ΠΑΛΙΟΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΙ

ΠΑΛΙΟΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΙ

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΖΑΡΙΑΔΗΣ

Εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

Σελ. 466, Οκτώβριος 2012

     Το πρώτο αστυνομικό μυθιστόρημα του Γ. Αζαριάδη, σας παρουσιάζω σήμερα. Πρόκειται για ένα αρκετά ογκώδες, πυκνογραμμένο και ιδιαίτερα ενδιαφέρον βιβλίο. Με χαροποιεί -ως φαν του είδους-το γεγονός της εμφάνισης όλο και περισσότερων ελλήνων συγγραφέων αστυνομικών ιστοριών. Κάτι που δείχνει ότι δειλά-δειλά, αρχίζει να δημιουργείται μια παράδοση και να καλύπτεται ένα κενό. Γι’ αυτό και πολλές από τις πρόσφατες παρουσιάσεις αφορούν την αστυνομική λογοτεχνία.

     Μια σειρά από δολοφονίες, αναστατώνουν τα βόρεια προάστια. Τα θύματα έχουν συγκεκριμένο προφίλ: πρόκειται για άντρες που ανήκαν-όπως προέκυψε από την έρευνα-στο λεγόμενο «προοδευτικό» χώρο και που μπήκαν στον κόσμο των επιχειρήσεων και του χρήματος, μέσω γάμων με θυγατέρες παλιών επιχειρηματικών οικογενειών. «Από τη στιγμή που άρχισαν να τα κονομάνε, φαίνεται ότι οι προοδευτικές θεωρίες πήγαν περίπατο. Τα παλληκάρια ενσωματώθηκαν φυσιολογικά στους κύκλους της ανώτερης τάξης, λες και ήταν επιχειρηματίες εκ γενετής. Ξεπούλησαν γρήγορα κι εύκολα την ιδεολογία των νεανικών τους χρόνων κι αφιερώθηκαν στη μεγιστοποίηση του οικονομικού δυναμικού των επιχειρήσεών τους».

     Αυτό που παραξενεύει τους αστυνομικούς που αναλαμβάνουν τις έρευνες, είναι η παντελής έλλειψη στοιχείων. Τα θύματα βρίσκονται καθισμένα στις πολυθρόνες τους και η στάση του σώματος δείχνει ότι δεν αντιλήφθηκαν τι τους περιμένει. Φέρουν ένα και μόνο θανάσιμο τραύμα από σφαίρα μικρού διαμετρήματος στην καρδιά. Στο χώρο του εγκλήματος δεν υπάρχουν ίχνη πάλης και ο δολοφόνος είναι σα να μην υπήρξε ποτέ. Δεν τον είδε κανείς, δεν τον άκουσε κανείς, δεν άφησε κανένα ίχνος. Αυτό στέλνει τη νευρικότητα και το άγχος των διωκτικών αρχών στα ύψη. Γιατί έχουν να αντιμετωπίσουν τόσο την πίεση, για γρήγορα αποτελέσματα, της πολιτικής ηγεσίας όσο και των ΜΜΕ, που οσμίστηκαν αίμα κι έσπευσαν να εκμεταλλευτούν το γεγονός. 

     Για το μύθο του βιβλίου δεν θέλω να γράψω κάτι περισσότερο. Όπως επίσης και για ένα από τα δύο «μειονεκτήματα» του βιβλίου. Είναι ένα εύρημα που δεν με έπεισε, το θεωρώ τραβηγμένο, αλλά δεν μπορώ να εξηγήσω τι εννοώ, αφού αν το κάνω θα αποκαλύψω σημαντικά στοιχεία που πρέπει να μείνουν κρυμμένα από τον αναγνώστη για να μη χαθεί το στοιχείο της έκπληξης και του σασπένς. Το δεύτερο, ήσσονος σημασίας «μειονέκτημα», είναι ο όγκος του βιβλίου. Μπορούσε να είναι λίγες σελίδες μικρότερο.

     Θέλω όμως να γράψω για το εξαιρετικό τρόπο γραφής, τις πολλές και πολύ έξυπνες ατάκες, το χιούμορ, τον κοινωνικό σχολιασμό και για το ότι ο συγγραφέας μας δίνει τη δυνατότητα, μέσω των χαρακτήρων και καταστάσεων που περιγράφει, να γνωρίσουμε μια διαφορετική πτυχή του χαρακτήρα και την προσωπικότητας (πέρα από στερεότυπα) των αστυνομικών και τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται. Ακόμη να αναφέρω ότι μου θύμισε μουσικές της νεανικής μου ηλικίας και με έκανε να ψάξω στη δισκοθήκη μου για να ξαναανακαλύψω τα «ιερά τέρατα» της ροκ. Ένα ενδιαφέρον αστυνομικό μυθιστόρημα που προτείνω να διαβάσετε.