ΜΙΣΗ ΟΡΘΙΑ ΜΙΣΗ ΧΑΛΑΣΜΑΤΑ

ΛΙΝΑ ΒΑΛΕΤΟΠΟΥΛΟΥ

Εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

Σελ. 159, Δεκέμβριος 2018

     Το δεύτερο βιβλίο της Λ. Βαλετοπούλου, η νουβέλα «Μισή Όρθια Μισή Χαλάσματα» κυκλοφόρησε πριν από μερικούς μήνες. Είναι η ιστορία μιας γυναίκας, της Ανθούλας, που εγκλωβισμένη στα χαλάσματα του σπιτιού της, αναπολεί και αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο καλές και κακές στιγμές του βίου της. Με τις δεύτερες δυστυχώς να υπερτερούν.

     Πως όμως βρέθηκε σε αυτή τη δεινή θέση η Ανθούλα; Όλα έγιναν στον μεγάλο σεισμό της Αθήνας. «Τι ήταν αυτό που ‘παθα; Μέρα μεσημέρι, στα καλά καθούμενα, έμεινα με τ’ ακουστικό στο χέρι. Ακούστηκε ένα τουουουτ, μα τ’ άλλο το βουητό απέξω ήταν πιο δυνατό και το κουκούλωσε. Πέταξα το τηλέφωνο και πιάστηκα απ’ το κούφωμα της πόρτας. Τέτοιο κούνημα από σεισμό δεν το ‘χα νιώσει ποτές μου. Μπορεί να μου ανέβηκε η πίεση, μπορεί να ‘ταν κι απ’ την τρομάρα, βούλωσαν τ’ αυτιά μου. Έμεινα στυλωμένη στην πόρτα σαν τ’ άλογο και μετά έφυγα μαζί με το πάτωμα. Βρέθηκα ανάσκελα, θαμμένη μαζί με κάτι έπιπλα που κατρακύλησαν κι αυτά και σταμάτησαν το ταβάνι, ίσα-ίσα και δεν με πλάκωσε».

     Γεννήθηκε στο Βόλο το 1940. Από μικρή την έβαλαν να μάθει ραπτική δίπλα σε μια φημισμένη μοδίστρα. Εκεί γνώρισε τον άντρα της τον Στράτο. Όταν έφυγε από την όχι και τόσο προστατευτική και τρυφερή «αγκαλιά» της οικογένειάς της, άρχισε η ενήλικη ζωή της. Κι αυτή τη ζωή αφηγείται ενώ βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ ζωής και θανάτου. Αν δεν την εντοπίσουν έγκαιρα για να την απεγκλωβίσουν, μπορεί ένας μετασεισμός να αλλάξει την ευαίσθητη ισορροπία των χαλασμάτων και αυτά να την καταπλακώσουν, κόβοντας το νήμα της ζωής της. «Αχ τα πόδια μου κάπου σφήνωσαν, ένα κρύο και παγωμένο σίδερο νιώθω, δεν βλέπω κιόλας. Θα συνεχίσω να μιλάω, εδώ που έφτασα θα τα πω όλα, έστω κι απ’ τα έγκατα της γης».

     Η Ανθούλα μιλά για όλα. Για τον Στράτο, την φιλενάδα της την Κικίτσα, την «αντίζηλο» Φιλιώ, την πεθερά της, τις μοναχικές νύχτες, για τη γέννηση της κόρης της, της Μαριέττας, τον δικηγόρο Κρασόγλου, τα ματαιωμένα όνειρα, τη φυγή στην Αθήνα, τις ατέλειωτες ώρες δουλειάς για να ανταπεξέλθει στα έξοδα της μεγάλης πόλης, την επαγγελματική αναγνώριση. Αλλά κυρίως οικτίρει τον εαυτό της, για το ότι ποτέ δεν διεκδίκησε το δίκιο της, για το ότι πάντα υποχωρούσε.

     Το καλογραμμένο αυτό βιβλίο, είναι ο μονόλογος μιας γυναίκας, χωρίς ιδιαίτερα φκιασίδια, όπως άλλωστε ταιριάζει στην ψυχοσύνθεσή της, που ο εγκλωβισμός της στα χαλάσματα που έφερε ο σεισμός, αν και δεν παύει να είναι πραγματικός, συμβολίζει και τον εγκλωβισμό της σε νοοτροπίες, κοινωνικές νόρμες, και ψυχολογικές αγκυλώσεις που την οδηγούν μονίμως στην ήττα, στην υποχωρητικότητα και στο περιθώριο. Ο απεγκλωβισμός της, μπορεί να λειτουργήσει λυτρωτικά όχι μόνο για την επιβίωση, αλλά και για μια μεγάλη αλλαγή στην πορεία της. Πολύ καλή αναγνωστική επιλογή!