ΠΑΛΙΕΣ ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΧΩΡΕΣ

ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΖΟΥΡΓΟΣ
Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ
Σελ. 392, Οκτώβριος 2023

      Το καινούριο μυθιστόρημα του Ι. Ζουργού, επέλεξα ως την τελευταία παρουσίαση αυτής της χρονιάς.

     Το 1884, ο Μιχαήλ Δέδες, επιστρέφει στην Αθήνα, μετά από εφτά χρόνια σπουδών στο Παρίσι και το Λονδίνο. Ο πατέρας του Γεώργιος, παρά το γεγονός ότι γνωρίζει πως ο γιος του έχει άλλα σχέδια για το μέλλον, θέλει να τον διαδεχτεί ο Μιχαήλ στην οικογενειακή εμπορική επιχείρηση. «Ο οίκος μας έχει ένα κεφάλι και δύο χέρια. Το κεφάλι είναι η Αθήνα, το ένα χέρι η Τεργέστη και το άλλο η Ερμούπολη. Είναι η ώρα να δεις όλη την αλυσίδα των παραγγελιών και των μεταφορών. Όσο κι αν μου λες πως δεν σ’ ενδιαφέρει, πρέπει να τη γνωρίσεις».

     Τα σχέδια του Μιχαήλ «του ντροπαλού άντρα που εύκολα κατέβαζε τα μάτια, του αγαθόπιστου, του ονειροπόλου των ταξιδιών», στόχευαν στην υπό οθωμανική κατοχή Θεσσαλονίκη.

     Ο Μιχαήλ γνώριζε πως είναι υιοθετημένος. Η μητέρα του πέθανε σε μια φονική επιδημία κι αυτός υιοθετήθηκε από την άκληρη οικογένεια του Γεωργίου Δέδε. Κάποιος συμφοιτητής του στο Παρίσι με καταγωγή από την Θεσσαλονίκη, θέλοντας να γελάσει με τον εύπιστο Μιχαήλ, τον έπεισε ότι έχει μια αδελφή η οποία ζει στη Θεσσαλονίκη! Ανέφερε μάλιστα, για να κάνει πιο πειστική την ιστορία του, και το όνομά της, που ανήκε σε πραγματικό πρόσωπο, αφού δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτός θα έβαζε σκοπό της ζωής του να τη συναντήσει.

     Η κοπέλα αυτή, ήταν η Λεύκα, κόρη του Ευστάθιου Κηρομάνου, ο οποίος επισήμως ήταν έμπορος σαπουνιών. Ανεπίσημα όμως «δάνειζε παίρνοντας όλες τις προφυλάξεις, με επιτόκιο και δεσμεύσεις προσαρμοσμένες στις δυνατότητες εκείνου που εκλιπαρώντας έπεφτε στα πόδια του».

     Η Λεύκα σχολιαζόταν από τον κοινωνικό της κύκλο, γιατί θεωρούνταν… ψηλομύτα κι επειδή δεν είχε ακόμη παντρευτεί. «Η αλήθεια είναι ότι ο γάμος μου είχε καθυστερήσει και με το παραπάνω, ήμουν τότε είκοσι εννιά χρονών, όμως υπάρχει και μια άλλη αλήθεια: ο κόσμος των αντρών με τραβούσε πολύ περισσότερο, μου άρεσε η εμπορική δραστηριότητα, τα χρεόγραφα, οι τράπεζες, οι ισοτιμίες των νομισμάτων[…] είχα φιλοδοξίες, σαν να μη με χωρούσε αυτή η πόλη, σαν να ήταν το λιμάνι της μικρό. Οι συναναστροφές μας και τα πάρε δώσε του δανεισμού ήταν με νοικοκυραίους περιορισμένου πλούτου και ελάχιστης επιρροής. Μάλλον αυτό το τελευταίο ήταν που με ενοχλούσε περισσότερο…».

     Όπως ήταν φυσικό, όταν έμαθε ότι κάποιος χρησιμοποίησε το όνομά της κατ’ αυτό τον τρόπο, εξοργίστηκε. Όταν όμως ο Μιχαήλ Δέδες έφτασε μπροστά της, υποκύπτοντας σε μια παρόρμηση της στιγμής, έκανε κάτι τελείως αντίθετο με τον χαρακτήρα της: αποφάσισε να υποδυθεί την «χαμένη» αδελφή του. Μια απόφαση που θα της άλλαζε δραματικά τη ζωή!

     Για μια ακόμη φορά, ο Ι. Ζουργός, φανερώνει τη μοναδική συγγραφική του δεινότητα και μας προσφέρει ένα απολαυστικό μυθιστόρημα. Με τον εξαιρετικό τρόπο γραφής του, μας αφηγείται μια γοητευτική ερωτική ιστορία, ανάμεσα σε δύο ανθρώπους με διαμετρικά αντίθετους χαρακτήρες, που και τους δύο τους «στενεύει» ο τόπος και η εποχή τους. Ενώ παράλληλα ιχνογραφεί διεισδυτικά την τοιχογραφία μιας εποχής που προοιωνίζει ορμητικές αλλαγές, οι οποίες απειλούν να σαρώσουν όσους δεν είναι διατεθειμένοι να τις ακολουθήσουν.

     Καλή Χρονιά!

ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ. ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΜΕΣΗΜΕΡΙΑ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΑΝΘΟΥΛΗΣ
Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ
Σελ. 270, Οκτώβριος 2023

      Όταν ένας από τους πιο σπουδαίους έλληνες συγγραφείς καταγράφει τις αφηγήσεις μιας από τις μεγαλύτερες ελληνίδες τραγουδίστριες, τότε το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι συναρπαστικό!

     Η Μαρινέλλα (κατά κόσμον Κυριακή Παπαδοπούλου), γνωρίστηκε με τον Γ. Ξανθούλη το 1999, στα γυρίσματα του σίριαλ «…ύστερα ήρθαν οι μέλισσες»-αν και είχε προηγηθεί μια συνέντευξη της το καλοκαίρι του 1980 στον δημοσιογράφο τότε Ξανθούλη για λογαριασμό της «Ελευθεροτυπίας». Αλλά η ουσιαστική τους φιλία χτίστηκε το 1999 και διατηρείται μέχρι και σήμερα. Η «Εκάβη του τραγουδιού» όπως αποκαλείται, έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στη συγγραφική δεινότητα του Γ. Ξανθούλη, αποφάσισε να αφηγηθεί σημαντικές στιγμές του βίου της από την γέννησή της στη Θεσσαλονίκη το 1938, μέχρι σήμερα. «Πρέπει να σημειώσω ότι οι συναντήσεις με τη Μαρινέλλα περιλάμβαναν κρασί και φαγητό, με προτίμηση και των δυο μας στα λαδερά, που συνήθως κουβαλούσε με τις κατσαρόλες από την Κηφισιά, όπου μένει. Οι συναντήσεις μας ξεκίνησαν την άνοιξη του 2021, εν μέσω πανδημίας, και, με μια διακοπή, συνεχίστηκαν τον Γενάρη του 2023, με ελαφρές διακυμάνσεις στο μενού. Σηκώναμε τα ποτήρια, ευχόμενοι στα ελληνικά αλλά και εις την συμμαχικήν τουρκικήν «σεφαρανιζέ»-στην υγεία μας-για να μην λησμονούμε και τους πρόσφυγες προγόνους μας. Οι συζητήσεις μας είχαν κάτι από το Συμπόσιο του Πλάτωνα στο πιο ξανοιχτικό. Το αναφέρω γιατί σπανίως ακολουθούσαμε σχολαστικά τη σειρά των γεγονότων. Το πηγαίναμε «μία σου… και μία μου…» αφού θυμόμασταν πράγματα και πρόσωπα που έπαιξαν ρόλο και στη δική της και στη δική μου ζωή».

     Αν και η Μαρινέλλα μιλά έξω από τα δόντια για όλους και για όλα-τα δύσκολα παιδικά χρόνια στη Θεσσαλονίκη, τα μπουλούκια στα οποία συμμετείχε, τη γνωριμία με τον Στέλιο Καζαντζίδη και τον επεισοδιακό χωρισμό τους, τη στροφή σε σόλο καριέρα και σε άλλα είδη μουσικής, τη συνεργασία με τον Κώστα Χατζή για το τριπλό άλμπουμ «Ρεσιτάλ» που πούλησε πάνω από 500 χιλ. αντίτυπα, το ταξίδι στην Αλβανία όπου ακόμα «ο Ενβέρ Χότζα ήταν ο απόλυτος ηγέτης» και εντυπωσιάστηκε από την ερμηνεία της, την ομάδα μπάσκετ του Άρη, την πρόσκληση από τον Σάχη της Περσίας στην Τεχεράνη για να τραγουδήσει στα γενέθλιά του, την κόρη της και τα εγγόνια της και άλλα πολλά-δεν έχουμε στα χέρια μας μια «κλασική» βιογραφία «…ξανοιγόμασταν στα εσώτερα μιας βιογραφίας που δεν ήταν ακριβώς μονόλογος. Ούτε βιογραφία, γιατί την αντιμετώπιζα μεν ως ιστορικό πρόσωπο, που όμως με τσιγκλούσε να θυμηθώ κι εγώ δικά μου, παράλληλα γεγονότα…».

     Έχουμε όμως ένα εξαιρετικό βιβλίο, στο οποίο με τον μοναδικό, ξεχωριστό του τρόπο, ο Γ. Ξανθούλης, καταγράφει την αφήγηση μιας ζωής, γεμάτης συναρπαστικές στιγμές!  

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΜΑΛΟΥΚΑΣ

   

Ο πεζογράφος και μεταφραστής Δ. Μαμαλούκας, γεννήθηκε το 1968 στην Αθήνα, όπου και κατοικεί. Έχει γράψει διηγήματα και μυθιστορήματα για ενήλικες και παιδιά. Το πρώτο του μυθιστόρημα, μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη. Έργα του: Παιδικά: «Κρις Πινόκιο-Νοεμί Αστράκη: Τα Παιδιά Του Χαμένου Χρόνου: Ένα Ασυνήθιστο Σχολείο» (Ψυχογιός, 2011),  «Μια Περίεργη Χρονομηχανή» (Ψυχογιός, 2011),  «Ο Μοναδικός Άλμπερτ» (Κουκουνάρι, 2013), «Η Χώρα Της Βροχής» (Κουκουνάρι, 2013), «Η Μεγάλη Ληστεία Της Χρηματαποστολής» (Κέδρος, 2016), «Η Απαγωγή Του Τραπεζίτη Ο’ Μπράιαν» (Κέδρος, 2017), «Τα Πλαστά Χαρτονομίσματα» (Κέδρος, 2018), «Το Αγκμαράλο» (Κέδρος, 2020), Μυθιστορήματα: «Όσο Υπάρχει Αλκοόλ Υπάρχει Ελπίδα» (Απόπειρα, 1999-Κουκουνάρι, 2016), «Ο Μεγάλος Θάνατος Του Βοτανικού» (Καστανιώτης, 2003-Κουκουνάρι, 2014), «Η Απαγωγή Του Εκδότη» (Καστανιώτης, 2005), «Η Χαμένη Βιβλιοθήκη Του Δημητρίου Μόστρα» (Καστανιώτης, 2007), «Η Μοναξιά Της Ασφάλτου» (Εκδ. Οικ. Α.Α. Λιβάνη, 2008-Κουκουνάρι, 2014), «Κοπέλα Που Σε Λένε Φίνι» (Εκδ. Οικ. Α.Α. Λιβάνη, 2009), «Κράτα Μου Το Χέρι» (Ψυχογιός, 2012), Ο Κρυφός Πυρήνας Των Ερυθρών Ταξιαρχιών» (Κέδρος, 2016-Βραβείο Μυθιστορήματος περιοδικού Ο Αναγνώστης), «Τα Πτώματα Δεν Πληρώνουν» (Κέδρος, 2022), «Σκότωσε Σαν Τον Στίβεν Κινγκ» (Κέδρος, 2023), Συμμετοχές σε Συλλογικά Έργα: «Ελληνικά Εγκλήματα» (Καστανιώτης, 2007), «Υπόγειες Ιστορίες» (Athens Voice, 2008), «Το Τελευταίο Ταξίδι» (Μεταίχμιο, 2009), «Ελληνικά Ονόματα» (Κέδρος, 2010), «Έρως 13» (Ψυχογιός, 2011), «Είσοδος Κινδύνου» (Μεταίχμιο, 2011), «Η Επιστροφή Του Αστυνόμου Μπέκα» (Καστανιώτης, 2012), «Στον Ίσκιο Του Βασιλιά» (Κλειδάριθμος, 2017), «Οι Καλύτερες Ιστορίες Με Φαντάσματα» (Παπαδόπουλος, 2019), «Τα Βατράχια» (Bell, 2018).

 

     Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το βιβλίο σας;

     Τι άλλο παρά ο Στίβεν Κινγκ και τα βιβλία του; Τόσο διάβασμα, τόσοι επηρεασμοί, τόσες σκέψεις βρήκαν στέγη σ’ αυτό το αστυνομικό μου μυθιστόρημα. Τον Κινγκ τον θεωρώ ένα συγγραφικό/λογοτεχνικό φαινόμενο τόσο από πλευράς παραγωγής όσο και ποιότητας έργου. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έζησα παράλληλα μ’ αυτόν και τον διάβαζα ταυτόχρονα. Κι εκείνος είναι τυχερός που έζησε την αναγνώριση της δουλειάς του, πράγμα που δεν συνέβη με αντίστοιχους συγγραφείς-φαινόμενα όπως ο Πόε. Υποστηρίζω σφόδρα -και το γράφω εδώ και δεκαπέντε χρόνια- ότι ο Κινγκ αξίζει το νόμπελ λογοτεχνίας.

     Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα με αυτό και ποιο είναι αυτό;

     Δεν γράφω ποτέ μυθιστορήματα που να θέλουν να περάσουν κάποιο μήνυμα. Φτιάχνω ιστορίες, περιγράφω συμπεριφορές, χαρακτήρες, κόσμους, και συχνά τον πραγματικό κόσμο. Αν κάποιος βγάζει μηνύματα μέσα από τα βιβλία μου αυτός δεν είναι ο σκοπός μου ούτε γίνεται ηθελημένα και με απασχολεί στο ελάχιστο.

     Η λογοτεχνία μπορεί να είναι μια κοινωνική πράξη;

     Αυτό ίσως ίσχυε κάποτε. Τώρα η μόνη κοινωνική πράξη που βλέπω εγώ είναι που στη χώρα μας λίγοι ρομαντικοί εξακολουθούμε να γράφουμε βιβλία μέσα σε μια απόλυτη απαξίωση από σχεδόν όλους. 

 

     Μπορεί η λογοτεχνία να δρομολογήσει αλλαγές σε κοινωνικό επίπεδο;

     Δεν ξέρω, η λογοτεχνία εκτός από το να ψυχαγωγεί μπορεί να προβληματίσει, να θέσει ερωτήματα, να καταγγείλει, να περιγράψει την ζοφερή πραγματικότητα, ακόμα και να προτείνει κάθε είδους ενέργειες. Έτσι όμως ο συγγραφέας μπορεί εύκολα να πέσει στην παγίδα της στρατευμένης λογοτεχνίας. Αλλά το θέμα είναι πώς θα αντιμετωπιστεί μια τέτοια οπτική από τον αναγνώστη. Εμένα προσωπικά, σαν αναγνώστη, η στρατευμένη λογοτεχνία καμουφλαρισμένη ως μυθιστόρημα -ή ακόμα χειρότερα, σαν αστυνομικό μυθιστόρημα- μου προκαλεί εμετό. 

      Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε συγγραφέας;

     Από πολύ- πολύ νωρίς, στα χρόνια του δημοτικού. Φαινόταν και από τις εκθέσεις μου. Ήμουν συνεχώς εκτός θέματος. Νόμιζα ότι ήμουν ο χειρότερος της τάξης σ’ αυτό το μάθημα, αλλά πολύ αργότερα συνειδητοποίησα ότι έγραφα πάντα τις δικές μου ιστορίες αντί για το θέμα της έκθεσης. Κι ό,τι προσπαθούσα πάντα να γράφω κάτι που να έχει άρωμα μυστηρίου και τρόμου ή υπαρξιακού αδιεξόδου.

     Ποια ήταν τα συναισθήματα που νοιώσατε, όταν πήρατε τυπωμένο το πρώτο σας έργο;

     Ήταν το 1999. Είπα: “να το. Δεν είναι κακό. Άντε να δούμε πού θα μας βγάλει”. Ένιωσα χαρά και ικανοποίηση, αναμφίβολα. Αλλά μέχρι να βγει το δεύτερο και το τρίτο δεν θεωρούσα τον εαυτό μου πραγματικό συγγραφέα.

      Τι συμβαίνει στους ήρωες των βιβλίων σας, όταν τελειώνει η συγγραφή;

     Μπαίνουν στο χρονοντούλαπο, στη λήθη και κατά καιρούς ζητούν να επιστρέψουν, πολιορκούν τη σκέψη μου, ξανάρχονται σαν φαντάσματα σε άσχετες στιγμές. Στα πρώτα χρόνια της συγγραφής με απασχολούσαν περισσότερο, τώρα αδιαφορώ, τους γράφω να το πω λαϊκά.

     Έχετε βιώσει συναισθήματα παρόμοια με αυτά των ηρώων σας;

     Εφόσον προσπαθώ οι ήρωές μου να είναι κανονικοί άνθρωποι σαν κι εμένα εννοείται ότι βιώνω συνεχώς τα ίδια συναισθήματα με εκείνους. Εξαίρεση το έγκλημα: δεν έχω σκοτώσει ακόμα κανέναν όπως έχουν κάνει πολλοί ήρωές μου.

     Σας μοιάζει κάποιος από τους ήρωες σας;

     Πολλοί ήρωες κουβαλούν πλευρές των δημιουργών τους. Όμως κανείς συγγραφέας που σέβεται τον εαυτό του δεν θα δημιουργούσε έναν ήρωα κατ’ εικόνα και ομοίωση. Ο Νικόλα Μιλάνο αγαπάει τα κλασικά αυτοκίνητα όπως κι εγώ, αλλά εκεί σταματάνε οι ομοιότητές μας. Ο Νετούνο τρέχει όπως κι εγώ, εκείνος όμως είναι πολύ καλύτερος δρομέας. Κάπως έτσι είναι αρκετοί ήρωές μου. Όλοι έχουν κάτι από μένα.

     Ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης των κειμένων σας; 

     Η σύζυγός μου. Με ανέχεται και συγγραφικά. Την αγαπώ πολύ.

     Ποιος είναι ο ιδανικός αναγνώστης για σας;

     Αυτός που δεν λέει/σκέφτεται: “α, ο συγγραφέας είναι Έλληνας και τον έχω δει μια φορά στο δρόμο, έχω δει και το προφίλ του στο φβ, αποκλείεται να έχει γράψει ένα αξιόλογο βιβλίο για τον Στίβεν Κινγκ”. Κι όπου Στίβεν Κινγκ μπορείτε να βάλετε τη λέξη “αστυνομικό”. Αυτό φαίνεται καθαρά στις κριτικές που δέχομαι από την Τουρκία που αγνοούν οτιδήποτε για μένα σαν φυσικό πρόσωπο και κρίνουν αποκλειστικά το βιβλίο μου. Αλλά αυτό νομίζω ότι συμβαίνει σε όλες τις μικρές χώρες.

     Γράφοντας, έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας;

     Όχι πολλά. Περισσότερα έχω ανακαλύψει με το τρέξιμο υπερμαραθωνίων, όπως πχ ότι μπορώ να έχω μεγάλο πείσμα και υπομονή, που χρειάζονται και στη συγγραφή βέβαια. Με τη συγγραφή ανακάλυψα απλώς ότι μπορώ να τελειώσω ένα μυθιστόρημα που μπορεί να αρέσει και σε άλλους εκτός από εμένα.

 

     Υπήρξε κάτι στη διάρκεια της συγγραφής που σας ανέτρεψε κάποια πεποίθηση;

     Όχι δεν νομίζω.

     Σας αρέσει να συνομιλείτε με τους αναγνώστες σας;

     Μου αρέσει, αλλά γρήγορα ένας από τους δύο θα το μετανιώσει. Πιστεύω πολύ στο γνωστό κλισέ: “αν σου αρέσει ένας συγγραφέας μην επιδιώξεις να τον γνωρίσεις ποτέ”. Πάντως ένα θερμό σημείωμα από κάποιον αναγνώστη σού δίνει χαρά και κουράγιο να συνεχίσεις. 

     Σε συζητήσεις με αναγνώστες, έτυχε να σας «υποδείξουν» πτυχές του έργου σας, που εσείς δεν είχατε φανταστεί ότι υπάρχουν;

     Ναι, έχει συμβεί, έχει ενδιαφέρον και είναι γοητευτικό. 

     Εκτός από τον Σ. Κινγκ, υπάρχει κάποιος άλλος συγγραφέας που θεωρείτε ότι σας επηρέασε;

     Αρκετοί λίγο έως πολύ, αγαπώ πολύ τον Πόε, τον θεωρώ αξεπέραστο. Επίσης διαβάζω και ξαναδιαβάζω Βαν Γκούλικ και Σιμενόν, αν και το χειρότερο που μπορείς να κάνεις σαν συγγραφέας, είναι να προσπαθήσεις να μιμηθείς την γραφή του Σιμενόν. Σίγουρη -και παταγώδης- αποτυχία.

     Είναι εύκολη ή δύσκολη διαδικασία η συγγραφή και τι είναι το γράψιμο για σας;

     Πάντα είναι δύσκολη διαδικασία για μένα. Το γράψιμο είναι σαν χρέος, σαν αποστολή από κάποια ανώτερη δύναμη μέσα μου. Υπάρχουν στο μυαλό μου κάποια σχέδια μυθιστορημάτων, κάποιες ιδέες, που πρέπει να γίνουν βιβλία. Κι εγώ υπακούω. Και τα γράφω. Τόσο απλά.

     Αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη, το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες, ετοιμάζετε κάτι άλλο; Έχετε «υλικό» έτοιμο στο συρτάρι σας;

     Σπάνια έχω υλικό έτοιμο. Αυτή τη στιγμή ετοιμάζω την δεύτερη περιπέτεια του Νετούνο, του ήρωά μου στο “Τα πτώματα δεν πληρώνουν”.

 

ΣΚΟΤΩΣΕ ΣΑΝ ΤΟΝ ΣΤΙΒΕΝ ΚΙΝΓΚ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΜΑΛΟΥΚΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΕΔΡΟΣ

Σελ. 346, Ιούνιος 2023

      Φόρος τιμής στον μεγάλο αμερικανό συγγραφέα Steven King είναι το νέο μυθιστόρημα του Δ. Μαμαλούκα.

     Ο Ρέιμοντ Στέμπινς είναι ένας 50χρονος άνδρας που ζει στη Ν. Υόρκη. Έχοντας κληρονομήσει το μισό μιας ανθηρής επιχείρησης, δεν έχει ανάγκη να εργάζεται και τον περισσότερο καιρό, ασχολείται με τη συλλογή βιβλίων και αντικειμένων του Steven King. Η γνωριμία του με το έργο του έγινε το 1987 όταν διάβασε το «Μακριά Πορεία», που του άλλαξε τη ζωή. Από τότε αναζήτησε και διάβασε όλα του τα βιβλία και σύντομα από απλός αναγνώστης, έγινε φανατικός συλλέκτης. Όχι όμως βιβλίων «μαζικής κατανάλωσης». Αναζητούσε υπογεγραμμένα βιβλία ή σπάνιες εκδόσεις σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων που είχαν υψηλό κόστος.

      Ο Στέμπινς, προσπαθώντας να ανακαλύψει περισσότερα σπάνια βιβλία και αντικείμενα, είχε βάλει αγγελία σε εφημερίδες. Σποραδικά με αυτόν τον τρόπο είχε καταφέρει να αποκτήσει κάποια αξιόλογα είτε βιβλία, είτε αντικείμενα. Εκείνο το σαββατόβραδο του Νοεμβρίου του 2019, θα συναντούσε κάποιον πωλητή. «Απόψε είχα ραντεβού με μια νεαρή κοπέλα, απ’ όσα μπόρεσα να συμπεράνω από τη φωνή της. Όπως μου είχε πει στο τηλέφωνο, είχε στην κατοχή της κάτι σχετικό με τον Κινγκ. Κλείσαμε το ραντεβού κι όταν τη ρώτησα το όνομά της εκείνη είπε απλώς «Κριστίν Άσλεϊ». Μα φυσικά Κριστίν, τι άλλο; Όπως το βιβλίο σκέφτηκα και χαμογέλασα».

     Όπως αποδείχτηκε τελικά, το βιβλίο που παρουσίασε η Κριστίν δεν ήταν κάτι αξιόλογο. Στο εσωτερικό του όμως, έκρυβε μια φωτογραφία του 1966 που σόκαρε τον Στέμπινς. Βλέποντάς την, υποψιάστηκε ότι μπορεί να τον οδηγούσε στο αντικείμενο του πόθου όλων των συλλεκτών. Το βιβλίο η «Ιστορία του Μπέρνι», που τυπώθηκε από κάποιον Σούτερ, που υπήρξε φίλος του King, αλλά του έκλεψε το χειρόγραφο. «Έτσι λοιπόν «Η Ιστορία Του Μπέρνι», που τυπώθηκε το 1985 στο Μόντρεαλ του Καναδά από τον Τζον Σούτερ, εκδόσεις Μυστικό Παράθυρο, σε μόλις 15 αριθμημένα και υπογεγραμμένα από τον εκδότη αντίτυπα, μόλις δεκατρία για τους συλλέκτες, έγινε το βιβλίο φάντασμα, το ιερό δισκοπότηρο, το πιο σπάνιο βιβλίο του Κινγκ. Και οι συλλέκτες τα ονόμαζαν σήμερα τα βιβλία του Σούτερ ή τα χαμένα αντίτυπα του Σούτερ». Κι αυτό γιατί σύμφωνα με όσα ήταν γνωστά, τα δεκατρία αντίτυπα, καταστράφηκαν από πυρκαγιά που ξέσπασε στο σπίτι του Σούτερ και του κόστισε τη ζωή. Όμως σύμφωνα με άλλες φήμες, κάποια από αυτά διασώθηκαν.

     Θα αποκαλύψει το εύρημά του σε έναν από τους φίλους του και μαζί με την Κριστίν, θα ταξιδέψουν αρχικά στο Πίτσμπουργκ και στη συνέχεια στο Λονδίνο και σε ένα σκοτεινό κάστρο στις Εβρίδες της Σκωτίας. Εκεί όμως θα τους περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη…

     Έχω διαβάσει αρκετά μυθιστορήματα του King. Άλλα μου άρεσαν περισσότερο κι άλλα λιγότερο. Συμμερίζομαι την άποψη του Δ. Μαμαλούκα σχετικά με το γιατί αρέσει ο King («Είναι τα θέματά του, η γραφή του, ο τρόπος που ζωντανεύει τους εφιάλτες ή τα όνειρα του καθενός, η μοναδική του μαεστρία να μιλήσει στην καρδιά του κάθε ανθρώπου στη γη ξεχωριστά. Η σχεδόν ανατριχιαστική αίσθηση που συναντάς σε κάθε του βιβλίο, αυτό που νομίζεις ότι ζεις με τους ήρωες του, ταυτίζεσαι μαζί τους, λες και τους γνωρίζεις χρόνια, λες και σε γνωρίζουν κι εκείνοι») όμως δεν υπήρξα ποτέ φανατικός αναγνώστης του. Ο Δ. Μαμαλούκας όμως είναι φανατικός και γι’ αυτό το μυθιστόρημά του, ξεχειλίζει από αναφορές σε αυτόν. Από τους τίτλους των κεφαλαίων ως την αρίθμηση, τα ονόματα πολλών χαρακτήρων και φυσικά το θέμα του μύθου, που είναι η αναζήτηση ενός «χαμένου» βιβλίου του. Εδώ κρύβεται μια παγίδα. Η συνεχής αναφορά στον King, ενέχει τον κίνδυνο να αποπροσανατολίσει τον συγγραφέα και να τον κάνει να χάσει τη στόχευσή του. Όμως ο Δ. Μαμαλούκας δεν πέφτει στην παγίδα. Έχει γράψει ένα συναρπαστικό θρίλερ, με εξαιρετική πλοκή και ανατροπές, που απευθύνεται σε κάθε αναγνώστη κι όχι μόνο στους «κινγκικούς», στις τελευταίες σελίδες του οποίου, κάνει μια guest  «εμφάνιση», ο μεγάλος αμερικανός συγγραφέας, όπως έκανε και σε κάποιες από τις ταινίες που βασίζονται στα έργα του.  

ΑΝΤΑΥΓΕΙΕΣ

ΓΕΩΡΓΙΑ ΜΑΚΡΟΓΙΩΡΓΟΥ
Εκδόσεις ΑΩ
Σελ. 187, Οκτώβριος 2023

      Το νέο βιβλίο της Γ. Μακρογιώργου, με τίτλο «Ανταύγειες», κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό .

     Η πανδημία με τον κορωνοϊό, δεν ήταν η πρώτη τόσο φονική που αντιμετώπισε η ανθρωπότητα. Για να έχετε ένα μέτρο σύγκρισης, να σας αναφέρω ότι η πανώλη του 1374, εξόντωσε το μισό του πληθυσμού της Ευρώπης Ή ότι η γρίπη που ξέσπασε τα τελευταία χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, κόστισε τη ζωή σε πενήντα εκατομμύρια ανθρώπους. Βέβαια τότε η ιατρική δεν είχε κάνει τις προόδους που έχει κάνει σήμερα. Και τα άσχημα νέα είναι ότι θα βρεθούμε και πάλι σε λίγα ή σε πολλά χρόνια αντιμέτωποι με ανάλογα φαινόμενα.

     Ένα από τα μέτρα που λήφθηκαν για να αναχαιτιστεί η μόλυνση του πληθυσμού μέχρι η επιστήμη να ανακαλύψει το σωτήριο εμβόλιο, ήταν ο εγκλεισμός. Που προκάλεσε πολλά περισσότερα «θύματα», με τα οποία ελάχιστες μελέτες ασχολήθηκαν και τα οποία μπορεί να μην έχασαν τη ζωή τους ή να κινδύνεψαν, αλλά έχασαν βεβαιότητες και την ψυχική τους ηρεμία. Η ολοήμερη συμβίωση υπό συνθήκες κρίσης, έφερε στην επιφάνεια προβλήματα στις ανθρώπινες σχέσεις που προϋπήρχαν, αλλά παρέμεναν κρυμμένα λόγω του σύγχρονου τρόπου ζωής, που απαιτεί πολύωρη απουσία από την οικογενειακή εστία. Ξαφνικά κάποιοι με έκπληξη ανακάλυψαν ότι τελικά δεν ήξεραν τόσο καλά όσο πίστευαν τους ανθρώπους ακόμη και της δικής τους οικογένειας. Έτσι πρόεκυψαν εντάσεις και συγκρούσεις. Βέβαια υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Ότι ακριβώς οι συνθήκες κρίσης έφεραν τους ανθρώπους ακόμη πιο κοντά κι ενίσχυσαν τους οικογενειακούς δεσμούς. Δυστυχώς αυτές οι περιπτώσεις είναι δραματικά λιγότερες.

     Ορισμένοι άνθρωποι, μπόρεσαν στην απομόνωση να αναστοχαστούν τη ζωή τους, τις σχέσεις τους, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους, τα τραύματα που επουλώθηκαν και αυτά που παραμένουν ανοικτά. Κάτι που για κάποιους υπήρξε λυτρωτικό και για άλλους επώδυνο.

     Τέλος προέκυψε και το πρόβλημα του χρόνου. Γιατί καλός ο αναστοχασμός, το διάβασμα, η ολιγόωρη άσκηση, αλλά θα πρέπει να ασχοληθείς και με κάτι άλλο, αντί να αποχαυνώνεσαι μπροστά στην τηλεόραση. Έτσι πολλοί επέλεξαν αυτό που λέμε δημιουργικές δραστηριότητες. Συγγραφή, ζωγραφική ακόμη και το γύρισμα χιουμοριστικών βίντεο για το tik tok.

     Όλα αυτά περιγράφει με εξαιρετικό τρόπο η Γεωργία Μακρογιώργου στις «Ανταύγειες», μέσα από την αφήγησης της ζωής τριών γυναικών που ανήκουν σε τρεις διαδοχικές γενιές της ίδιας οικογένειας. Η γιαγιά Φιλιώ, η κόρη Ματίνα και η εγγονή Αντιγόνη, βρίσκονται έγκλειστες στο σπίτι της οικογένειας στη Θεσσαλονίκη σε συνθήκες πανδημίας. 

     Ενώ λοιπόν η Ματίνα προσπαθώντας να γεμίσει το χρόνο της, αλλά και να λυτρωθεί από ότι την στοιχειώνει, αντιγράφει έργα μεγάλων ζωγράφων, η Αντιγόνη αποφασίζει να καταγράψει την ιστορία του βίου της γιαγιάς της. Η οποία μπορεί λόγω Αλτσχάιμερ να έχει χάσει την δυνατότητα απομνημόνευσης στη βραχεία μνήμη, αλλά θυμάται τα περασμένα με απόλυτη διαύγεια. 

     Αυτά όμως είναι τα «εξωτερικά» χαρακτηριστικά του μυθιστορήματος, είναι το πρώτο επίπεδο ανάγνωσης. Το βιβλίο είναι πολυεπίπεδο κι εξετάζει πολλά ζητήματα που απασχολούν τη σύγχρονη κοινωνία, όπως  η ενδοοικογενειακή βία, οι γυναικοκτονίες (πολύ πρόσφατα είχαμε ένα ακόμη περιστατικό), η συζυγική πίστη και απιστία, η λυτρωτική επίδραση της Τέχνης στον ψυχισμό του ανθρώπου και άλλα. Και βέβαια τις οικογενειακές σχέσεις ανάμεσα στις τρεις γυναίκες, τα ματαιωμένα όνειρα και τις προσδοκίες που δεν εκπληρώθηκαν, αλλά και τις σχέσεις όχι μόνο με τους άντρες της οικογένειας, αλλά και όσους πέρασαν κάποια στιγμή από τη ζωή τους.

     Αυτό που θέλω να προσθέσω κλείνοντας, είναι ότι έχουμε στα χέρια μας ένα πολύ καλογραμμένο μυθιστόρημα, το οποίο αξίζει την προσοχή του αναγνωστικού κοινού. 

        Η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου, θα γίνει στη Νάουσα, το πρωί της Κυριακής 10 Δεκεμβρίου 2023,στις 11.30 στην αίθουσα Βέτλανς του πολυχώρου πολιτισμού "Χρήστος Λαναράς".