ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ "ΝΟΣΤΟΣ"

ΝΙΚΟΛΑΣ ΖΗΡΓΑΝΟΣ
Εκδόσεις ΤΟΠΟΣ
Σελ. 435, Φεβρουάριος 2023

      Ο Νικόλας Ζηργάνος, συγγραφέας που βιβλίου που παρουσιάζω σήμερα, εργάστηκε για πολλά χρόνια στο χώρο της ερευνητικής δημοσιογραφίας και μια έρευνά του για τα διεθνή κυκλώματα αρχαιοκαπηλίας, δημιούργησε αίσθηση και συνετέλεσε στον επαναπατρισμό αρκετών ελληνικών αρχαιοτήτων. Η αρχαιοκαπηλία, είναι και το θέμα του πρώτου αστυνομικού του μυθιστορήματος.

     Ο Νικόλας Παπαγεωργίου και ο Ντρέικ Τόμπιν, είναι δύο από τους κορυφαίους αρχαιοπώλες παγκοσμίως με έδρα την Ελβετία. Έχουν τον τρόπο να εντοπίζουν τα καλύτερα έργα που βρίσκονται στην «αγορά» αρχαιοτήτων και γνωρίζουν πως μπορούν εύκολα να τα «νομιμοποιήσουν». Έτσι έχουν πρόσβαση σε πολύ υψηλά βαλάντια και στα μεγαλύτερα και πιο διάσημα μουσεία κυρίως των ΗΠΑ. Είναι εντελώς διαφορετικοί και γι’ αυτό ίσως τόσο επιτυχημένοι. «Ο Νίκι ήταν μελαχρινός, ανοιχτός, ζεστός, ανθρώπινος, είχε καλή ψυχή, ευαίσθητος, ευγενικός, πολύγλωσσος, με παιδεία και ταλέντο, επικοινωνιακός, ένας αυθεντικός κοσμοπολίτης, που μπορούσε να κινείται το ίδιο άνετα στα σαλόνια της αριστοκρατίας και σε ένα ανατολίτικο παζάρι. Ήταν χαρισματικός, δεν μπορούσες παρά να τον λατρέψεις. Ο Ντρέικ ήταν η άλλη όψη του νομίσματος. Ωχρός, νεκρικά λευκός, ψυχρός, άφιλος, παραδόπιστος, είρων, επηρμένος, σνομπ και εγωπαθής. Αυτό που τους έφερε στην κορυφή του παγκόσμιου εμπορίου αρχαίας τέχνης ήταν ο συνδυασμός τους».

     Ο Νίκι πεθαίνει κάτω από αδιευκρίνιστες και ύποπτες συνθήκες, πέφτοντας από μια σκάλα. Σχεδόν αμέσως, ξεσπάει μια μεγάλη διαμάχη για το ποιος θα κληρονομήσει τα χιλιάδες αρχαία αντικείμενα που κατείχαν οι δύο συνέταιροι και βρίσκονται σε αποθήκες στη Βρετανία και την Ελβετία. Ο Τόμπιν και η οικογένεια εφοπλιστών Παπαγεωργίου θα αντιπαρατεθούν σκληρά.

     Σ’ αυτήν την αντιπαράθεση θα εμπλακεί σχεδόν τυχαία ο Αλέξης Καρράς, ένας δημοσιογράφος που έπεσε θύμα του κυνισμού ενός ανήθικου αρχισυντάκτη του, βρέθηκε εκτός επαγγέλματος κι επέστρεψε σε άλλη εφημερίδα κάνοντας την ταπεινή και ανεπιθύμητη νυχτερινή βάρδια, χάρη στην γενναιοδωρία ενός πρώην συναδέλφου του. «Το όνομα Αλέξης Καρράς αποτελούσε κάποτε σταθερή αξία στο δημοσιογραφικό χρηματιστήριο, όμως πλέον, ήταν για την πιάτσα καμένο χαρτί, και αυτό το ήξεραν όλοι, καθώς η επεισοδιακή απόλυσή μου από την εφημερίδα «Αλήθεια» πριν από δύο χρόνια είχε γίνει δημοσιογραφικό ανέκδοτο […] Στα σαράντα οκτώ μου είχα καταφέρει να είμαι ένας ακόμη λούζερ με πολλά υποσχόμενο παρελθόν και ανύπαρκτο μέλλον […] Όταν ξεκίνησα τη δημοσιογραφία δεν ήξερα που βρισκόμουν και τώρα δεν ήξερα που πήγαινα». Οι ειδήσεις που κυκλοφορούν σχετικά με τη διαμάχη, εξάπτουν το δημοσιογραφικό του ενδιαφέρον και το ένστικτό του, του λέει πως αξίζει να τις διερευνήσει περισσότερο.

     Στην υπόθεση εμπλέκεται και ο αδιάφθορος διοικητής της Δίωξης Αρχαιοκαπηλίας αστυνόμος Γεωργίου, ο οποίος προσπαθεί να παγιδεύσει και να συλλάβει έναν διαβόητο νονό της νύχτας που μια από τις «επιχειρήσεις» του είναι η αρχαιοκαπηλία.

     Όσο όμως προχωρά η διερεύνηση, μπαίνουν όλο και βαθύτερα σε έναν κόσμο που κυριαρχεί η ίντριγκα και η διαφθορά που διαχέεται από τα χαμηλότερα ως τα πολύ υψηλά κλιμάκια της αστυνομίας, των ιδιοκτητών ΜΜΕ (οι περισσότεροι από τους οποίους διαγκωνίζονται και μάχονται ανελέητα αφού έχουν συγκρουόμενα συμφέροντα στον χρυσοφόρο τομέα των κατασκευών δημόσιων έργων) και πολιτικών που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η πολιτική τους επιβίωση.

     Ένα πολύ καλογραμμένο «αστυνομικό» μυθιστόρημα, με εξαιρετικά σκιαγραφημένους χαρακτήρες, από έναν συγγραφέα που είναι εμφανές ότι γνωρίζει καλά το θέμα το οποίο επέλεξε να διαπραγματευτεί. Αυτό δηλ. της αρχαιοκαπηλίας και της λεηλασίας της πολιτιστικής μας κληρονομίας, από αδίστακτους ιδιώτες συλλέκτες και εφόρους μουσείων, που είναι διατεθειμένοι να καταβάλουν τεράστια ποσά για να «κοσμήσουν» τις συλλογές τους με τα πιο σπάνια αρχαία τεχνουργήματα, ικανοποιώντας με τον τρόπο αυτό τη ματαιοδοξία τους. 

ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

      Γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Γιάννενα. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή των Ιωαννίνων και εκεί ολοκλήρωσε την διδακτορική της διατριβή. Ασκεί το επάγγελμα του Παιδιάτρου. Στον ιδιωτική της χώρο και χρόνο ταξιδεύει στον κόσμο, ακούει μουσική και μελετά την ιστορία του τόπου της και όχι μόνο. Η αγάπη της για την ιστορία την οδήγησε στη συγγραφή του πρώτου της ιστορικού μυθιστορήματος. Έργα της: «Το Δεσποτάτο Της Λίμνης. Τα Βυζαντινά Ιωάννινα Παραμονές Της Άλωσης» (2022, εκδ. Πηγή)

 

     Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας «Το Δεσποτάτο Της Λίμνης»;

     Διαβάζοντας για την ιστορία της πόλης μου, καθότι λάτρης της ιστορίας, “ανακάλυψα”την υστεροβυζαντινή τηςπερίοδο, περίοδος συναρπαστική, παρόλα αυτά άγνωστη στο ευρύ κοινό.  Όσα θαυμαστά έμαθα για εκείνη την περίοδο, αποτέλεσαν πεδίο έμπνευσης για το «Δεσποτάτο».

 

     Απαιτήθηκε έρευνα για να αντλήσετε τα ιστορικά στοιχεία και πόσο καιρό χρειάστηκε αυτή;

     Η έρευνα μου ήταν μακρά και εμπεριστατωμένη. Σ’ ένα μεγάλο τμήμα της όμως, προηγήθηκε της απόφασης μου να γράψω ένα ιστορικό μυθιστόρημα. Από προσωπικό ενδιαφέρον έγινε, για να ικανοποιήσω την επιθυμία μου να μάθω, συνεπώς δεν μπορώ να απαντήσω για το ακριβές διάστημα. Την απόλαυσα πάντως,  την ιστορική έρευνα, εξίσου με την συγγραφή.

 

     Η πρόσβαση στα διάφορα αρχεία ήταν εύκολη;

     Άλλες φορές ναι, άλλες όχι, υπομονή και επιμονή χρειάζεται. Η έρευνα όμως, ως διαδικασία είναι κάτι που έχω διδαχθεί στις ιατρικές σπουδές μου και πάντα με γοήτευε. Είχα πρόσβαση σε διδακτορικές διατριβές, διάβασα πολλά σχετικά βιβλία και άρθρα, δανείστηκα σπάνιες εκδόσεις από βιβλιοθήκες.

 

     Πόσος χρόνος χρειάστηκε για τη συγγραφή του έργου σας;

     Έξι μήνες περίπου, ήταν η περίοδος της καραντίνας και βοήθησε κι αυτό!

 

     Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με αυτό και ποιο είναι αυτό;

      Κυρίως, ότι η ιστορία του τόπου μας είναι η προίκα μας. Δυστυχώς η διδασκαλία της γίνεται με λάθος τρόπο στα σχολεία. Κι όμως, το να γνωρίζεις την ιστορία του τόπου σου, μέσα στο πλαίσιο και τις αλληλεπιδράσεις της γενικότερης ιστορίας, αποτελεί ένα σπουδαίο εφόδιοερμηνείας καταστάσεων, συμπεριφορών, σχέσεων, του σήμερα, τόσο σε πολιτικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.Κιένα δεύτερο μήνυμα, ότι ποτέ δεν είναι αργά. Έγραψα το πρώτο μου μυθιστόρημα σε αυτήν την ηλικία!

 

     Η λογοτεχνία μπορεί να είναι μια κοινωνική πράξη;

     Φυσικά. Εξημερώνει, εξευγενίζει, μας φέρνει αντιμέτωπους με τα συναισθήματά μας και τις αντιφάσεις μας και εντέλει, μας κάνει καλύτερους ανθρώπους

 

     Μπορεί η λογοτεχνία να δρομολογήσει αλλαγές σε κοινωνικό επίπεδο;

          Η κοινωνική αλλαγή ξεκινά από την προσωπική αλλαγή,   την αλλαγή της μονάδας. Συνεπώς, ναι, αρκεί να διαβάζουμε περισσότεροι και περισσότερο!

 

     Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε συγγραφέας;

     Ακόμη δεν έχω καταλάβει κάτι τέτοιο. Εγώ απλά θέλω να διηγούμαι ιστορικά γεγονότα, να μοιράζομαι τις γνώσεις μου κι αυτά που ανακαλύπτω, μέσα από μυθοπλαστικά στοιχεία, μέσα από ιστορίες που φτιάχνει το μυαλό μου

 

     Ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;

     Συγκίνηση, σίγουρα, περηφάνεια και μια αγωνία. Σαν να στέλνω το παιδί μου, πρώτη φορά στο σχολείο!

 

     Τι συμβαίνει στους ήρωες των βιβλίων σας, όταν τελειώνει η συγγραφή;

     Όσο γράφω το βιβλίο, ζω με τους ήρωές μου, ξυπνάω μαζί τους, κοιμάμαι μαζί τους, αναρωτιέμαι τα βράδια, τι θα τους συμβεί. Τότε παίρνω τις αποφάσεις μου για την εξέλιξη της πλοκής. Αναρωτιέμαι πώς να αισθάνθηκαν σε δεδομένη στιγμή, πως χειρίστηκαν την συγκεκριμένη εμπειρία, τι αποτύπωμα τους άφησε ένα γεγονός. Όταν τελείωσε το βιβλίο, έπαψαν πια να με απασχολούν αυτά. Ταξιδεύουν τώρα οι ήρωες, χωρίς εμένα, μαζί με το βιβλίο.

 

     Έχετε βιώσει συναισθήματα παρόμοια με αυτά των ηρώων σας;

     Νομίζω, πως άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο, όσοι γράφουν, περιγράφουν και προσωπικά συναισθήματα, ως ένα βαθμό φυσικά, τα οποία προσαρμόζουν ανάλογα, στην πλοκή του έργου.

 

     Σας μοιάζει κάποιος από τους ήρωες σας;

     Θα λεγα πως ναι. Το «Δεσποτάτο της Λίμνης» πέρα από ιστορικό μυθιστόρημα είναι και μυθιστόρημα διάπλασης, ενηλικίωσης. Ο Στέφανος έχει κάτι από μένα, σε νεαρότερη ηλικία. Ψάχνει τον μέντορά του. H πορεία προς την ενηλικίωση είναι μακρά, συνεχής, αγωνιώδης και παρά τα συνταρακτικά γεγονότα της εποχής, παραμένει το ζητούμενο.

 

     Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας;

     Ο σύζυγός μου και τα αδέρφια μου

 

     Ποιος είναι ο ιδανικός αναγνώστης για σας;

     Αυτός που αφήνεται να τον ταξιδέψει το βιβλίο κι επειδή  μιλάμε για ιστορικό μυθιστόρημα, γίνεται  η ανάγνωση αφορμή, να αναζητήσει μόνος του μέρη της ιστορίας

 

      Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;

     Και συνεχίζω να ανακαλύπτω, για τις δυνατότητες, τις προτεραιότητες, τις επιθυμίες μου.Μαθαίνω πολλά και από την αλληλεπίδραση που έχω με τους ανθρώπους που έχουν διαβάσει το βιβλίο και από τις παρουσιάσεις σε πόλεις της Ελλάδας. Το ταξίδι της συγγραφής ήταν για μένα μαγικό.Παρεμπιπτόντως, ποτέ δεν πίστευα, δεν είχα στο μυαλό μου, ότι θα έγραφα ένα βιβλίο!

 

     Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;

     Πεποίθηση όχι, δεδομένου ότι πρόκειται για προϊόν ιστορικής έρευνας και μυθοπλασίας, στηριζόμενης σε γεγονότα.Έμαθα όμως πολλά πράγματα για την ιστορία του Βυζαντίου, που πάντα με μάγευε, γοητεύτηκα με την προσωπικότητα του Μανουήλ Παλαιολόγου, του λόγιου αυτοκράτορα. Επίσης, μετά από μελέτη χαρτών και κειμένων, ήμουν σε θέση να φανταστώ, να αναπαραστήσω μπροστά στα μάτια μου, την εικόνα της πόλης των Ιωαννίνων, της Θεσσαλονίκης και του Μυστρά, εκείνης της εποχής. Υπέροχο!

 

     Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;

     Πολύ, το συνειδητοποιώ τώρα στις παρουσιάσεις του βιβλίου, αλλά και όταν με σταματούν στο δρόμο της πόλης μου αναγνώστες. Αυτό που με ευχαριστεί ιδιαίτερα, είναι όταν μαθαίνω πωςάνθρωποι που δεν συνηθίζουν να διαβάζουν βιβλία, έχουν διαβάσει το βιβλίο μου. Είχα ένα φόβο, μια αμφιβολία, μήπως κουράσουν τα ιστορικά στοιχεία, φαίνεται όμως πως δεν συνέβη κάτι τέτοιο.

 

     Σε συζητήσεις με αναγνώστες, έτυχε να σας «υποδείξουν» πτυχές του έργου σας, που εσείς δεν είχατε φανταστεί ότι υπάρχουν;

     Ναι, έγινε αυτό που περιγράφετε από ανθρώπους δικούς μου, που εκτιμώ την γνώμη τους και τους είχα δώσει να διαβάσουν το βιβλίο, πριν εκδοθεί. Μου επισήμαναν ερμηνείες που σε πρώτο επίπεδο, δεν είχα εντοπίσει, είχαν όμως μια λογική, μια συνέχεια. Είναι εντυπωσιακό πολλές φορές, πώς δρα το υποσυνείδητο.

 

     Υπάρχει κάποιος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;

     Ήμουν βιβλιοφάγος από μικρή και παραμένω. Νομίζω πως όλα τα βιβλία που έχω διαβάσει και αγαπήσει, όλοι αυτοί οι συγγραφείς, έχουν βάλει το λιθαράκι τους και με έχουν επηρεάσει σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας.

 

     Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;

     Όσο δύσκολο είναι, τόσο εύκολο. Είναι ταξίδι και αποσυμπίεση, είναι μια παράλληλη ζωή, μια ταινία που γυρίζεται στο μυαλό σου κι εσύ είσαι ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος. Εσύ αλλάζεις τα πλάνα, τα διαμορφώνεις και αποφασίζεις ποιο θα είναι το τέλος.

 

     Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη, το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες, ετοιμάζετε κάτι άλλο; Έχετε «υλικό» έτοιμο στο συρτάρι σας;

     Με το που τελείωσε το «Δεσποτάτο» ένιωσα ένα μεγάλο κενό. Μου έλειψε αυτή η «παρέα» των ηρώων μου, του Στέφανου, της Παρασκευής, του Μανουήλ. Μου έλειψε, παράλληλα, η έρευνα για ιστορικά στοιχεία. Οπότε, για να απαντήσω στην ερώτηση σας, ναι, γράφω ήδη το επόμενο βιβλίο μου.

 

Η ΠΙΟ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

JAMES HENEAGE
Μετάφραση: ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΠΑΣ
Εκδόσεις: ΠΑΤΑΚΗΣ
Σελ. 340, Απρίλιος 2023

      Στη σειρά «Μικρή Ιστορία» των εκδόσεων Πατάκη, κυκλοφόρησε πρόσφατα ένα βιβλίο του άγγλου συγγραφέα J. Heneage. Είναι ένα βιβλίο που αφορά την ελληνική Ιστορία, γραμμένο από έναν άνθρωπο που ζει μεταξύ Δυτικής Αγγλίας και Καραδαμύλης, κι έχει τίτλο «Η Πιο Μικρή Ιστορία Της Ελλάδας».

     Όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, οι Έλληνες δεν έχουμε και την καλύτερη σχέση με την Ιστορία μας. Οι γνώσεις μας είναι επιδερμικές κι επιφανειακές, επειδή το εκπαιδευτικό σύστημα είναι προσανατολισμένο προς ένα βαθμοθηρικό τρόπο διδασκαλίας της Ιστορίας, αποσπασματικές, επειδή ο διαθέσιμος χρόνος ποτέ δεν είναι αρκετός για να καλυφθεί η ύλη που αντιστοιχεί στη συγκεκριμένη σχολική χρονιά και διαστρεβλωμένες, για λόγους «πολιτικούς» και «εθνικούς» (αν και ο Εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός είπε ότι «Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ότι είναι αληθές»). Κάνεις μας π.χ. δεν αμφισβητεί ότι η Επανάσταση του 1821 κηρύχθηκε από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό την 25^η Μαρτίου στη μονή Μεγίστης Λαύρας υψώνοντας το λάβαρο που προσκύνησαν όλοι οι καπετάνιοι. Στα απομνημονεύματα όμως του ιεράρχη, δεν αναφέρεται καθόλου ένα παρόμοιο γεγονός ούτε στις 25, ούτε σε κάποια άλλη ημερομηνία! Ή πόσοι γνωρίζουν ότι το 4^ο Σώμα Στρατού που βρισκόταν στην ανατολική Μακεδονία και αριθμούσε 7 χιλ. άνδρες τον Σεπτέμβριο του 1916, παρέδωσε οπλισμό και εφόδια αμαχητί στους Βούλγαρους που αμέσως κατέλαβαν την περιοχή; Ο λόγος; Εντολή του βασιλιά Κωνσταντίνου Α!, ο οποίος με τον τρόπο αυτό, ήθελε να βοηθήσει τον ξάδελφο του αυτοκράτορα της Γερμανίας, αφού αν το εμπειροπόλεμο 4^Ο Σώμα πολεμούσε στο πλευρό των Συμμάχων της Αντάντ, θα έφερνε σε δύσκολη θέση τους Γερμανούς.  Όλοι αυτοί οι άνδρες φορτώθηκαν σε τρένα και μεταφέρθηκαν στη Γερμανία στην πόλη Γκέρλιτς «φιλοξενούμενοι» του Κάιζερ!

     Η ελληνική Ιστορία είναι πλούσια σε γεγονότα. Σε νίκες, σε ήττες, σε θριάμβους και απογοητεύσεις Τα οποία κάποιος μπορεί να τα μάθει πιο σωστά και έγκυρα, μόνο διαβάζοντας βιβλία πέρα κι έξω από τα σχολικά. Τι γίνεται όμως αν «δεν το έχει και πολύ» με το διάβασμα; Γι’ αυτούς υπάρχουν βιβλία όπως αυτό που παρουσιάζω σήμερα. Μέσα σε 340 μόλις σελίδες, διέρχεται τα πιο σημαντικά γεγονότα της ελληνικής Ιστορίας. «Οι περισσότεροι από εμάς ξέρουμε στην πραγματικότητα πολύ λίγα πράγματα για την μακραίωνη ιστορία της Ελλάδας. Ακόμη και αν ο Περικλής και ο Παρθενώνας μας είναι σχετικά οικείοι, το γνωρίζουμε για μια τόσο σημαντική προσωπικότητα όπως ο Επαμεινώνδας; Όλοι θυμόμαστε με κάθε ευκαιρία τα επιτεύγματα και τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αλλά σπάνια αναφερόμαστε στην πολύ σημαντική ελληνιστική περίοδο. Όταν ακούμε Βυζάντιο, φέρνουμε συχνά στο νου μας έναν κόσμο όπου κυριαρχούσαν οι ίντριγκες και οι συνωμοσίες. Και όμως, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία έζησε περισσότερο από 1.000 χρόνια, ήταν εν πολλοίς ελληνική και έσωσε δύο φορές την Ευρώπη από εξ ανατολών εισβολές. Αλλά και η Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας γράφεται μέσα από μια «εντυπωσιακή» διαδοχή θριάμβων και καταστροφών, από την επανάσταση του 1821 και τη Μεγάλη Ιδέα, τον Εθνικό Διχασμό και τη Μικρασιατική Καταστροφή ως την Κατοχή και τον Εμφύλιο, τη δικτατορία των συνταγματαρχών και τη Μεταπολίτευση, τα χρόνια της αφθονίας αλλά και τα χρόνια της κρίσης, των μνημονίων και της απειλής του Grexit».

     Ένα περιεκτικό βιβλίο, στο οποίο, παρά τις αντιρρήσεις που μπορεί να έχει κάποιος, ειδικά σε όσα αναφέρει ο συγγραφέας για πολύ πρόσφατα γεγονότα, μέσα σε μόλις 340 σελίδες και με τη βοήθεια χαρτών, εικόνων και σχεδιαγραμμάτων, έχουμε μια πλήρη Ιστορία της Ελλάδας.

     Το βιβλίο περιλαμβάνει ξενόγλωσση βιβλιογραφία για όποιον θα ήθελε να εμβαθύνει. Για όσα από αυτά τα βιβλία έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά, υπάρχουν οι αντίστοιχες πληροφορίες.

    

Ο ΚΟΥΚΟΣ

CAMILLA LACKBERG

Μετάφραση: ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΝΑΤΣΗ

Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

Σελ. 460, Απρίλιος 2023

      Την ενδέκατη ιστορία με κεντρικούς χαρακτήρες τους παλιούς γνώριμους των αναγνωστών της, τον αστυνομικό Πάτρικ Χέντστρεμ και τη σύζυγό του συγγραφέα Ερίκα Φαλκ, περιλαμβάνει το καινούριο βιβλίο της αγαπημένης συγγραφέως Καμίλλα  

Λάκμπεργκ με τίτλο «Ο Κούκος». Ο τόπος που εκτυλίσσεται η ιστορία είναι και πάλι η Φιελμπάκα (πρόκειται για ένα μικρό ψαροχώρι στα ΝΔ της Σουηδίας, με λιγότερους από χίλιους κατοίκους, που χάρη στα βιβλία της Λάκμπεργκ έγινε διάσημο σε όλο τον κόσμο και προσελκύει πλήθος τουριστών. Χαρακτηριστικό είναι ότι στην ευρύτερη περιοχή λειτουργούν περισσότερα από 60 ξενοδοχεία!!).

     Ο Χένινγκ και η Ελίζαμπεθ Μπάουερ, γιορτάζουν με ένα μεγαλοπρεπές πάρτι σε ξενοδοχείο της Φιελμπάκα, την πεντηκοστή (χρυσή) επέτειο του γάμου τους. Παράλληλα ο Χένινγκ, ένας από τους σπουδαιότερους συγγραφείς της Σουηδίας, περιμένει με αδημονία να μάθει αν θα είναι αυτός που θα βραβευτεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας φέτος, όπως ψιθυρίζεται έντονα στους λογοτεχνικούς κύκλους. Το πάρτι είχε πολλούς καλεσμένους, αλλά και μια σημαντική απουσία, αφού θα λείψει ένας από τους παλιότερους φίλους τους, ο φωτογράφος Ρολφ Στένκλο, ο οποίος ανακοίνωσε ότι λόγω φόρτου εργασίας δεν θα προλάβει το πάρτι. Είχε να ετοιμάσει την αναδρομική του έκθεση σε τοπική γκαλερί.

     Το επόμενο πρωί ο Στένκλο εντοπίζεται νεκρός μέσα στη γκαλερί. Φέρει τραύμα στο κεφάλι. Η πρώτη εκτίμηση των αστυνομικών είναι ότι πρόκειται για διάρρηξη-οι φωτογραφίες του Στένκλο, αξίζουν πολλά στο «χρηματιστήριο» της τέχνης- που πήγε στραβά. «Νομίζω ότι η απλούστερη εξήγηση είναι η πιο πιθανή. Διάρρηξη. Ο Ρολφ ήταν εκεί. Έγινε συμπλοκή και σκοτώθηκε. Ο δράστης πανικοβλήθηκε και έφυγε βιαστικά με άδεια χέρια».

     Κι ενώ ο Πάτρικ με τους συναδέλφους του, ξεκινούν τις έρευνες, η Ερίκα επισκέπτεται τη σύζυγο του Ρολφ, Βίβιαν, προσπαθώντας να την παρηγορήσει. Στη συζήτηση για τα πορτραίτα που συνέθετε ο Ρολφ, της έδειξε ένα από αυτά που επρόκειτο να εκθέσει με τον τίτλο «Αθωότητα». «…είδε καθαρά μια όμορφη γυναίκα με πλούσια μακριά μαλλιά και άψογο μακιγιάζ. Φορούσε μια διάφανη ξεκούμπωτη μπλούζα και στο ντεκολτέ της ξεπρόβαλλε ένα δαντελένιο σουτιέν». Ρίχνοντας μια πιο προσεκτική ματιά, η Ερίκα κατάλαβε ότι η γυναίκα που ονομαζόταν Λόλα, ήταν ένας trans άντρας! Ακόμη, η Βίβιαν της είπε ότι ήταν φίλη του Ρολφ, των Μπάουερ και της νεανικής τους παρέας και ότι το 1980, βρέθηκε νεκρή στο καμένο ολοσχερώς διαμέρισμά της στη Στοκχόλμη, μαζί με την εξάχρονη κόρη της Πίτε. Η Λόλα έφερε τραύματα από πυροβόλο όπλο, ενώ η Πίτε πέθανε από την εισπνοή του καπνού της πυρκαγιάς. Ο υπεύθυνος για τους δύο αυτούς θανάτους, δεν βρέθηκε ποτέ! «Η Ερίκα κοίταζε προσεκτικά την εικόνα. Η επιθυμία να γράψει επέστρεψε. Εδώ υπήρχε μια ιστορία που έπρεπε να αποκαλυφθεί. Έτσι ξεκίνησαν όλα της τα βιβλία. Με μια ανθρώπινη μοίρα και την επιθυμία της Ερίκας να μάθει τι συνέβη και να το διηγηθεί βάζοντας το μαχαίρι στο κόκαλο. Μια γυναίκα και η κόρη της είχαν δολοφονηθεί και οι δολοφόνοι τους δεν οδηγήθηκαν ποτέ στη δικαιοσύνη. Η Ερίκα ήθελε να κάνει τα πάντα για να επανορθώσει αυτή την αδικία».

     Τα στοιχεία που θα οδηγήσουν την αστυνομία στον δολοφόνο του φωτογράφου είναι ισχνά. Όμως πριν καλά-καλά οργανωθούν οι έρευνες, έρχεται ένα ακόμη συνταρακτικό γεγονός να αναστατώσει όχι μόνο τη Φιελμπάκα, αλλά ολόκληρη τη Σουηδία. Στο Σελερέ, το μικρό ιδιόκτητο νησί των Μπάουερ, όπου βρίσκεται και η κατοικία τους, συμβαίνει μια τριπλή δολοφονία!! Τα θύματα είναι ο μεγάλος γιος των Μπάουερ και τα δύο ανήλικα παιδιά του, που πυροβολήθηκαν το βράδυ στον ύπνο τους. Ούτε και σε αυτή την περίπτωση υπάρχουν μάρτυρες.

     Τα δύο εγκλήματα έχουν σχέση μεταξύ τους ή είναι μια τραγική σύμπτωση;

     Ηθελημένα, δεν θέλω να γράψω κάτι περισσότερο, για να μην αποκαλύψω στοιχεία που θα κάνουν να χαθεί το σασπένς. Μόνο να πω ότι για μια ακόμη φορά, η Καμίλλα Λάκμπεργκ γράφει ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα που κρατάει σε εγρήγορση τον αναγνώστη, μέχρι την τελευταία θεαματική ανατροπή.