρηκτικό» φινάλε. Θα ικανοποιήσει απόλυτα τους φίλους του αστυνομικού θρίλερ κι όχι μόνο.      

Η ΓΚΙΛΟΤΙΝΑ ΤΟΥ ΝΑΥΠΛΙΟΥ

ΦΑΙΔΩΝ ΚΥΡΙΑΚΟΥ
Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ
Σελ. 474, Οκτώβριος 2020

      Μετά την έκδοση δύο βιβλίων για παιδιά, ο Φ. Κυριακού δοκιμάζει τις συγγραφικές του δυνάμεις στη μεγάλη φόρμα, με το ιστορικό μυθιστόρημα, «Η Γκιλοτίνα Του Ναυπλίου».

     Τον Οκτώβριο του 1872, ο Πάρις Πρεβώ, ένας 68χρονος ελληνογάλλος, που καταδικάστηκε για προδοσία, πρόκειται να εκτελεστεί στο Παλαμίδι, όπου βρίσκεται φυλακισμένος. «Επίμονο πράγμα που είναι η ζωή… Κλειδωμένοι σ’ αυτό το λαγούμι κι ακόμα λέγαμε πως ζούμε, κοιμόμασταν θαρρείς ήρεμοι, μιλούσαμε για ομορφιές, αλλά τα χρόνια φυσικά είχανε ήδη σταματήσει για μας, ακριβώς όπως έδειχνε και το ασημένιο μου ρολόι. Μόνο η αγωνία κουνιόταν μαζί με το χρόνο. Κάθε μέρα να ξυπνώ με τον φόβο μέχρι που μια στιγμή να ‘ρθουν στ’ αλήθεια να μου πουν: «Ετοιμάσου! Αύριο πρωί σ’ εκτελούν!»-και πώς να ετοιμαστώ για το μοιραίο;». Την ημέρα της εκτέλεσης, η βάρκα που μεταφέρει τον δήμιο και τον βοηθό του από το Μπούρτζι όπου διανυκτερεύουν, λόγω θαλασσοταραχής, εξοκείλει και πέφτει σε βράχια της ακτής, με αποτέλεσμα τον θάνατο των επιβαινόντων. «Σκοτώθηκαν οι δήμιοι! Πνίγηκαν όξω απ’ το Μπούρτζι. Στη βάρκα που πήγε να τους πάρει ήταν και δύο παλικάρια της χωροφυλακής, δεν ματάγινε! Η εκτέλεση χάλασε ώσπου να βρούμε φρέσκους». Έτσι η εκτέλεση του Πρεβώ, παίρνει λίγες μέρες αναβολή κι αυτός κερδίζει μερικές μέρες ζωής ακόμα!

     Μια μέρα, από την πύλη που χρησιμοποιείται για την μεταφορά των κρατουμένων, οι δεσμοφύλακες, φέρνουν έναν ακόμη θανατοποινίτη, που τον βάζουν στο ίδιο κελί με τον Πρεβώ. Συστήνεται ως Λιανός (το κανονικό του όνομα είναι Ανέστης Ρίζος). «Ίσως να ‘ταν πενήντα, μπορεί πενήντα πέντε χρονών με μεγάλη φαλάκρα που άφηνε όμως τα πλαϊνά γκρι μαλλιά του να πέφτουν ως τους ώμους του λιγδιασμένα […] Είχε δύο έντονες κάθετες ρυτίδες ανάμεσα στα φρύδια του και το μούσι του ήταν αξύριστο και αραιό». Ήταν ένας σκληροτράχηλος, λιγομίλητος άντρας που αντιμετώπιζε με εντυπωσιακή ηρεμία και στωικότητα το προδιαγεγραμμένο μέλλον του.

     Ο Πρεβώ προσπαθεί να πιάσει επαφή με τον Λιανό. Να ανταλλάξουν κάποια λόγια, να φανερώσουν κάποια συναισθήματα στον «δανεικό» χρόνο που τους απομένει, μέχρι να βρεθεί ο επόμενος που θα ελευθερώσει το σχοινί και η λεπίδα της γκιλοτίνας θα επιτελέσει το μακάβριο έργο της. «Τον καημό του μελλοθάνατου μόνο ένας μελλοθάνατος μπορεί να τον καταλάβει. Όλοι οι άλλοι μοιάζουν να θολώνουν μέσα στο φωτεινό τους κόσμο, να ξεμακραίνουν και να σ’ εγκαταλείπουν στον άχρωμο τόπο που ζεις παρέα με το μεγάλο ρολόι που χτυπά τις ανάσες του. Μόνο ένας άνθρωπος που ξέρει πως θα πεθάνει μπορεί να κοιτάξει έναν θανατοποινίτη στα μάτια, να τον αντικρίσει και, χωρίς να αποστρέψει το βλέμμα, να του πει: «Ξέρω πως νιώθεις. Το μαρτύριο σου το νιώθω κι εγώ». Αυτό το μοίρασμα ίσως είναι η μόνη παρηγοριά για έναν άνθρωπο στη δική μου θέση». Αρχίζουν τότε να διηγούνται ο ένας στον άλλο, στο λίγο χρόνο που τους απομένει την ιστορία της ζωής τους, αποκαλύπτοντας μυστικά κι ενοχές, που έκρυβαν στα μύχια της ψυχής τους και δίσταζαν να φανερώσουν και στον ίδιο τους τον εαυτό! Μέχρι που η «επίσκεψη» του διευθυντή της φυλακής στο κελί τους και η πρόταση που θα τους κάνει, θα βάλει σε δοκιμασία και τους δύο…   

     Το «Η Γκιλοτίνα Του Ναυπλίου» είναι ένα εξαιρετικό ιστορικό μυθιστόρημα, γραμμένο από έναν συγγραφέα που διαθέτει αφηγηματική δεινότητα και πλούσια γλώσσα. Στο μυθιστόρημα, ο μύθος υπερτερεί της Ιστορίας. Τα ιστορικά πρόσωπα, υπάρχουν περισσότερο ως αναφορές κι όχι ως δρώντες χαρακτήρες. Εκτυλίσσεται κατά κύριο λόγο στα χρόνια της Επανάστασης του 1821 και της δημιουργίας του ελληνικού κράτους. Χρόνια ηρωισμών, αλλά και ταραχών και ανατροπών. Οι χώροι και οι τόποι περιγράφονται μοναδικά, χάρη στον πολύ καλό τρόπο γραφής του Φ. Κυριακού. Αυτό που ξεχωρίζει όμως, είναι η αποτύπωση του ψυχισμού των χαρακτήρων, όπως ξεδιπλώνεται μέσα από τις αφηγήσεις της ζωής τους, των παθών τους, των επιτυχιών τους, των λαθών τους. Ένα ξεχωριστό μυθιστόρημα, που αξίζει την προσοχή του αναγνωστικού κοινού!