ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

ΤΕΣΥ ΜΠΑΪΛΑ ΒΕΝΕΤΟΥΛΗ

Εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

Σελ. 400, Μάρτιος 2010.

     Τις τελευταίες εβδομάδες, ανάμεσα στα άλλα, διάβασα και τρία πολύ καλά βιβλία. Δύο γραμμένα από έλληνες και ένα από ξένο συγγραφέα. Είναι τα : "Το Πορτρέτο Της Σιώπής", στο οποίο θα αναφερθώ στη συνέχεια, "'Αγιοι Και Δαίμονες" και "Το Πικρό Τραγούδι". Θα προσπαθήσω να παρουσιάσω και τα άλλα δύο, αλλά θα πάρει κάποιο χρόνο. Γιατί, τις περισσότερες φορές, το να παρουσιάσω ένα βιβλίο, είναι πολύ πιο δύσκολο από το να το διαβάσω. Μερικές φορές μάλιστα, νοιώθω να στερεύουν οι λέξεις και τότε αισθάνομαι πραγματικά αδύναμος, αφού δεν μπορώ να δώσω-σε όσους μου κάνουν την τιμή να διαβάζουν τις παρουσιάσεις μου-όσα ένιωσα εγώ διαβάζοντας το βιβλίο. Και για το συγκεκριμένο βιβλίο, ισχύουν τα πιο πάνω.

     Την παρουσίαση του σημερινού βιβλίου, θα την ξεκινήσω με έναν αδόκιμο τρόπο, λέγοντας ευθύς εξ αρχής ότι μου άρεσε. Και λέω αδόκιμο τρόπο, γιατί στις παρουσιάσεις που γράφω, πρώτα περιγράφω στοιχεία του βιβλίου και στη συνέχεια λέω τη γνώμη μου. Στο μύθο του βιβλίου, δε θέλω να αναφερθώ ιδιαίτερα. Όχι γιατί δεν το αξίζει. Το αντίθετο. Αλλά όταν θα ολοκληρώσετε την ανάγνωση της παρουσίασης θα καταλάβετε γιατί. Απλά να πω ότι είναι πολύ καλά χτισμένος, με περίτεχνα στημένες ανατροπές, όπου θεωρεί απαραίτητο η συγγραφέας για να κλιμακώνεται το σασπένς. Οι χαρακτήρες είναι ορθά δομημένοι, αν και η απόφαση του Γιάννη να γίνει μοναχός, εγκαταλείποντας την οικογένεια και την αγαπημένη του (κυρίως αυτή), πέφτει "ως κεραυνός εν αιθρία", αφού τίποτα μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν θα είχε προϊδεάσει για τις μεταφυσικές του ανησυχίες. Στη συνέχεια βέβαια, οι "εξομολογήσεις" του, στο ημερολόγιό του, μας διαφωτίζουν για τις διεργασίες μέσα από τις οποίες έφτασε να πάρει αυτή την απόφαση. Προσεγμένοι επίσης είναι και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, οι οποίοι εκτός του ότι καταφέρνουν να γίνουν αμέσως συμπαθείς, μου φάνηκαν (και πιστεύω σε όλους τους αναγνώστες του βιβλίου) ανεξήγητα οικείοι.

     Όμως, όπως γράφω και πιο πάνω, σε όλα αυτά δεν θέλω να αναφερθώ εκτενώς. Θ' αφήσω τον αναγνώστη να τα ανακαλύψει μόνος του. Γιατί το μεγάλο ατού του βιβλίου, είναι η γραφή. Η δημιουργία των εικόνων, η περιγραφή της φύσης, των ανθρώπων και των συναισθημάτων τους, είναι συναρπαστική. Η επιλογή των λέξεων προσεκτική και μοναδική. Και τέλος ο λυρισμός που διατρέχει το βιβλίο από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, δίνοντας έτσι μια έντονη ποιητικότητα σε ένα πεζογράφημα. Σας παραθέτω ένα μικρό δείγμα: "Ένας ολόλαμπρος ήλιος ήρθε το επόμενο πρωινό να ζεστάνει γλυκά το νησί. Αναζήτησε με τις πρώτες αχτίδες του την πέτρινη γη να σμίξει μαζί της, έλουσε τα μαλλιά του στο γαλάζιο νερό και πλημμύρισε τον αιθέρα νιάτα και ομορφιά. Όρμησε μέσα από το μισάνοιχτο παράθυρο του δωματίου, τελάλης της καινούργιας μέρας". Και τέτοια μικρά διαμάντια γραφής θα βρείτε πολλά σε όλες σχεδόν τις σελίδες του βιβλίου.

     Κλείνοντας την παρουσίαση , θα ήθελα να συμπληρώσω, ότι πρόκειται για ένα βιβλίο που αξίζει την προσοχή μας καθώς και κάθε λεπτό που θα του αφιερώσουμε. Και μια συμβουλή. Φροντίστε να ξεκινήσετε την ανάγνωση έχοντας χρόνο μπροστά σας. Το βιβλίο θα σας συναρπάσει τόσο, που δεν θα θέλετε να το αφήσετε από τα χέρια σας.